Het pact (NL) ✔️

37 - Doelloos Bereik

I was always waiting to catch you if you fall,
He said
Damn right!
I have fallen life times across life times
Too deep to arise from the fall
Where are you?,
I ask

I am waiting.

----------

''Heel veel succes en vergeet onze afspraak niet na je gesprek. Koffie drinken en je spullen ophalen''. Aiken schenkt me een medelevende blik. Hij lijkt zo hoopvol, maar toch een beetje geïrriteerd. Het idee dat ik vanavond naar huis moet om mijn spullen op te halen maakt me misselijk. Ik weet niet of ik mijn vader wel kan achterlaten. Hij is en blijft mijn vader. Ik zucht diep en stap uit zijn zwarte oldtimer. Het is koud buiten, ze zeggen dat het gaat sneeuwen vandaag. De koude wind dringt mijn neusgaten binnen en ruikt heerlijk fris. De geur van de winter. Ik adem een keer diep in en kijk naar het gebouw dat voor me staat. Het is zo groot en intimiderend. Je zou bijna denken dat als je er als klein kind langs zou lopen, je spontaan in huilen zou uitbarsten.

Zijn arm omklemt mijn pols en hij trekt me terug de warme auto in. ''Nog één dingetje..'', hij kust me op mijn neus en dan zacht op mijn mond. Een lief gebaar, maar ik waardeer het van hem. Sinds dat gedoe met die rare sms lijkt hij zo gestrest. Zelfs toen we s' avonds film hadden gekeken was hij niet zichzelf geweest. En ik miste hem. ''Wees voorzichtig, en doe rustig aan. Denk aan wat dokter P gezegd heeft vorige week. En laat ze je goede kant zien'', zegt hij. Ik rol met mijn ogen en geef hem dan een zachte por tussen zijn ribben. ''Heb ik ook slechte kanten dan? Gisteravond dacht je daar anders over hoor'', zei ik. Hij grijnsde. ''Dát was eenmalig en nooit meer oké? Word toch eens volwassen'', zegt hij terwijl hij zijn handen naar me uitsteekt en me nog eens in een knuffel trekt die ik maar half beantwoord. Ik ben serieus ongerust over zijn toekomst.

''Wie gaat hier nu solliciteren voor een betere toekomst, en wie weigert zijn opties verder te bekijken?'', vraag ik. Stilte... ''Dat dacht ik al'', zei ik. ''Oh, en die koffie, dat word warme chocolademelk het is ijskoud buiten!'', zeg ik waarna ik opnieuw probeer de auto uit te stappen. Hij antwoord niet en draait zijn hoofd terug naar de weg voor ons. ''Klein klein kleutertje die...'' begin ik te zingen. Hij kat me af door met een geërgerde blik mijn kant op te kijken. ''Oké Oké, ik vergeef je Cocon. Voor deze ene keer dan''. Ik steek mijn hoofd door de deur heen naar binnen en geef hem een kus op zijn rode neus van de kou. ''Zie je in een uurtje''. Dan sla ik de deur achter me dicht en loop naar de glazen deuren van het gebouw. World Economie's. Ik kom eraan!

Aiken's pov:

De weg is zo leeg dat het niet uit maakt of ik 60 of 100 kilometer per uur rijdt. Ik zal toch niet aangehouden worden. Het begint nu pas te dagen dat het ook echt vakantie is. Even geen school en even wat rust. Dat is wat ik nodig heb. Ze heeft gelijk Aiken. De stem in mijn hoofd blijft maar terug komen, en ik word er helemaal gek van. Waar ben ik mee bezig? Wat ga ik doen met mijn toekomst? Sky gaat weg, dat weet je. Ik wijk uit voor een vogel die net op de weg is gaan zitten en druk met mijn rechtervoet hard op de rem. Pas als ik naar buiten kijk weet ik waar ik ben.

Ben ik zojuist onbewust naar het graf van mijn moeder gereden? Wauw Aiken, goede actie. Deze plek brengt zoveel herinneringen in me omhoog. Haar begrafenis, vol politie om wel duidelijk te blijven. Jack was nooit gevonden en ik en Jaymie werden gezien als getraumatiseerde kinderen. Als ik er zo over nadenk was het de droevigste dag uit mijn leven. De dag dat ik werd zoals ik nu ben. Zo donker en.. boos. Wat kan ik anders dan haar verliezen? Ik schud de gedachte van gisteren van me af en concentreer me op mijn omgeving. Ik trek mijn sleutelbos uit het slot en stap uit mijn auto.

Gisteravond was leuk. Een uitzondering mocht ik wel zeggen. Ik was iets wat te ver gegaan toen ik probeerde Sky op te tillen en haar op het bed in mijn slaapkamer neer te gooien. Ik was een jongen, wat kon ik er nog meer over zeggen? We hadden een gezellige avond gehad en Sky is gewoon.. ze maakt me gek. Maar ik respecteerde haar, dus was er niets gebeurd. Nou ja, niets is niet helemaal het goede woord.

''Aik? Wat de hel ben je aan het doen?!?'', schreeuwt Sky het uit. Twee prachtige ogen kijken me aan. Haar handen trillen en haar blonde haar zit in een knotje vastgebonden op haar hoofd. Ik trek haar van de bank af en gooi haar over mijn schouder heen. De film staat nog steeds aan, maar dat boeit me niets. Ik was te afgeleid om naar de film te kijken. ''Doe niet alsof je van niets weet Sky Bright. Je vraagt erom!'', zeg ik. Ik ren de trap op naar boven met Sky nog steeds over mijn schouder.

Ze gilt het uit. ''I-ik deed helemaal n-niets hoor!'', zegt ze. ''Jaja, natuurlijk deed je niets rups. Je trok alleen expres je hemdje omhoog, zwaaide je haren heen en weer, knipoogde én staarde naar me. De. hele. tijd''. Ze slaat met haar handen op mijn rug, maar zodra ze écht wilt aanvallen duw ik de deur van mijn slaapkamer open en gooi haar het bed op. ''En nu boeten jij! Stoute Sky. '', zeg ik. Ze neemt haar lippen tussen haar tanden en knijpt haar handen vast in het dekbed onder haar.

Haar gezicht trekt wit weg wanneer ik me hongerig op haar stort. ''Rustig aan jij, morgen weer een nieuwe dag'', hijgt ze. ''Dat had je gedacht'', kaats ik terug. Een paar minuten van woelen in een verwoed spel vol zoenen, handen en schoppende voeten geeft ze eindelijk toe.''Oké, misschien wilde ik wat extra aandacht, maar niet op deze manier'', bevestigt ze. ''Hoezo niet op deze manier?'', vraag ik. Ze grijnst, waardoor er een onschuldige witte gloed in haar ogen verschijnt. Ze kust me zacht op mijn mond en pakt me vast bij mijn heupen. Ze draait me in een onverwachte ruk om zodat ze bovenop me zit en lacht haar tanden bloot. Het licht in de kamer dimt wat wanneer ze zich naast me neer laat vallen en haar hoofd mijn kant op draait. Ik doe hetzelfde.

''Denk je dat we een toekomst hebben?", vraagt ze na en paar minuten in elkaars ogen gestaard te hebben. Ik denk diep na. Haar gezicht staat ernstig, alsof ze verwacht dat ik haar ineens zal achterlaten. Ik laat mijn handpalm over haar wang heen glijden en blijf haar recht aankijken wanneer ik spreek. Er valt geen twijfel in mijn stem te horen. ''Natuurlijk denk ik dat. Niemand kan jou ooit vervangen. Jij bent hét voor mij, ik weet het gewoon zeker'', zeg ik. Ze knikt en draait zich dan om. ''Sky...'', ik pak haar van achteren beet en voel haar lichaam in een keer trillen. ''Niet bang zijn. Je weet dat ik niets doe zonder het je eerst te vragen'', maak ik duidelijk. Haar schouders ontspannen wat. ''Ik wil alleen jou Sky Bright, niemand anders'', fluister ik in haar oor. Ik sla mijn armen van achteren om haar heen en leg mijn handen op de hare.

Langzaam beweeg ik haar handen omhoog. Van mijn bovenbenen tot onder de rand van mijn shirt. Dan druk ik ze onder mijn shirt door, waarna ze schrikt. Haar handen warmen zich aan mijn hete huid. ''Rustig aan nu'', zeg ik. Ik laat haar handen los, en tot mijn verbazing laat ze ze liggen. Ze spreidt haar vingers en beweegt langzaam op en neer. Ik sluit mijn ogen en geniet van haar zachte aanrakingen. Hoe rustig aan we ook zullen gaan, ze zal leren mij fysiek te vertrouwen. Hoe lang het ook zou duren, ik vond het goed zo. Ik respecteer haar. Wat kan ik anders dan haar verliezen?