Het pact (NL) ✔️

32 - Verloren

She looked at me with those small eyes. Eyes full of fear and pain. What in the world could I do to make her better? Nothing! And it makes me angry as fuck! So angry I can feel my teeth biting down my lips, making them bleed as soon as I see her teary face before me. I can't stand it anymore! I can't grab her, hug her and hold her close, for that will make her pain get even worse. Why in the world had it to be her? She looks me straight in the eye, saying it will be all right. But it will never be. She will never be cured. Not by any doctor here or me. She will die. Her eyes will close and never open again. For I will be the one to face it in horrific sight. For I will be the one to lose her.

-Clairetie, voor Cure Me.

---------

Ze kijkt me aan met haar o zo mooie ogen. Niet meer in staat om te kunnen lachen bekijkt ze mijn gezicht. Haar ogen staan vol vermoeidheid, angst en pijn. En wat kon ik eraan doen? Helemaal niets! En het maakt me woedend! Zo woedend. Ik bijt zo hard op mijn lip dat ik mijn tandvlees voel bloeden wanneer ik haar met tranen doordrenkte gezicht voor me zie. Ik kan er niet meer tegen! Ik kan haar niet meer vasthouden, knuffelen of haar bij me houden, omdat dat haar pijn alleen maar erger zal maken. Waarom moet zij het zijn? Van de hele wereld moet zij weer getroffen worden door een stomme rot ziekte! Ze kijkt me aan, recht in mijn ogen en zegt dat het allemaal wel weer goed zal komen. Maar dat zal het nooit zijn. Ze zal nooit meer geheeld kunnen worden. Niet door een dokter, zelfs niet door mij. Ze zal sterven. Haar ogen zullen zich sluiten en nooit meer openen. Ik zal degene zijn doe het afgrijselijke gezicht moet verdragen. En ik zal degene zijn die haar zal verliezen, en nooit meer terug zal zien.

''Nee Sky. Open je ogen! Laat me je prachtige ogen weer zien en laat me niet alleen!'', schreeuw ik door de lege kamer heen. Ik schrik op uit mijn dagdroom en kijk direct naar het bed tegenover me. Ze ligt daar maar. Beweegt niets, alleen haar buik gaat langzaam op en neer. Haar ademhaling is onregelmatig en hapert elke keer wanneer ik haar borst op en neer zie gaan.

Ik sta op en schop met mijn schoenen tegen de witte muur van de lege kamer. Ik schreeuw het uit. Al die opgehoopte pijn en frustratie. Ze ligt hier nu al drie dagen, en het maakt me woedend! Ik wil haar mee naar huis nemen, en zorgen dat ze zich weer helemaal thuis voelt. Een vrouwelijke stem schudt me wakker uit mijn gefrustreerde geschreeuw. Ik voel een hand rusten op mijn schouder en draai me gelijk om waarna ik in de ogen kijk van een van de verpleegsters. ''Meneer, kunt u zich alstublieft gedragen? Mevrouw Bright slaapt'', zegt ze zacht.

Ik schud haar hand van me af en neem weer plaats in de stoel naast het ziekenhuis bed. Waarom moesten verpleegsters nu altijd zo streng zijn? ''Ik maak al een uitzondering voor u om hier te zijn buiten het bezoek uur meneer Conners'', zegt ze. Ik zucht en kijk naar Sky's fragiele lichaam dat zich begraven heeft in de lakens van het bed. Onbewust verschijnt er toch een lach op mijn gezicht. ''Nou, als ik u nog een keer hoor moet ik u echt wegsturen''', waarschuwt ze me nog. Ik rol met mijn ogen waarna ze wat spulletjes mee pakt en verdwijnt uit de kamer.

Zodra ze Sky hadden binnengebracht werd ik naar de wachtkamer gestuurd. Ik had gewacht en gewacht zonder ook maar één keer op de hoogte te worden gesteld. Na vijf uur werd er eindelijk iemand naar me toe gestuurd om me te vertellen dat het goed ging met sky, en dat de aandoening die ze had niet fataal was geweest. Ze was bijbewust zijn, maar ik mocht haar nog niet zien. Die avond was ik uit impuls naar jaymie gereden en had haar alles verteld. Ik mag dan wel een jongen zijn, die avond had ik gehuild van geluk.

''Aiken?'', Sky's stem haalt me uit mijn herinneringen van de afgelopen dagen. Ze lacht en duwt zichzelf langzaam omhoog met haar armen. Wanneer ze rechtop zit vinden haar ogen de mijne. ''Heb ik je wakker gemaakt?'', vraag ik zachtjes. Ze lacht en haalt haar hand door haar haar heen om het uit haar gezicht te houden. ''Misschien'', zegt ze. Ergens haat ik mezelf nu. ''oh..'', zeg ik. Ik zoek haar gezicht af naar een teken van reactie. Al snel vinden mijn ogen de kuiltjes in haar wangen, en de sproeten op haar neus. Ze lacht. ''Had je die droom weer?'', vroeg ze. Haar handen spelen met het laken dat over haar lichaam heen ligt. Ik knik.

''Morgen mag ik toch weer naar huis'', zegt ze. ''En dokter Parkin heeft me ontstekingsremmers gegeven waardoor ik in korte tijd gewoon weer helemaal fit moet zijn''. Weer knik ik. Met zwetende handen en een kromme rug haal ik één van mijn handen langs mijn gezicht en leun naar achteren. Een korte stilte volgt. ''Aiken?'', vraagt ze weer na een tijdje. Ik kijk op, en vind haar rechtop in bed. Ik schenk haar een kleine glimlach. ''Kom eens hier'', zegt ze.

Met klamme koude handen sta ik op uit die verdomde stoel en ga naast haar zitten. Het matras zakt iets in onder mijn gewicht. Ik kijk haar aan. In alles stilte onderzoekt ze mijn gezicht. Ze laat haar hand over mijn gezicht gaan, langs de snee in mijn voorhoofd en over mijn lippen. Met open mond daalt ze verder af naar mijn nek en laat haar hand daar liggen. ''Wil je me vertellen over je nachtmerrie?'', vraagt ze. Als in een voel ik mijn spieren onder mijn huid bevriezen. Ik huiver wanneer ik haar bang aankijk. Haar aanrakingen maken me rustiger.

''Het is niets'', zeg ik. Ze zucht. ''Aiken'', waarschuwt ze me. Ik schud mijn hoofd en sta op. Haar arm trekt me terug en klamt zich vast aan mijn pols. ''Alsjeblieft?'', vraagt ze. Waarom kan ze me toch altijd zo goed aflezen? ''Het is gewoon..'', zeg ik nu wat harder. Dan kraakt de deur en lopen er drie bekende koppen naar binnen. Één ervan wenste ik voorlopig niet meer te zien. Een ander had beloofd haar mond te houden en de laatste kijkt me met een woedende blik aan. Phill, Jaymie en Thomas. Wat een 'goed' moment om binnen te vallen.