Het pact (NL) ✔️

23 - Eerste kus?

  I'm waiting,
ready to explode
Within my heart.
Touch my soul
with your lips.
Ignite me. 

and burn away my wounds.

------

''Ga jij nog naar het kerstgala?'', vroeg Thomas me, die net zijn boterham uit zijn plastic zakje haalde en hem in zijn mond stak. ''Hmmm'', zei ik. Het kerstgala was het grootste evenement van het jaar. Vanaf de derde klas mocht je er naartoe. Het leuke was, dat je ook mensen van buiten school mee mocht nemen als date.

Op mijn vorige school in Wageningen, ging ik altijd met Justin. Maar na de verhuizing is het contact nogal verwaterd. Daarbij is mama's begrafenis de dag erna, en heb ik de laatste tijd helemaal geen behoefte aan pogingen tot liefdadigheid. Iedereen ziet me als het zielige 17-jarige meisje die net haar moeder verloren heeft. Zelfs Thomas kan me niet opvrolijken. Dus omgeving: Probeer het dan ook niet.

Ik haalde mijn bruine boterham uit mijn broodtrommel. De jam die erop zat was waarschijnlijk al drie weken oud. Gatver. ''We zouden samen kunnen..'', begon Thomas zijn voorstel. Hij haalde zijn hand zenuwachtig door zijn lichtbruine krullen en stopte zijn boterham weer terug in het zakje. ''Ik weet niet of ik ga'', verduidelijkte ik mijn antwoord van net. ''Oh'', zei hij, duidelijk teleurgesteld van mijn stomme antwoord.

''Maar als ik ga, wil ik wel met jou hoor'', voegde ik eraan toe. Zijn ogen sprankelde van blijdschap om mijn zo weinige woorden. Ze sprongen van donker naar lichtgroen, en weerspiegelde in het raam waar we naast stonden. Hij lachte. ''Ja, dat lijkt me leuk!'', zei hij enthousiast. Ik wilde hem niet teleurstellen. Ik kon mijn eenzaamheid en chagrijnigheid niet op hem gaan afreageren.

''Maar, is de begrafenis van..'', begon hij. Zijn woorden baanden zich gelijk een weg door mijn hoofd. Begrafenis. ''Niet zeggen'', zei ik. Hij schrok en keek me met een begrijpende blik aan. ''Sorry'', zei hij. Over mijn moeder wilde ik het niet hebben. Over niets eigenlijk. Ik liet mijn lichaam  tegen de warme verwarming aanzakken en haalde een kauwgompje uit mijn zak. Mijn eetlust was ook totaal verdwenen nu hij mijn moeders naam had willen zeggen.

Ik werd overdonderd van het harde piepgeluid dat uit mijn telefoon kwam. Ik stond in tweestrijd met mezelf. Zou ik de sms lezen, of me door mijn chagrijnigheid laten omarmen en het laten zitten. Mijn nieuwsgierigheid won, ook al zal het niet uitmaken wat het bericht zou zeggen. Mijn moeder was op dit moment het belangrijkste, en ze was er niet meer. '

'moet je je sms niet lezen?'', vroeg Thomas met volle mond aan me. Ik rolde met mijn ogen zijn kant op en gaf hem een dodelijke blik. Hij liet zich naast me neerzakken. ''Hier met die telefoon!'', zei hij. Hij keek me met grijnzende blik aan en begon me te kietelen. Weer zo een liefdadige actie om me op te vrolijken. wat had ik daar zojuist nou over gezegd? Toch kon ik er niet tegen. Ik giechelde. ''Thomas stop!'', schaterde ik het uit.

Ik gleed weg van de verwarming, waardoor ik met mijn hoofd op de koude vloer belandde. Thomas bovenop me. Hij keek me recht in de ogen aan. Zijn  blik stond lastig, hij ging een stap nemen. Een grote stap! Had ik  hem  niet duidelijk gemaakt dat ik niets van hem wilde? Awkward. Zijn gezicht kwam steeds dichterbij, zijn groene ogen dwaalde af naar mijn lippen.   Nee, nee, nee.....  ''Thomas,...ik kan niet zoe...'', ''Weet ik toch...'', onderbrak hij me. Zijn woorden leken wel een bries in de wind. Stil en verlangend naar een richting, een teken van betekenis.

Toen voelde ik een zachte druk op mijn lippen. Warm, simpel en teder. Het voelt zo raar. Toch probeer ik mee te bewegen met wat hij doet. Ik moet het toch een keer leren.. De werkelijkheid schud me wakker. Ik vind hem niet leuk op die manier! Ik trek iets terug en kijk hem bang aan. Dit is te veel. Mijn moeder en nu hij. Waarom deed ik dat?

Van binnen warmde ik op, maar niet van vlinders of andere gevoelens. Ik had Thomas gezoend. Fuck! Ik bleef hem maar aanstaren. Beiden lieten we onze blikken niet afdwalen naar een nieuw veilig punt. Zijn zwarte bril stond een beetje scheef  op zijn neus en op zijn wangen zaten twee lichtroze blosjes. ''Je hoeft niets te zeggen Sky..'', zei hij zacht. Hij beet op de binnenkant van zijn wang. Hij leunde op zijn knieën, zijn gezicht stond bedroefd. ''Je vind me niet leuk op die manier'', zei hij. Mijn hart brak. Ik bracht mezelf weer omhoog en legde een hand op zijn schouder.

''Wel fijn dat ik nu weet hoe het moet'', zei ik. Hij grijnsde beleefd, maar achter zijn groene ogen bevond zich een blik van pijn. ''Ik wilde eigenlijk wachten tot het gala, maar je zou misschien niet gaan en je weet wel, nu kan ik mijn gevoelens voor je terugdringen'', zei hij. Hoe ging hij zijn gevoelens terugdringen? Dat is dus één van die dingen waar je niets aan kon doen.

Ik opende mijn armen voor hem. ''Kom hier alsjeblieft'', zei ik. ''Ik wil jou niet ook al kwijtraken'', snikte ik. Thomas was te belangrijk voor me om dit onze vriendschap te laten verpesten. ''Ik weet het Sky'', zei hij bedroefd. Hij liet zijn mannelijkheid varen en stortte zich toen snikkend in mijn armen. ''Het is gewoon zo moeilijk..'', zei hij. Ik knikte en wreef met mijn handen over zijn rug. ''Ik weet het stuiterbal'', zei ik. Hij stopte met snikken en schonk me een brede glimlach. Met zijn trui veegde hij de tranen onder zijn ogen weg en vermande zichzelf. Onverwacht gaf hij me nog één kus. Ik schrok van de ongeplande actie. ''Thomas!'', zei ik. Hij haalde zijn hand door zijn lichtbruine golvende haar en beet op zijn lip. ''Sorry, sorry sorry!'', zei hij. Ik lachte. Ik hoop dat hij me kan vergeten... maar nooit helemaal. ''Vrienden?'', vroeg ik. Hij knikte. ''Beste vrienden'', zei hij. Hij schonk me een glimlach en haalde een tweede boterham uit het plastic zakje. Vergeet me niet...