Het pact (NL) ✔️

54 - Ik vertrek

The time soon comes for parting,
And our time is at an end,
The rest of your life is starting,
And we have no time at all to spend.

You knew one day you'd have to go,
But thought you'd have more time.
We can't reverse time's one-way flow,
But at least you'll have this rhyme.

You had your shining moments,
Upon this life's darkened stage,
And in my book of wonderments,
You'll never be just another page.

Like the exploding of a star,
You've changed me in and out,
Your light will travel with me far,
Past when all other lights go out.

-Megan R. Bokowski

-

Aiken's pov:

Wanneer ik mijn ogen open en mijn zicht scherp stel merk ik dat de zon buiten al schijnt. Het is al licht buiten. Naast de fluitende vogels hoor ik ook nog iemand rustig ademen. Zonder erover na te denken verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Sky.

Mijn benen voelen zwaar en heet. Als ik probeer te bewegen lukt dat niet. Mijn benen liggen verstrengeld met die van Sky. Haar bovenlichaam ligt tegen dat van mij aangedrukt. We liggen opgerold in de lakens, die het ondanks de sneeuw buiten ontzettend heet maken. Een van mijn armen ligt over haar buik heen, de ander ergens verdwaald op het matras.

Ik trek haar iets dichter tegen me aan en laat mijn verdwaalde hand door haar haren heen gaan. Ze is zo mooi en rustig wanneer ze slaapt. Geen woorden kunnen omschrijven wat ik vannacht had gevoeld. Niets kan het van met af nemen. Niemand kan Sky van me af nemen. We zouden zo nog uren kunnen blijven liggen. Helaas word de prachtige stilte onderbroken door een vaag zoemend geluid dat rechts van mij te horen is.

Met mijn ogen tast ik de boomhut af en vind al snel het verlichte beeldscherm van mij telefoon. Shit, straks is het Jaymie of Phill. Zo voorzichtig mogelijk probeer ik mijn arm zo ver mogelijk uit te strekken om het ding te bereiken. Als het echt niet lukt besluit ik mezelf los te wurmen uit Sky haar omhelzing en rol van het matras af. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en druk op het groene telefoontje.

''Met Aiken'', zeg ik gehaast. Mijn ademhaling verhoogd gelijk in tempo wanneer ik merk dat ik aan de andere kant van de lijn nog geen geluid hoor. ''Halo? Is daar...'', ''Aiken! Oh god het is goed! Het gaat goed! Alles gaat goed!'', zegt Jaymie. Ik laat de telefoon bijna uit mijn handen vallen wanneer ik hoor dat ze huilt.

''Jaim? Oh mijn god, shhhh stop met huilen wat is er goed? De baby!?'', fluister ik. Ik hoor haar zuchten.

''Rustig aan jaymie rustig'', zeg ik. Ik hoor een jongens stem op de achtergrond, waarschijnlijk Phill, haar gerust stellen.

''Aiken, ze leeft. Het was niets ernstigs! De gynaecoloog zei dat het bloedverlies kwam door mijn zwangerschapshormonen! Ik ben zo opgelucht. Ik dacht heel even dat we haar allemaal verloren hadden'', zegt ze. Wanneer ze zegt dat de baby helemaal in orde is wil ik haar zo graag knuffelen.

Ik wissel de telefoon van mijn linker naar mijn rechter oor en trek met het ding tussen mijn schouder tegelijkertijd mijn onderbroek van de grond.

''Jaim, ik zou je willen knuffelen, maar dat gaat zo een beetje lastig'', fluister ik, mijn blik gevestigd op Sky, die nog altijd op het matras ligt te slapen. Haar wangen zijn lichtjes roze gekleurd en haar haar zit iets wat warrig.

''Huh wat bedoel je? Aik, waar zit je?'', vraagt ze. Oh, shitzooi. ''Uhmmm, de boomhut. Je weet wel, waar we altijd met Noah zaten'', zeg ik zacht. Ik wil Sky niet wakker maken. Ik hoor Jaymie nu lachen. Ik zie haar gezicht al zo voor me. Haar ogen die oplichten, haar gezicht ontspannen en haar wangen opgebold.