My mind has created a blanket of sadness
that covers me through the night,
in the day time a fog surrounds me
nothing clear ever comes in sight.
My thoughts seem to be in a vacuum
and my body perpetually tense,
for the first time in my life I can say
nothing seems to make any sense.
--------------
Aiken's pov
Hij had beloofd dat we veilig zouden zijn. Hij had beloofd dat we veilig zouden zijn. Dat we veilig... zouden zijn. Veilig. Een groot woord uit de mond van een vader die niet weet waar hij mee bezig is. Hij weet niet wat hij zijn familie aan doet. Die blijvende angst die je van binnenuit toe sluipt en kapot rukt. Die angst die je elke nacht wakker schreeuwt en je laat voelen dat je gek word van je eigen gedachten. Waar is hij mee bezig? Waar ben ík mee bezig?
Als hij het beloofd zijn we veilig. Als hij het beloofd zijn we veilig. Als hij... het beloofd... Damn it! We zijn helemaal niet veilig. Deze stad is niet veilig, deze straat is niet veilig, dit huis is niet veilig en we weten het allemaal. Ik had me nooit in moeten laten met Luke's vriendjes. Ik had nooit maar dan ook nooit... de deurbel haalt me uit mijn angstige wan ideeën. Ik deed wat mijn moeder me had gezegd. Zonder er verder bij na te denken dragen mijn benen me naar de dichtstbijzijnde verstop plek. Het doet me pijn te weten dat ik haar niet kan helpen. Ik ben godverdomme bijna achttien jaar en ik kan niets! Helemaal niets!
Mijn moeder loopt de woonkamer in. Haar angstige ogen vinden al snel de mijne. Haastig zoek ik de kamer af naar kleine Jaymie die een paar minuten geleden nog naast me op de sofa gezeten had. Als ik zie dat ze zich achter het gordijn verstopt heeft wenk ik haar hierheen. Op haar kleine beentjes rent ze naar me toe. Wanneer ze bij me is trek ik haar mee achter het tafelkleed in de hoek waar ik me achter verstopt heb. Het is donker, maar ik zie al snel de kleine angstige oogjes van mijn zusje. Mijn moeder knikt ten teken dat ze weet waar we zitten.
Wanneer ik de deur krakend open hoor gaan houd ik mijn adem in. Ik hoor twee mannen praten. Éen stem herken ik uit duizenden: Jack. Wat deed hij hier? Werkte hij voor mijn vader? Ik trek Jaymie verder naar achter, wetende dat we anders gezien zullen worden. Ik hoor een harde klap, en nog een. Gebonk en geschuif. Ze moeten mama geslagen hebben. Ik sla een van mijn handen over jaymie's mond heen zodat ze niet kan schreeuwen. Een zachte piep blijft toch nog hoorbaar.
''Hoorde je dat?'', vraagt de andere man. ''Die bitch had gezegd dat ze alleen thuis was!'', schreeuwde Jack. Na nog een klap hoor ik iemand op de grond vallen. Ik ben woedend. Ik weet wat ze mama aan doen, en het liefst sla ik ze zo in elkaar. Maar ik weet waar ze toe in staat zijn. Ik kan ze niet alleen aan. ''Ik check beneden, jij boven'', zegt Jack. Ik hoor de andere man wat onverstaanbaars mompelen en dan de trap op lopen. Als ik voetstappen dichterbij hoor komen maak ik me zo klein mogelijk, met kleine Jaymie in mijn armen probeer ik zo stil mogelijk te ademen.
Ik zie zijn zwarte laarzen onder het tafelkleed door heen en weer schuifelen. Hij loopt zachtjes door de kamer heen en stopt vlak voor de plek waar we staan. Ik kan zijn gezicht nu door het kleed heen zien. Zijn ogen zijn bijna zwart, en zijn haar is zo donker als de duisternis zelf. Hij draagt een zwarte riem om zijn middel en een afgezakte spijkerbroek. Zijn strakke gezicht maakt plaats voor een grijns. ''Ik weet dat jullie hier ergens zitten'', zegt hij. Zijn stem klinkt zwaar in de huiskamer. Naast me op de grond ligt een schuifspeld. Ik adem rustig uit en pak het kleine ding op van de grond. Zo stil mogelijk gooi ik het naar de kast in de hoek. Een klein dof geluid weergalmt in de dodelijke stilte die rondhangt in de lucht. Zijn schoenen banen zich een weg naar de kast. Voordat ik het weet hoor ik de kastdeuren open geslingerd worden.
Een ander paar voetstappen banen zich een weg naar de woonkamer. Lichte voetstappen. Mijn moeder. In haar handen heeft ze een paraplu vast. Het zicht is lachwekkend, maar niet op dit moment. Ik heb het idee dat ik flauw ga vallen. De hitte onder het tafelkleed baant zich een weg door naar mijn huid. Vlak voordat de paraplu het hoofd van Jack raakt draait hij zich om en pakt hij hem beet bij de punt. Het valt me nu pas op dat hij in zijn handen een pistool vast heeft.
Mijn moeder deinst terug. ''Wat wilde je gaan doen?'', vroeg Jack hard. De woorden banen zich een weg door mijn hoofd heen totdat tot me door dringt wat hij aan het doen is. Hij trekt aan de haren van mijn moeder, die een pijnlijke kreet uit haar mond uitkraamde en de paraplu laat vallen voor mijn voeten.''Vertel me waar het sleuteltje is!'', schreeuwde Jack nu nog woedender. Ik draaide Jaymie's hoofd nu weg uit het zicht zodat ze de tranen die over Hanna's wangen heen stroomden niet hoefde te zien.
''Op je knieën en je handen achter je hoofd!'', schreeuwde hij. Mijn moeder deed wat haar gevraagd werd. Tot mijn schrik zette hij het pistool nu tegen haar hoofd aan. De zwarte loep glimt fel op in het zwakke licht dat uit de ramen heen schijnt. ''Ik vraag het je nog één keer bitch, waar. is. dat. sleuteltje'', Jack spuugde de woorden uit in het met angst betrokken gezicht van mijn moeder die niets anders kon dan hulpeloos voor zich uit staren. ''Ik..i-ik weet h-het n-n-niet'', stamelde ze door haar tranen heen. ''Dan is er ook geen nut meer aan om je te laten leven of wel?'', dreigde hij. De trekker van het pistool kraakte. Ik kon niets anders doen dan onder het tafelkleed vandaan springen.
Ik duwde Jaymie ver naar achteren en pakte de paraplu op van de grond om er vervolgens het pistool mee uit zijn handen te slaan. Ik duwde Jack tegen de muur aan. Mijn moeder lag hulpeloos met gebogen rug op de grond. Zijn ogen werden groot. ''Wat doe jij hier?'', vroeg hij zacht. ''Ze hadden gezegd dat de vrouw van de hoogste macht kinderen had maar jij, Aiken Connors..'', stamelde hij. Ik drukte hem hard tegen de muur aan zodat hij zich niet kon bewegen en hield de paraplu vlak onder zijn keel.
''Wat doe je hier?'', siste ik. ''Wie is je opdracht gever? Ben je hier omdat je geld van me moet? Wat doe je hier Jack? Heeft Xav je gestuurd?'', vroeg ik snel. Hij lachte zijn vieze grauwe tanden bloot. Zijn ogen stonden donker terwijl hij sprak. ''Aiken toch, ik ben hier niet voor je zielige zwendel aan drugs. En Xav heeft hier helemaal niets mee te maken'', zei hij. ''Dit gaat over het beroven van je vader en alle macht die hij heeft. Is dat niet waarom je je net verborgen hield? Omdat je vader je in gevaar brengt met zijn baan?'', vroeg hij. Zijn woorden deden me duizelen, en verwarde me.
''Wat lul je man! Mijn vader werkt helemaal niet in die sectie. Hij is een simpele arbeider, waardoor hij veel moet reizen!'', schreeuwde ik terug. Langzaam begon het te dagen. Hij was het. Hij was de tweede hand van Sander. Mijn vader had gelogen. Hij werkte helemaal niet als arbeider! ''Je vader is geen arbeider Aiken. Hij staat aan het hoofd van een zeer geld opbrengend boor project. Wat zielig. Is dat wat hij jou en je lieve familie heeft aangepraat? Dat hij een zielige simpele arbeider is?Haha, laat me niet lachen. Je vader is een crimineel Aiken. Geloof het of niet. Hij is een vieze oude oplichter en een m..'', ik sla hem hard in zijn gezicht. Hij zakt tegen de muur aan in elkaar. Nog voordat ik me om kan draaien hoor ik het ijzige geluid van een andere trekker. Een pistool schot.
Mijn zicht vind al gouw de tweede man in het huis. hij staat met zijn benen gespreid en heeft zijn pistool gericht op de grond. Mijn moeder. Tranen wellen op in mijn ogen. Nog voordat ik naar haar toe wil rennen hoor ik nog een schot. Maar niet van de man voor me. Een rode bloedvlek vormt zich langzaam op zijn borst. Traag valt hij neer op de grond. Als ik me omdraai zie ik Jaymie staan met een ijzeren wapen in haar handjes. Ze laat het pistool uit haar bibberende handen op de grond vallen. ''Jaymie'', fluister ik. In haar ogen staan traantjes. Ze begint te huilen. ''Mama!''. Snel ren ik naar haar toe, en pak haar op van de grond. Stil maar JayJay, het is al goed. Mama is... mama slaapt'', lieg ik.
Ze duwt haar hoofd in mijn shirt en huilt uit. Overal vormt et rood voor mijn ogen. Bloed zit overal. Waar mama ligt ontstaat nu ook een steeds grotere plas. Jack is nergens te bekennen. Rustig aai ik Jaymie over haar bolletje heen en zing zacht het liedje wat mama altijd voor haar zong als ze een nachtmerrie had. ''Kan je niet slapen lief muisje, kan je niet slapen vanavond''. Langzaam begin ik ook te snikken. ''K-kan je niet s-slapen vanavond? Lief muisje van m-mij. Sluit je o-oogjes lief m-muisje, a-alles komt wel weer g-goed'', zing ik zacht door mijn tranen heen. Totdat het geluid van een ambulance en politiewagens als bas van het lied wegvallen. Totdat de deur open vliegt, ik mijn ogen sluit en Jaymie bij me houd. Niets zal haar overkomen. Mijn vader kan het wel vergeten ooit nog terug te keren.
JE LEEST
Het pact (NL) ✔️
Teen Fiction''You left me alone, I didn't cry, I didn't call you didn't try. Out of all the things I chose you, I said I love you I really do''. - Waarschuwing: dit is mijn aller eerste geschreven boek, ooit. Het is erg 'snel', en de verhaallijn raast maar door...
