Het pact (NL) ✔️

52 ~ Oude herinnering

  You're a part of me; you're in my very soul
When you look at me, I fight to keep control
You do something to me, no one else ever will
And when you kiss me, my body trembles with the thrill

There's such a strong chemistry, between us there
We start with a glance that turns, into a stare
No words need be spoken, when together or apart
Because each one of us knows, what's in the others heart  

~

Aiken's pov:

''Wat is...?'', stamelt Sky. Haar blonde krullende haren zitten verborgen onder een witte wollen muts. Er steken aan de voorkant nog net een paar plukjes onder de elastieken band van het mutsje uit. Haar ogen worden groot wanneer ze naar het uitzicht voor zich staart. Ik kan vanaf de zijkant van haar gloeiende gezicht zien dat haar ogen wat beginnen te wateren. De witte sneeuw maakt het dode gras stralen wanneer de korrels nog net aangeraakt worden door het laatste beetje daglicht, wat al ruimte begint te maken voor het maanlicht van de nacht. Ik geef haar een zacht begrijpend kneepje in haar hand. Deze lijkt zo klein in de mijne. Ondanks dat we geen wanten aan hebben zijn onze handen toch niet koud. Ik wrijf met mijn vingertoppen over haar pols.

''De sneeuw maakt het nog mooier'', zeg ik zacht. Mijn stem klinkt als een fluistering. Langzaam draait ze haar hoofd mijn richting uit. ''En bijna onherkenbaar'', voegt ze toe. Ze straalt wanneer ze haar vingers nog harder in mijn hand vast drukt. Het zou me niets verbazen als ze rode vingerafdrukken achterliet. Ik trek haar iets dichter naar me toe en zucht. Ik voel gespannen spieren en versnelde hartslag. Ik tast met mijn vingers naar de volledig geheelde littekens op haar pols en beweeg voorzichtig mijn duim langs elke streep.

''Die littekens hè?'', vraag ik zacht. ''Was je vader de enige reden?'', Ik had me altijd al af gevraagd waarom Sky zichzelf nou precies zoiets had aangedaan. Ik begreep waar de drang vandaan kwam. Ik was zelf ook niet helemaal onschuldig, maar Sky is zo sterk. Ik kan bijna niet geloven dat er niets anders in het spel geweest zou moeten zijn. Ik laat mijn ogen afglijden naar mijn eigen polsen, waar de maar al te bekende tatoeages op rusten. Alsof ze er nooit geweest waren.

''Ik..ik weet het niet zeker. Het leek toen der tijd net alsof het iets was wat ik moest doen. Alsof ik zonder net goed genoeg was. Alsof ik mezelf moest straffen omdat anderen om me heen het nog slechter hadden dan ik. Mijn vader was.. mijn vader was gewoon die ene factor die de grootste rol speelde.'', zegt ze. Ik luister naar elk woord wat ze zegt. Elke lettergreep, die ik voluit begrijp. Ik knik en vertraag onze pas wanneer we bijna zijn aangekomen op de plek die ik haar zo graag wil laten zien. We hadden er jammer genoeg geen tijd voor gehad tijdens de happening. ''Kom'', zeg ik, waarna ik haar lichtjes meetrek aan haar hand.

We lopen een klein stukje verder naar de bosrand, waar ik een stuk schors wegtrek van de grote wilg en er een ladder tevoorschijn komt van houten loopstukken.

Sky draait haar hoofd naar me toe wanneer we stil staan voor de boom. Ze trekt haar wenkbrauwen op en grijnst wanneer ze naar boven kijkt. De maan is nu al duidelijk zichtbaar en de zon verdwijnt al aan de horizon. ''Hoe cliché deze avond dan uiteindelijk toch nog kan worden'', mompel ik in mezelf. Als een speels klein kind klimt ze al enthousiast naar boven. ''Hé, wacht op mij. De kussens en dekens moeten ook nog naar boven!'', roep ik. Ze kijkt op me neer met een grote grijns. Het zal wel koud worden vannacht.

Ik trek mezelf op aan de houten ladder en draag tegelijkertijd een van de dekens en kussens al mee naar boven. Als ik zelf eindelijk ook boven ben kijkt Sky ongelovig om zich heen. Wat te begrijpen valt. Ze heeft waarschijnlijk nog nooit in haar leven zoiets gezien. De hut is aan vier kanten afgesloten en afgedekt met een houten dak dat aan beide kanten open gezet kan worden met twee scharnieren. Het is niet erg groot, maar zo moet het lukken. Ik laat Sky even tot zichzelf komen en loop naar een van de vier hoeken van de boomhut. Mijn laarzen laten het platform kraken. Het geluid doet me denken aan vroeger. Phill en ik hadden de hut samen gemaakt 6 jaar geleden, met de hulp van onze beide vaders. Dat was de tijd geweest dat mijn vader net terug was gekomen uit Bangkok en me had beloofd het hele komende halve jaar dat hij er weer was te werken aan onze boomhut. Nu is hij opnieuw teruggekomen. Alleen denk ik daar heel anders over.