Het pact (NL) ✔️

3- zorgen

The fire of love was burning, yet so low
That in the dark we scarce could see its rays,
And in the light of perfect-placid days
Nothing but smouldering embers dull and slow.
Vainly, for love's delight, we sought to throw
New pleasures on the pyre to make it blaze:
In life's calm air and tranquil-prosperous ways
We missed the radiant heat of long ago.

Then in the night, a night of sad alarms,
Bitter with pain and black with fog of fears,
That drove us trembling to each other's arms --
Across the gulf of darkness and salt tears,
Into life's calm the wind of sorrow came,
And fanned the fire of love to clearest flame.

- Henry van Dyke

----

Nog nooit had ik me zo kwetsbaar gevoeld. Zelfs niet als mijn vader op het punt stond me een klap te verkopen, wanneer hij recht tegenover me stond in zijn ondergoed en vieze overhemd stinkend naar bier. Nee, dit kon niet gebeurd zijn. Aiken's zachte warme handen rustten nog steeds tussen mijn schouderbladen. Waarom lieten ze me niet gewoon met rust?

''Sky, wees niet bang meisje, je kan me alles vertellen, dat weet je toch?'', vroeg Kit. Maar het enige wat ik kon was vooruit staren in het niets, zittende op de vloer vlak voor zijn kamertje. Ik wilde zeggen dat ze weg moesten gaan, dat het wel ging, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Maar ze hadden mijn littekens al gezien. Die gruwelijke gedachtes bij ze opwekte.

Maar ze hadden gelijk! Wat moest ik nou doen? Rustig liet ik mijn hoofd rusten in mijn handplmen en snikte. Gelukkig had ik mijn zwarte jogging nog steeds aan, zodat ze daar niet ook vragen over zouden gaan stellen.

''Lieve jongeman, zou jij even Sky's kleding en tas willen ophalen uit de kleedkamers alsjeblieft?'', vroeg Kit aan Aiken. Ik voelde zijn vingers zacht over mijn schouderbladen heen wrijven. Hij slaakte een zucht. ''Natuurlijk, oh en voordat ik het vergeet: Ik ben Aiken'', zei hij waarna ik zijn vingers van mijn lichaam af voelde glijden en voetstappen hun weg volgden richting de gang.

Natuurlijk kwam Kit gelijk ter zake, zoals ik al had verwacht. ''Sky, kun je me vertellen wat er aan de hand is, dat je zoiets doet...'', vroeg hij. Wat moest ik hier op antwoorden? Ik had niet veel keus. Het was duidelijk wat ik gedaan had. Ik had mezelf pijngedaan, omdat ik dacht dat ik mezelf moest straffen voor mijn bestaan, mama's dood, mijn vaders situatie en zelfs de situatie waarin ik zelf bekeerde.

In plaats van alles te bekennen zat er niets beters op dan te zwijgen en stil op de grond te blijven zitten. Zo zaten we daar een minuut in stilte. ''Sky, ik weet dat dit waarschijnlijk klinkt als een drijgement, maar als je niets wil loslaten zal ik toch echt je ouders moeten bellen'', zei hij nu. Wat? Mijn ouders. Alles behalve dat! Het was al erg dat ze achter een van mijn littekens waren gekomen.

''Alles.. b-behalve d-dat'', zei ik langzaam stotterend. Het was duidelijk dat ik argwaan opwekte. ''Ik wil niet dat ze hier iets vanaf weten'', zeg ik er vastberaden achteraan. Kit staat op uit zijn concierge stoel, loopt naar me toe, en hurkt voor me neer. ''Dat weet ik Sky, maar ik laat je zo niet naar huis gaan, wie weet wat je dan wel niet doet?'', ging hij verder.

Hij maakte het alleen maar erger. Dit was waar ik bang voor was geweest. Dat als mensen achter mijn geheimen kwamen, ze me gingen zien als een zielig kwetsbaar meisje. Kwetsbaar, dat was ik. Maar tegelijkertijd was ik zo hard als steen. Zielig? Andere mensen zien mij misschien zo, maar ik niet. Want ik huil niet. Ik ben sterk.

''Ik wil haar wel brengen'', hoor ik de zachte stem van Aiken achter me zeggen. Alles beter dan het bellen van mijn ouders. Voorzichtig helpt Kit me omhoog, alsof ik een fragiel breekbaar stukje glas ben. Eentje waar je makkelijk doorheen kijkt, maar waar toch barsten in zitten, die het verdere zicht beperken.