Het pact (NL) ✔️

29 - Fouten

Lately I've been trying to find the words
To prove my love is true
And that no matter what happens in this world
I'll be there for you

I'll be there for you when you need someone
To come and hold you tight
I'll be there for you even if you call
In the middle of the night

I'll be there for you when the rain won't stop
Falling upon your life
I'll wipe your tears and chase your fears
I'll help you with your fight

I'll do my best to protect you from harm
To keep you safe and well
And when you have a problem hidden

I'll be who you can tell

- Toni

---------------------

Aiken stopte de auto voor een onbekend huis. Het was groot en statig, geschikt voor een gezin van vier tot vijf man. De zon verlichtte het rode dak van het huis en scheen langs de voortuin over de rijen vol met bloemen en onkruid heen. Wanneer we stil stonden en Aiken de sleutel uit het slot draaide hoorde ik de achterdeur van de auto al open vliegen en met een harde klap dichtslaan.

Jaymie liep met een sleutel, identiek aan die van Aiken, de oprit op richting de voordeur van het huis. Was dit Aiken's woning voordat hij een appartement aanschafte? Hij stormde zo snel hij kon de auto uit en sloeg de deur met een harde klap dicht. Zo snel als ik kan stap ik de auto uit. Ik moet hem tegenhouden voordat hij ook zijn zus kwijt is.

''Aiken!'', in mijn poging naar de voordeur te rennen val ik bijna op de grond. Mijn benen dragen mijn gewicht naar de deur die nog open staat. Ik duw mezelf naar binnen waar mijn ogen om me heen zoeken naar Aiken. ''Jaymie kom naar beneden! Wij moeten praten!'', hoor ik hem naar boven schreeuwen. Ik ben net op tijd. Voordat hij de trap op wilt rennen pak ik hem vast bij zijn kraag en trek hem naar achteren. ''Aiken, laat haar even wil je!'', hij draait zich om en stormt langs me heen een andere kamer in. Ik vang nog net een glimp op van zijn woedende gifzwarte ogen. Al het rustgevende grijs verdwenen.

Het geluid van vallende breekbare voorwerpen was door het hele huis te horen. Ik rende door een andere deur naar waar het geluid vandaan kwam. In het midden van wat de woonkamer leek stond Aiken. Ik herken hem bijna niet meer. Zijn grijze ogen zijn verduisterd, zwart, zijn wenkbrauwen staan in een boze frons en zijn schouders staan gespannen omhoog. Voordat zijn ogen op mij vallen gooit hij een porseleinen bord op de grond. Vervolgens pakt hij een kleurrijke vaas van tafel en gooit hem met bloemen en al tegen de muur aan.

Ik sla mijn handen voor mijn mond. Hij schreeuwt het uit van woede. Een ergerlijke kreun ontglipt aan zijn mond. Elk stukje gebroken glas lijkt een deel van zijn woede te vertegenwoordigen. De hele vloer ligt onder en het tapijt valt niet meer te herkennen. Alle mooie kleuren zijn bedekt met een laag dikke glanzende glasscherven.

''Aiken stop!'', schreeuw ik in een poging hem tot rust te krijgen. Hij gunt me niet een blik waardig en begint zonder pardon aan de wijnflessen uit het bruine houtgelakte kastje bij zijn voeten. Wanneer hij een fles rode wijn tegen de muur aan slingert vliegen overal stukken glas door de kamer heen. De rode vloeistof bedekt een enorm deel van de kamer. Nog voordat ik hem kan waarschuwen volgt de volgende. In mijn gezicht voel ik de plakkerige vloeistof langzaam naar beneden glijden.

''Aiken!'', als hij nog langer door gaat zal hij zichzelf nog erger verwonden. Zijn knokkels zijn nog steeds kapot gescheurd door zijn gevecht met Thomas, maar door de kracht van zijn hand, waarmee hij een fles witte wijn weg slingert zijn de wonden weer open gesprongen. In zijn voorhoofd zit een kleine snee veroorzaakt door een stukje glas wat nu ergens op de grond zal liggen. Het bloed loopt langs zijn wenkbrauw naar beneden en valt op de houten vloer waar hij staat. Ik moet hem bij zijn verstand brengen. Ik pak een grote glasscherf op van de grond en houd hem bij mijn pols. ''Aiken'', zeg ik zacht.

Tot mijn verbazing draait hij zich nu wel op. Als hij ziet dat ik het stuk glas aan mijn arm zet verzacht de blik in zijn ogen. Wanneer ik het langs mijn pols haal voelt er een steek van pijn, en dan het warme vloeiende bloed. Ik weet dat het niet erg is, ik kan er tegen. Het bloed druppelt langs mijn arm omlaag. In zijn ogen staat onvoorwaardelijke pijn geschrift. Hij lijkt bij zinnen te zijn wanneer hij over de glasscherven naar me toe loopt en zijn hand om mijn pols heen bind. Zijn ogen zijn vochtig. De stilte om ons heen breekt iets in me. De geur van alcohol maakt me misselijk. Het doet me denken aan mijn vader, en zijn verslaving. Ik moet het Aiken vertellen. Ik moet naar mijn vader toe om hem te controleren. Ik moet met Phill praten, met Jaymie praten, mijn stage plek organiseren en mijn examens leren. Deze jongen heeft teveel invloed. Hij heeft mijn leven op z'n kop gezet. En op wat voor manier.

Hij kijkt me bedroefd aan. De helft van zijn gezicht zit onder het bloed. Zijn vingers drukken zich vast in mijn huid. ''Sky, sorry, sorry sorry, ...waarom deed je dat?'', vroeg hij stilletjes. Zijn stem klonk hol en leeg. Alsof wat hij zei, niet echt uit zijn mond kwam. ''Ik wilde dat je stopte'', zei ik. ''En je luisterde niet naar wat ik zei dus..'', ''Het is mijn schuld, het is allemaal mijn schuld!'', schreeuwt hij. Hij laat mijn pols los en schopt hard met zijn been tegen de tafel achter hem, die vervolgens kraakt en een scheur laat zien in de zijkant van het hout.

''Aiken doe nou niet!'', ik ben het zat. Hij moet ophouden. ''Weet je hoe bang ik ben Sky?'', snikt hij. ''Weet je hoeveel pijn het doet om te zien dat de persoon waar je om geeft met een stuk glas in haar handen staat en zichzelf expres verwond! Weet je hoe bang ik ben dat ik jullie allemaal kwijt raak!'', schreeuwt hij. Gefrustreerd laat hij zijn handen door zijn zwarte haren gaan en trekt hard aan de uiteindes. ''Weet je wel niet hoe het voelt om.. om gewoon zo bang te zijn dat je alles wat je hebt verliest?'', vraagt hij nu op zachtere toon.

Hij draait zijn gezicht naar me toe en leunt met zijn hoofd tegen mijn schouder. ''Ik hou van je Sky, dat weet je toch?'', vraagt hij. Ik knik en laat mijn hand over de snee naast zijn wenkbrauw gaan. Zijn hoofd is koud en zijn adem voelt heet in mijn nek. Mijn pols klopt, er loopt nog steeds een klein straaltje bloed langs. Mijn handen leg ik op zijn borst. Ik adem zwaar. Mijn borstkas gaat sneller op en neer.

''Luister'', zeg ik. ''Ik weet hoe dat voelt, en ik weet hoe het voelt als het je overkomt''. Hij kijkt op met een geschrokken uitdrukking. Zijn lippen staan in een bedroefde lijn. ''Maar dit gaat over Jaymie. Dit gaat over wat zij wil, en wat háár toekomst is. Je moet met haar praten, en haar de ruimte geven om je te zeggen wat er is gebeurd, waarom het is gebeurd, wat ze nu wilt gaan doen en je gaat haar steunen! JE gaat luisteren naar wat ze te zeggen heeft. Je moet er zijn voor haar. En als Phill en Jaymie samen willen zijn, dan doen ze dat ook. Ongeacht wat jij ervan vind. En als je je grote mond niet dicht kan houden zul je haar inderdaad verliezen. Dus naar boven jij! En dat doe je niet voor mij Aiken, dat doe je voor jezelf. Als je haar bij je wilt houden laat je haar los. Dan laat je haar zelf kiezen. Want het gaat niet altijd alleen maar om jezelf.''.

Ik laat mijn hand nog een keer langs zijn gezicht gaan en veeg het al opgedroogde bloed weg. Mijn hand laat ik langs zijn kaak gaan. Zijn piercing glinstert, en zijn ogen staan open. Hij ziet eindelijk in wat hij fout doet, en hij zal het rechtzetten. Hij zal het goedmaken. Want ik houd van hem. En dat weet hij ook. Toch weet ik dat hij het ergens ook wel voor mij zal doen, en niet voor zichzelf. Met zijn hand veegt hij wat wijn weg uit mijn gezicht en trekt mijn gezicht naar zich toe met zijn hand. Ik kus hem als nooit te voren en laat zijn zware adem langs mijn gezicht heen strijken. ''Don't fuck this up', fluister ik in zijn oor. En tot mijn verbazing verschijnt er een kleine glimlach op zijn gezicht.