Het pact (NL) ✔️

48 - Vergeten

I heard a small sad sound,And stood awhile among the tombs around:"Wherefore, old friends," said I, "are you distrest, Now, screened from life's unrest?"
"O not at being here;But that our future second death is near;When, with the living, memory of us numbs, And blank oblivion comes!

--------------------------

Aiken's pov

Ik kijk recht in zijn donkere grijze ogen, die vol onschuld gegriefd staan. Identiek. Deze man, hoezeer hij ook op mij lijkt. Identiek. Ik herken hem niet terug in mezelf. Zijn slonzige gedrag, eeuwige afwezigheid en harde huid. Ik herken hem niet in mij. Toch zijn we identiek.

Ik zal hem nooit kunnen vergeven. Zelfs niet als hij ook maar zou beweren dat het niet zijn schuld was geweest. Ik vermijd zijn blik, ik vermijd zijn gedaante... zoals hij dat ook altijd zo gedaan had.

''Aiken.. ik ben.. je... hoe?'', mompelt zijn stem. De stem die er die avond niet was geweest. Ik bal mijn handen tot vuisten en knijp. Ik knijp al mijn woede en frustratie kapot. Ik kan maar niet begrijpen wat hij hier doet, in ons huis. Een huis waar hij vanaf die precieze verschrikkelijke avond niet meer welkom is. Dit huis, dit enige huis waar wij nu in staan. Het huis waar mama gestorven is. Vermoord is.

''Wat doe je hier?!'', schreeuw ik. Hij mag weten hoe boos ik ben. Hoe ongelofelijk boos ik wel niet op hem ben. Zijn ogen kijken in die van mij, bestuderen mijn staat, mijn postuur. ''Aiken..'', mompelt hij op nieuw. Hij slaat zijn blik neer naar de grond. ''Het spijt me zo.. ik'', ''Wat spijt je zo?! Het maakt niet uit!'', schreeuw ik. Hij zet een stap dichterbij. Ik laat me niet afschrikken.

''Aiken, je moeder..'', ik houd mijn handpalm naar hem op om hem gelijk te onderbreken. ''Je hebt het recht niet over haar te spreken. Je hebt het recht niet meer om hier te zijn! Verdwijn nou eindelijk gewoon eens een keer uit mijn leven!'', schreeuw ik nu nog harder. Mijn lichaam rilt, terugdenkend aan die ene avond. Jaymie's kleine handjes en de loop van het moordwapen.

''Ik ben nog steeds je vader Aiken! Laat het niet zo'n toon aan te slaan tegen..'', ''Laat me niet lachen! Tegen 'mijn vader'?'', vraag ik sarcastisch. ''Die tijd is voorbij 'pap', al zo lang voorbij. Sinds de avond dat je ons met mama alleen achter liet en nooit meer terug kwam. Weet je het nog?'', vraag ik. Zijn ogen worden groot wanneer hij nog een stap dichterbij zet. Mijn ogen branden in mijn kassen. Ik kan deze man gewoon niet uitstaan. Hoe durft hij zich ook maar te gedragen als een indringer? Als 'mijn vader'.

''Aiken, je begrijpt het allemaal niet goed!'', schreeuwt hij nu terug. ''Als je nou eindelijk eens een keer naar me probeerde te luisteren zou je weten dat...'', ''IK WIL ER NIETS VAN HOREN!'', schreeuw ik. Mijn handen vinden de verwelkte bloemen bos van tafel, die ik oppak en naar de zijkant smijt. Daarna volgen de borden op het aanrecht. Één voor een gooi ik ze kapot. Smijt ik ze met volle kracht zijn kant uit.

Hij loopt naar me toe en grijpt me vast bij mijn pols. Sinds wanneer steekt hij boven mij uit? Het was altijd al andersom geweest. ''Aiken! Hou op met dat gedrag. Weet je dan niet meer hoeveel waarde die voorwerpen met zich meedroegen voor Hanna?'', vraagt hij droevig. Ik trek mijn hand gelijk los uit zijn grove grip en zet een stap achteruit. Ik voel een vloeibare substantie langs mijn wangen naar beneden glijden. Nee. Ik wil niet weer huilen. Ik wil geen traan meer laten vallen voor deze lul!

''Ik was weg Aiken. Ja. En weet je waarom? Zodat jullie hier veilig waren! Jullie zouden veilig moeten zijn jongen. Dat was het enige belangrijke voor me. Het enige wat telde. Denk je dat ik jullie expres zo weinig zag? Dat het voor mij allemaal zo gemakkelijk was? Ik ben en blijf jullie vader Aiken! Of je het nou wil of niet. Ik heb altijd alleen maar van jullie gehouden.

Maar mijn werk..'', ''Het was te gevaarlijk! En dat wist je. Je wist welke consequenties zouden volgen, je wist dat er mensen achter ons aanzaten. En toch ging je weg. Je was weg. Gewoon weg. Weet je hoe moeilijk dat voor ons was? Weet je hoe moeilijk het is als jongen, om op te groeien zonder je vader ooit te zien? We konden nooit ergens op vakantie, omdat je het altijd veel te druk had. We konden nooit eens een normaal potje voetballen. Je kon er niet eens bij zijn op onze verjaardagen, met kerstmis!'', onderbrak ik hem.

Hij lijkt geschokt. Zijn armen laat hij naast zich neer vallen. ''Durf niet te zeggen dat het voor jou allemaal zo moeilijk was pap, want hier was het veel erger. Jij was er niet bij die avond.. Jij was er niet bij toe Jaymie opgroeide. Jij was er niet bij toen ik telkens maar weer zakte op school of bleef zitten omdat ik domweg een gebrek aan aandacht had. Jij was er niet bij toen we met kerstmis moesten onderduiken vanwege jouw werk. Jij was er niet bij toen ik leerde piano spelen. Jij was er niet bij toen Jaymie voor het eerst leerde voor zichzelf op te komen en je was er niet bij toen mama dood ging. Je was weg. Altijd weg''.

Mijn stem valt niet meer te herkennen. Ik ben gebroken door hem. Hij heeft er voor gezorgd dat ik nu zo ben. Niet andersom. ''Hoe durf je de rollen om te draaien?'', piep ik zacht door mijn eigen tranen heen. Pas als ik opkijk zie ik zijn betraande ogen. Zijn vochtige omrande ogen, rood en moe. Zijn kassen zijn zwaar naar binnen gezakt, en zijn haar zit in de war. Net zoals het mijne altijd zit als ik het niet laat knippen.

''Ik weet het'', zucht hij. ''Maar als ik er wel was geweest, hadden ze jullie allemaal wat aangedaan. Begrijp je dan niet dat ik moest wegblijven van mijn vrouw en kinderen omdat jullie anders allemaal vermoord zouden worden? Ze hebben me bedreigd jullie vast te binden, dood te slaan! Wat denk je dan wel niet? Dat ik dat allemaal voorspeld had? Dat ik dat wilde? Als je er eenmaal in terecht gekomen bent kun je jezelf er niet meer uit redden Aiken. Dat moet je begrijpen.'', zegt hij. Ik schud mijn hoofd.

Dit frustreert en verward me alleen maar meer.''Waarom loog je tegen ons? Waarom zei je altijd dat je er niet bij kon zijn omdat je nog niet weg mocht? Waarom liet je nooit meer wat van je horen pap?'', vraag ik zacht. Hij hoest en zucht. ''Omdat dat jullie allemaal alleen maar meer in gevaar zou brengen Aiken. Ik houd nog steeds van jullie, en aangezien het project door de overheid gestaakt is... ben ik terug gekomen. Hopende dat ik jullie allemaal weer zou zien. Jij en Jaymie, volledig groot en opgegroeid. Maar als ik jou nu zie... je bent een ander persoon geworden Aiken.'', zucht hij.

Ik bal mijn vuist en sla zo hard als ik kan tegen de muur. ''Ik ben veranderd omdat iedereen me in de steek liet! Ik ben nou eenmaal zo...'', fluister ik. Mijn vader duwt de keukentafel aan de kant en steekt zijn hand naar me uit om mijn tranen uit mijn gezicht te vegen. Pas nu kan ik werkelijk spijt in zijn ogen zien. Pas nu kan ik stellen dat hij de echte waarheid vertelt.

Hij haalt zijn hand over mijn wang, en veegt de nog steeds lopende tranen weg. ''Zo'', zegt hij. ''Huil maar niet klein muisje...'', fluistert hij. ''Huil maar niet mijn sterke tijger'', nu huilt hij zelf ook. Hard. Hij trekt me naar zich toe en sluit zijn armen om mijn middel. En ik laat het toe. Waarom laat ik het toe? Het is alsof ik geen baas meer ben over mijn eigen lichaam. Alsof dat kleine stukje overgebleven hoop dat hij zou terugkeren weer naar boven is gekomen. Alsof het mijn gedachtes beïnvloed.

Ik leg mijn hoofd op zijn rechter schouderblad. En maak me nog kleiner dan dat hij me al leek lijken. Een jongen heeft zijn vader nodig. Zelfs ik, Aiken Connors, heb mijn vader nodig. ''Ik wil jullie niet ook nog kwijt'', huilt hij. Zijn stem laat me breken. Alleen maar meer pijn en emotie komt vrij wanneer hij zijn hand over mijn rug van boven naar beneden laat gaan. ''Ik ben alleen maar trots op je Aiken. Je hebt voor ze gezorgd. Jij hebt ervoor gezorgd dat ze veilig waren'', zegt hij. ''Daar ben ik je meer dan dankbaar voor jongen''.

Ik weiger deze man een tweede kans te geven. Ik wil weten waar hij ineens vandaan gekomen is. Wat hij allemaal heeft meegemaakt, en waarom hij zegt dat hij hier nu wel ineens kan zijn. Ik wil weten waar hij was toen hij er niet was. Wat hij deed terwijl wij hier alleen maar zaten te wachten in angst. Ik wil weten wat er van hem geworden is. Maar voor nu... voor nu kan ik hem alleen maar omhelzen en huilen. Ik kan alleen maar mijn pijn vrij laten komen. Want dat is iets wat Sky me heeft geleerd. Te vergeven en vergeten.