Het pact (NL) ✔️

28 - Verlaten

Ten tiny little fingers,
ten tiny little toes,
one tiny little body,
one tiny little nose!!

You are so small and innocent,
you're perfect all around.
You've got the special baby smell,
you make that baby sound.

Nobody came to party,
only few came to see.
You are not what was desired,
but you are no less dear to me.

-Leigh Johnson

------

Aiken's pov.

Ik hoor de voordeur open gaan. Met grote ogen kijk ik mijn moeder aan die tegenover me aan tafel zit. Zal het niet? ''Hallo lieverdjes van me, waar zijn mijn kinderen en favoriete vrouw?'', hoor ik een lage schorre stem door het huis heen schreeuwen. ''Papa!'', ik voel mijn benen me al naar de voordeur dragen waar ik hem zie staan. Mijn vader. Volledig uit zijn doen. Hij draagt geen pak, maar een blauwe wolle trui en een zwarte spijkerbroek. Het weer in Nederland is natuurlijk wel heel wat anders als in Bankok.

Ik spring haast in zijn armen van blijdschap. Ik kan er niets aan doen, maar voel mijn wangen nat worden van de zoute tranen die langs mijn gezicht stromen. Het lijkt maar niet op te houden. Mijn vader trekt me in een knuffel en kust me op mijn kruin. ''Hallo jongen van me. Wat ben je groot geworden! Ben je al weer gegroeid?'', vraagt hij. Ik kijk hem aan in zijn zacht grijze ogen. Identiek aan de mijne en knik. Achter me loopt mijn moeder ook de hal in. Mijn vaders ogen vinden al snel de hare.

''Hanna..'', fluistert hij. Zonder nog iets te zeggen laat hij me rustig los en loopt naar zijn vrouw toe. ''Hanna!'', zegt hij nu harder. Hij opent zijn armen zodat mijn moeder zichzelf over hem heen kan storten. Beide moeten ze huilen. Dat was altijd zo als papa terug kwam van een lange reis. ''Een half jaar lieve schat'', zei hij. Papa was een half jaar voor zijn werk naar Bankok gegaan. Het leuke was dat hij nu weer een half jaar niet hoefde te werken!

Voor ik mijn ogen van de twee kan afwenden staan ze al innig te zoenen. Gadver. ''Maahaaaam'', zeg ik. Mijn vader draait zich om en lacht. ''Wat is er jongen?'', vraagt hij. Er staat een grote grijns op zijn gezicht. Ik rol met mijn ogen en loop langs hen heen de woonkamer in. ''Waar is Jaymie?'', hoor ik hem vragen. ''Die is naar Jeffrey'', zei mijn moeder. Ik liet me neervallen op de bank en schakelde de tv aan om vervolgens om de paar minuten van zender te wisselen. Met mijn gedachten bij een bandauditie van morgen worden mijn oogleden zwaar en val ik in slaap.

--------------------------------------

''Aiken?'', hoorde ik mijn moeder vragen. Ik opende mijn ogen. Was ik in slaap gevallen? Vast wel. ''Papa en ik zijn even boodschappen doen! Als we thuis komen kunnen we de foto's van papa's reis bekijken oké?'', vroeg mijn moeder. ''Is goed'', zei ik waarna ik de tv uitzette en op stond van de bank.

Na drie minuten hoorde ik de voordeur open en dicht gaan met een harde klap. Jaymie was thuis. Waarom zei ze niets? ''JayJay?'', riep ik naar de hal toe. Zo snel als ik kon liep ik naar de voordeur waar ik haar voor de deur in elkaar gezakt zag liggen. ''Jaymie?'', vroeg ik nu op een geschrokken toon. Ze richtte haar hoofd op. Ze was duidelijk geslagen in haar gezicht. De bloedlip verraadde haar positie, en langs haar oor liep een spoor van bloed naar beneden.

''Aiken?'', vroeg ze. Snel knielde ik naast haar neer op de deurmat. ''JayJay wat is er gebeurd?'', vroeg ik rustig. ''Jeffrey, hij hij heeft..'', toen barstte ze in huilen uit. Ik sloot mijn armen om haar middel heen en wiegde haar rustig heen en weer. Ik voelde woede in mijn borst opborrelen. Jeffrey. ''Wat heeft hij gedaan?'', vroeg ik. Stil snikte ze verder. Haar rug schokte op en neer, en haar spieren spande zich onder haar huid aan. ''Hij, hij h-h-heeft het u-u-uitgemaakt'', zei ze. Ik balde een van mijn handen tot een vuist en kneep hard in mijn handpalm.

''Waarom? Het ging toch zo goed tussen jullie?'', vroeg ik zacht. Met mijn andere hand aaide ik haar over mijn rug. Niemand deed mijn Jaymie pijn. Niemand. Ze keek op vanuit onze omhelzing. Haar handen waren koud en bibberden. In haar blauwe ogen kon ik het antwoord al bijna aflezen. ''Hij wilde seks met je hebben?'', vroeg ik zacht. Ze knikte. ''En jij wilde dat niet?'', vroeg ik te boos om haar antwoord af te wachten. Natuurlijk niet! Ze was goddamn 15 jaar! Waarom zou ze het wel willen? Ik was maar een jaar ouder, maar had daar dus nog echt geen behoefte aan.

''Wat een kut streek!'', schold ik hardop. De woorden waren terecht. Jaymie begon al weer te huilen. ''T-t-toen ik zei d-d-dat ik het n-niet wilde begon hij a-a-aan me te zitten. En t-t-toen ik me verzette heeft hij m-me...', ze kon haar zin niet eens afmaken. ''Shhh stil maar. Moet ik mama bellen?'', vroeg ik. Ze knikte licht met haar hoofd op en neer. Ik trok haar van de deurmat af en tilde haar onder haar benen op. Bij de bank aangekomen liet ik haar in de zachte bekleding wegzakken.

Ik zette thee, haalde het sijpelende bloed weg met een washandje en legde een warme deken over haar heen. ''Slaap maar wat'', zei ik. ''Papa en mama komen zo naar huis''. Bij het woord papa lichtte haar ogen op. Ondanks de staat waarin ze zich verkeerde kon ik zien dat ze het nieuws waardeerde. ''Papa is thuis'', zei ze. Ze lachte haar witte tanden bloot en sloot toen haar ogen. Ik gaf haar nog een kus op haar voorhoofd, waarna ik de woonkamer lichten dimde en mijn eigen kamer in liep. Jeffrey had een probleem. Een groot probleem. Want wie Jaymie pijn doet krijgt met haar grote broer te maken. Koste wat het kost zal ik haar beschermen. Niemand raakt haar met ook maar één vinger aan.

Ik kijk recht in de ogen van mijn vriend. Zijn gezicht wordt wit wanneer hij me ziet. Dan merk ik dat hij iets in zijn hand heeft. Een informatiekopietje. Ik lees het niet verkeerd, nee. Ik lees het goed. 'Abortus. Ja of nee?'. Ik bal mijn handen tot vuisten. Ik knijp zo hard dat ik mijn nagels door mijn handpalmen heen voel gaan. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? ''What the fuck?!'', zeg ik. Ik richt mijn blik op de grond en knijp harder. ''Aiken, h-het is niet wat het l-l-lijkt'', zegt Jaymie. Ik richt mijn blik op haar onschuldige betraande gezicht. ''Oh dus je bent niet zwanger van hem?'', vraag ik terwijl ik in de richting van Phill wijs. Ze zwijgt. Langs haar wang loopt een traan naar beneden. Het doet me pijn om haar zo te zien.

Dan draai ik mijn hoofd weer naar Phill. Woede borrelt in me naar boven. Ik kan niet geloven dat hij zoiets kan doen! ''Niet te geloven! Niet te geloven! Ik dacht.. weet je ik weet niet wat ik dacht Phill. Mijn zusje?! Je hebt haar fucking zwanger gemaakt? Was je dronken ofso dat je dat deed. Ben je een beetje gek in je hoofd?!'', schreeuwde ik. Ik draaide helemaal door. Voordat ik bij hem stond werd ik op mijn schouder beedgepakt door een zachte kleine hand. ''Aiken, rustig'', hoorde ik Sky fluisteren. Iets in haar brengt een rustig gevoel in me naar boven. Mijn spieren ontspannen zich onder haar aanraking. Toch ben ik nog steeds woedend.

''Jaymie, je gaat nu mee naar huis'', zeg ik beheerst. ''Nee dat gaat ze helemaal niet'', onderbreekt Phill me. ''We hebben een afspraak''. Sky's effect op me is uitgewerkt aangezien ik hem bijna in zijn gezicht sla. ''Phill, je bent godverdomme mijn beste vriend! Hoe kun je dit doen? Ik bedoel, hoe is dit gebeurd? Jaymie gaat nu mee, of je nou een afspraak hebt of niet!'', schreeuw ik naar hem toe. Ik pak Jaymie stevig vast om haar pols en trek haar omhoog uit de stoel waar ze op zit. ''Wij moeten even praten'', zeg ik. Ze stribbelt tegen en probeert me weg te duwen.

''Jezeus Aiken doe eens normaal!'', schreeuwt Phill nu naar mij. ''Ze is mijn zusje, ik weet wat goed voor haar is'', zeg ik. Dat staat vast. Jaymie begint nu toe te geven aan mijn kracht. Ik trek haar dicht naar me toe en sla mijn armen beschermend over haar middel heen waar ik ze laat rusten op haar buik. ''We gaan'', zeg ik. Ik blik Sky dat ze alvast moet gaan lopen maar ze blijft stevig staan waar ze staat en slaat haar armen over elkaar heen. ''Nee Aiken'', zegt ze. ''Je gaat te ver. Jaymie is dan wel je zusje, maar dit is haar beslissing. Het is haar lichaam'', zegt ze.

Ik kijk haar met grote ogen aan. ''Nee Sky, het is goed. We wilde het al vertellen m-m-maar..'', ''was dat waarom je gisteren mijn huis in kwam? Wilde je me daarom spreken?'', vroeg ik terwijl mijn blik stevig op Phill gericht stond. Hij knikte. ''Dan heb je geluk gehad dat je niets gezegd hebt'', zei ik. ''Laat haar met rust en verdwijn uit haar leven'', zeg ik. ''Correctie, verdwijn uit mijn leven''.

Phill staat er verslagen bij. Sky slaat haar hand voor haar mond maar doet niets. Niemand in de wachtkamer durft iets te zeggen. En dat is maar goed ook. Snel sleur ik Jaymie mee naar de deur. ''Nee.. Phill ik houd van je!'', hoor ik haar schreeuwen. Ze stribbelt nu nog erger tegen maar het heeft geen zin. Ik werp Phill nog een dodelijke blik en loop dan met haar in mijn armen de wachtkamer uit.