Het pact (NL) ✔️

50 - Woorden schieten tekort

No words could ever tell you,
No action could express
The way I feel about you,
With you, my life is blessed.

You're the light in my tunnel.
You are my pot of gold.
You are the strength that gets me through
When despair has taken hold.

- Denese H. Boyett

-------

''En, geslaagd?'', vraag ik. Aiken zet een paar stappen achteruit en knikt goedkeurend in de richting van de versierde kerstboom. Het licht van de regenboog lampjes weerspiegeld in de kleurrijke kerstballen, wat de boom een feestelijke en vrolijke sfeer meegeeft. ''Hmm, misschien hadden we toch maar die zuurstokken moeten kopen'', zegt hij. Ik onderdruk een lach. ''Zie je nou wel! Zo erg was het niet'', zeg ik. Aiken lacht. ''Haa, hoelang hebben we erover gedaan?'', vraagt hij. Als ik een blik werp op mijn horloge weet ik wat hij bedoeld. Ik kuch ongemakkelijk en keer me weer tot hem. Zijn grijze ogen lichten op in de donkere kamer van het appartement. Zijn sproeten en kaaklijn zijn zo beter te zien. Hij lijkt zo puur in zijn eigen schaduw, zo zichzelf.

Ik voel mijn lichaam verlichten. Zijn handen klemmen zich vast onder mijn benen. Hij heeft me opgetild. ''Sky Bright, we moeten opschieten'', fluistert hij in mijn oor. Ik zwaai spastisch met mijn handen in de lucht. Misschien dat hij me dan wel los laat. Wacht? Huh.

''Wat? Opschieten? We zijn net klaar'', zeg ik. De grijns waarin hij zijn gezicht trekt zegt meer dan duizend woorden. ''Wat ben je van plan?'', vraag ik kortaf. Zijn verassingen zijn meestal... Wanneer heeft hij me voor het laatst verrast? Pas als hij me de trap op gedragen heeft laat hij me los. ''Lieve lieve rups,...'', begint hij, ''...ik weet dat ik niet goed ben met woorden, maar ondanks alles wil ik dat je weet dat ik je nooit meer laat gaan.'', zegt hij. Ik maak mijn ogen groot. Is dit de Aiken die ik ken? Ach, hij vertelt het wel in het trapgat.

''En daarom gaan wij vanavond lekker uit eten, en laat ik de rest van de avond een verassing zijn'', zegt hij. Ik tik met het puntje van mijn vinger op zijn neus. ''Aarde aan Aiken? Zit je daar ergens vast in dat hoofd'', grap ik. Hij lacht waarna hij richting de badkamer loopt. ''Kleed je om, dan kunnen we zo weg. De reservering staat op half 8!'', roept hij nog. Als ik snel een blik werp op de hangklok in de gang zie ik dat het al bijna zeven uur is. Morgen is het kerst, en dan nog één dag voordat ik écht moet gaan leren voor mijn examens. Studeren, werken, studeren, werken. Ik zucht diep waarna ik maar besluit een jurk aan te trekken. Ik weet het, Sky Bright in een jurk.

Als ik eenmaal in de badkamer ben dringt het pas tot me door dat ik mijn krultang kwijt ben. In een poging het ding te vinden open ik alle mogelijke laatjes in het dressoir en de witte deurtjes boven de wasbak. Nee, nergens. Misschien heeft Aiken het ding de vorige keer zo snel opgeruimd dat hij hem maar ergens neergegooid heeft. Als mijn ogen de hele badkamer hebben afgescand geef ik het op. ''Aiken?'', roep ik. Geen antwoord. Nog in mijn ondergoed loop ik de gang in, op zoek naar de jongen met het bekende zwarte haar en grijze ogen.

''Jaim, wat bedoel je? Is er iets mis met je?'', hoor ik Aiken in de woonkamer vragen. Niet voor mijn oren bestemd. Denk ik. Hoe graag ik ook meer wil horen van het gesprek, ik moet me nog steeds omkleden. Ik ga echt niet in mijn hello kitty onderbroek lopen vanavond.

~

Aiken's pov:

Wanneer Sky zich aan het omkleden is in de slaapkamer voel ik mijn telefoon trillen in mijn achterzak. Ik haal het vervelende ding uit mijn zwarte broek en druk op het groene telefoontje van het scherm. Wanneer de lijn kraakt hoor ik een jammerende stem door de hoorn heen schreeuwen. ''Aiken? Godzijdank. Er is iets mis! En ik weet niet wat ik moet doen!'', schreeuwt ze. Zo snel als ik kan loop ik de hal in, hopende dat Sky het kabaal vanaf boven niet kan horen. ''Jaim, wat bedoel je? Is er iets mis met je?'', vraag ik bezorgt. Als er ook maar iets met haar aan de hand is blaas is deze hele avond misschien nog af!