Het pact (NL) ✔️

4- Domme Cocon!

  Why do things always happen this way
why does my heart choose to stay closed
why can't you hear my pain
this is all I ask
hear me again
hear my cries at night
help me face my fears tonight
so tell me
why can't I find you again
why can't you be here when I need you
no one understands

----

Ik weet niet wat het is, maar op de een of andere manier heb ik het idee dat Aiken zich anders voordoet dan wie hij is. Harder, alsof hij helemaal niets heeft meegemaakt. Alsof hij doet onwetend te zijn. Maar wat hij me zojuist verteld heeft, en wat hij me laten zien heeft, staat volledig in strijd met zijn persoonlijkheid.

Dan vraag ik me af: Waarom heeft hij MIJ alles verteld? Omdat hij medelijden met me heeft? Nee, want hij weet hoe het is om behandeld te worden als een fragiel zielig wezen. Een wezen dat opgesloten zit in een huis zonder ramen. Een wezen dat dingen heeft meegemaakt, en geheimen heeft die wij helemaal niet willen hebben.

Hij heeft het me verteld omdat hij me wilde waarschuwen. En over alles wat hij gezegd heeft, had hij gelijk. Ik weet alleen niet zeker of ik hem alles moet vertellen. Maar als ik dat doe, zullen er dan ramen in mijn huis verschijnen? Zal ik dan die prachtige hemelsblauwe lucht weer eens kunnen zien die nu altijd alleen maar grijs is voor mijn ogen? Ik draaide me rustig naar Aiken toe en keek vanonder mijn wimpers naar wat hij aan het doen was.

"Waar denk je aan?", vroeg hij aan me, waardoor hij me uit mijn trance haalde. "Niets", zei ik iets wat ingetogen. Ik wilde hem niet laten merken dat ik bang was voor wat komen zou. Moest ik hem echt alles vertellen? Dan zou hij niets meer met me te maken willen hebben. Dat wist ik zeker. Hij zou me gaan zien als een ander persoon. Want mijn verleden is een geschiedenis vol leugens en pijn. Dat wens ik niemand toe.

"Sky, ik zie het toch. Ik zie er misschien niet zo slim uit, maar dom ben ik niet", maakte hij zijn punt duidelijk. Eigenlijk wilde ik hem het liefst afschudden, maar hij had me alles al verteld! Ik kon hem niet gaan negeren. Hij had me ten slotte alleen nog maar geholpen.

"Nou, dat jij nou een open boek bent tegenover mij, betekent niet dat IK alles zomaar los laat!", duwde ik de woorden die zich in mijn gedachten afspellden mijn mond uit. "Sommige mensen hebben daar te weinig vertrouwen voor" ,voegde ik erachter aan met een hard weergaloos stemgeluid. Hij kon zijn verwachtingen maar beter voor zichzelf houden.

Verontwaardigd zette hij een stap achteruit. Zijn blik keek onderzoekend, zijn ogen stonden vol met af te lezen emoties: Schrik, versteldheid, medelij?

Het was dezelfde blik die mijn moeder me wel eens had gegeven als ik iets deed wat ze totaal niet verwacht had. Een blik, eerst versteld van schrik, daarna trots en tot slot de grote mama-ogen die ze me gaf wanneer ze besefte dat het allemaal toch goed was afgelopen. Ik wapperde de herinnering weg uit mijn gedachtegang en richtte mijn aandacht weer op Aiken, die met zijn handen in elkaar gevlochten stond te wachten op oogcontact.

"Laten we eerst iets gaan drinken, dan kun je zelf beslissen of je me daarna wilt vertellen waar je zo mee zit. Je weet wel, al je zorgen en gedachten", zei hij. Wat nu? ''Ben jij nu ineens een psycholoog ofso?'', vroeg ik hem. Ik zocht naar een teken van reactie in zijn gezicht, die geen spier verroerde. Had ik iets verkeerds gezegd? ''Wat lach je nou?'', vroeg ik denkende dat ik de grap gemist had.

"Oke, als je ophoud met lachen zal ik iets met je gaan drinken, maar ik ken je nog helemaal niet goed", zei ik tegen hem, waarna ik mijn handen langs mijn gezicht veegde en mijn, nou ja, zijn zwarte vest iets verder omhoog dichtritste.

"Dan moeten we daar maar verandering in gaan brengen, niet?", vroeg hij terwijl hij met zijn wenkbrauwen grijnsde en er een kleine, voorzichtige glimlach op zijn gezicht verscheen. Waar was hij zo vrolijk van geworden?

Ik was verbaasd. Ik had hem niet afgeschrikt door mijn uitbarsting. Volgens mij staat hij me gewoon uit te lachen, maar oké, veel erger kon het er ook niet meer op worden toch? Hij beet op zijn onderlip, waardoor zijn zilveren lip ring één keer op en neer bewoog.

"Oké Conners", zei ik. "Ik geef je een kans". Zijn ogen schoten van hoopvol naar verbazing. 'Dat je maar niet denkt dit een date is ofzoiets', voegde ik eraan toe. Want van relaties ontstond alleen maar meer ongeluk en ellende. Alleen zei ik dat niet hardop tegen hem. Daarbij kende ik hem pas een kleine 3 uur, dus dat soort gedachtes waren nog niet door mijn hoofd heen gevlogen.

"Zozo mevrouw Bright, laten we het dan maar gelijk officieel maken', zei hij waarna hij zijn hand naar me uitstak en aandrong die te schudden. 'Vanaf nu begint onze eerste niet-date', ik schudde zijn hand en moest lachen op de manier waarop hij het verwoord had.

'Zozo, meneer Cocon kent zelfs mijn achternaam', zei ik terwijl ik grijnsde. Hoe was hij daar nou weer achtergekomen?.
'In al je kleding zat je naam geborduurd, zeker moeders werk?', vroeg hij.

Het woord moeder raakte me als een klap in het gezicht. Hij lachte, maar zijn mondhoeken krulde steeds verder van boven naar beneden. Ik slikte de homp gal in mijn keel door en blikte als hint met mijn ogen naar boven.

'Oh, geen moeders gepraat, ik begrijp de hint sor'..'Zeg het niet alsjeblieft! Alsof het jouw schuld is dat ze er niet meer is!', kraamde ik uit. Een blik van begrip stook door mijn ogen heen. 'Gaan we nog Cocon?' Vroeg ik, waardoor ik het onderwerp maar weg wapperde.

'Niet eerlijk, Cocon serieus? Zo werd ik vroeger alleen door mijn zusje genoemd', zei hij, waardoor ik gelijk aan mijn eigen familie moest denken. Ik had geen broers of zussen, alleen een vader. Ik slaakte een diepe zucht waarna hij verder ging met praten.

'Oke, dan noem ik jouw vanaf nu..', zei hij waarna hij te overduidelijk een denkende blik vormde, waarbij hij zijn wijsvinger en duim onder zijn kin zette en eens lekker overdreven zijn hoofd naar voren leunde.
Daar komt het hoor, eens kijken hoe creatief hij kan zijn.

'Ik noem je rups', mijn ogen werden groot van verbazing. 'Rups? Oké creatief is het wel maar..', 'Maar geen gemaar!', onderbrak hij me waarbij hij de stem van meneer Booijens imiteerde. Nu kon ik hem echt niet meer serieus nemen.

'Ik noem je rups, omdat een rups een cocon word.', zei hij. "Oké, je moet een beetje aan je logica gaan denken Cocon, ik ga jouw worden??", vroeg ik, blij omdat het sarcasme van mijn stem afdroop en ik hem raar zag kijken.

"Nee nee Rups toch! Uit een Cocon komt een vlinder, maar jij bent die vlinder nog niet!", nu moest hij echt ophouden. Ik kon mijn lachbui niet meer onderdrukken en schaterde het uit. Hij stond er verslagen bij, niet wetende wat hij moest gaan doen.

'Zeg het is creatiever dan Cocon hoor Rups!", zei hij. Maar toen barstte hij ook in lachen uit. ''Je bent grappig Conners'', zei ik half door het lachen heen. Hij schonk me een speelse blik. ''Jij misschien nog wel grappiger Bright'', zei hij. ''Haha, psycholoog'', hoorde ik hem nog zacht in zichzelf praten. Misschien kon ik hem toch wel waarderen. Misschien.