Het pact (NL) ✔️

17 - veilig

Yearning to feel safe, deep inside,
Emotions you should never hide.
Sometimes it's hard to feel secure,
When so many things, you're not very sure.

Afraid of failure, afraid of loss,
Trying to always please your boss.
What's in your mind, what do think?
Find the reasons, find the link.

It's not easy to simply change,
You are normal, you're not strange.
This feeling is a human emotion,
We all live in this deep lonely ocean.

-------

Gefrustreerd kijk ik uit het half beslagen raam van de zwarte oldtimer. Buiten zie ik nog net het witte hoekhuis in de verte verdwijnen. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden. Van alles. Luke was me gewoon vergeten! Hij heeft me niet een keer recht in de ogen aangekeken! De lul die hij is. Ik had beter moeten weten. Aiken heeft hem nog vergeven ook! En ik had hem er tot aangezet!

''Sky?'', onderbrak Aiken's zware stem mijn frustrerende gedachten. ''je lijkt gefrustreerd'', zei hij zacht, nauwlettende op de rijweg voor hem. Hij zette de muziek wat zachter en draaide zijn hoofd kort even mijn kant op om me een bedenkelijke blik toe te schenken. Joh..

''Komt het door mij?'', vroeg hij ineens. Hoe kan hij dat nou denken? ''Nee'', antwoordde ik simpel, maar hij leek niet overtuigd. Hij draaide de auto een vluchtstrook op en zette hem toen in een ruk stil. ''Het komt door mij'', zei hij nu. ''Nee natuurlijk niet Aiken!'', zei ik nu terwijl ik me richting hem draaide. Hij schrok van mijn felheid, maar liet zich niet kennen. ''Wát is er dan Sky? Wát?'', vroeg hij. Zijn blik sneed dwars door mijn dekmantel heen.

''Het is gewoon.. ik wilde Luke vergeven maar..'', ''Maar nu niet meer'', onderbrak hij mij. Ik knikte eenvoudig. Hij zuchtte lichtelijk. Niet van irritatie, alleen van vermoeidheid. ''Zullen we het hier anders morgen over hebben?'', vroeg hij. Hij sprak morgen uit alsof het niets interessants was.

Ik had in ieder geval geen zin om naar school te gaan overmorgen, maar nu met Aiken erbij was het misschien iets minder pijnlijk om iedereen onder ogen te komen na vorige week. Daarbij had ik wel zin om het gezicht van Thomas te zien wanneer hij erachter zou komen dat Aiken en ik.. ja wat hébben we eigenlijk? Hij heeft nog nooit hardop uitgesproken wat hij van me wil, en zo andersom. Behalve dan die ene keer dat hij me geholpen had weer piano te spelen. Misschien moesten we het daar ook maar over hebben.

''Aiken?'', vroeg ik. Hij wilde net de muziek weer harder zetten, maar trok zijn hand terug. ''Ja?'', vroeg hij met serieuze blik. Zijn grijze ogen waren veranderd in grijze poeltjes van angst. wat verwachtte hij van me? ''Waarom, waarom beantwoordde je die kus niet net?'', vroeg ik. Ik voelde dat mijn wangen gloeide, maar het maakte me niet uit. Hij keek me aan. Ik voelde eenzaamheid opborrelen in mijn borstkas. ''Ik dacht.. ik dacht dat je me zou laten vallen'', zei ik oprecht. Ik meende het.

''Sky, geloof je me als ik je zeg dat ik het mezelf gewoon niet kon vergeven? Het is gewoon, jij bent veel te goed voor mij. Je verdient beter dan een boze agressieve jongen. Je verdient beter dan ik. Jij verdient iemand die niet de hele tijd ruzie maakt, iemand die schoon is van littekens, en jou helpt de jouwe te helen. Maar weet je wat Sky? Ik ben bang dat jij me verlaat. En ik weet dat je daar meer dan genoeg redenen voor hebt.'', zei hij. Zijn woorden verbijsterden me. Ze raakte me op plekken waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Waarvan ik dacht dat het daar allang niet meer werkte, en de schroeven allemaal verroest waren. Mijn hart.

Ik wilde niet weer huilen. Ik wilde hem niet weer zien huilen. Waarom eindige al onze gesprekken toch altijd in tranen? Ik mag niet huilen. Sky, de hemel huilt niet! Denk eens aan je vader, aan alle mensen op de wereld die het slechter hebben dan jij.

De lucht boven ons werd steeds donkerder. Niet veel later kletterde de eerste paar natte regendruppels al op de auto ramen neer. Aiken schraapte zijn keel en sprak. ''Sky?'', vroeg hij zacht. De pijn was in zijn ogen af te lezen. ''Aiken, zoals ik je al gezegd heb, ik zal je nooit laten vallen. En ik ben niet te goed voor jou. Jij bent te goed voor mij! En je mag dan misschien af en toe wat agressief zijn. Nou en! Guess What? I don't give a shit! Oh, en dan nog iets: jij bent degene die me na 3 jaar zwijgen weer een beetje aan de praat heeft gekregen, jij bent degene die mijn hart elke seconde van de dag een slag doet overslaan, jij bent degene die mijn littekens heelt en ik zou niets liever willen dan elke seconde van elke dag willen besteden aan het helen van de jouwe.'', zei ik. Ik was uitgeraasd. Ik had gezegd wat ik moest zeggen en was niet langer bang voor commentaar.