The past is the past for a reason
That is where it is supposed to stay
But some cannot let it go
In their heads it eats away
Until all their focus becomes
The person that they used to be
The mistakes they made in their life
Oh, if only they could see
That you cannot change what happened
No matter how hard you try
No matter how much you think about it
No matter how much you cry
What happens in your lifetime
Happens for reasons unknown
So you have to let the cards unfold
Let your story be shown
-Donna
-----
De jazzmuziek van Aiken galmde door de ramen van zijn zwarte oldtimer. Hij leek veranderd. Alsof een stukje van hem een diep gat in zijn hart had geboord. Aiken zette de muziek wat zachter, en klikte zenuwachtig zijn lippiercing op en neer met zijn tong. Ik kreeg de nijging het ding zo uit zijn lip te trekken. Ik kon niet geloven dat hij Luke kende!
Een rilling raasde langs mijn zenuwen, een lichthoofdig gevoel was ervan het gevolg. Luke. Ik wilde uitleg.
"Luister Sky", verbrak hij de stilte, "Phill en ik hebben een geschiedenis gehad met Luke", zei hij. "Voordat ik ook maar iets tegen je ga zeggen wil ik dat je je herinnert dat ik nu een ander mens ben. De littekens die ik heb zijn niet allemaal het gevolg van zelfmedelijden", zei hij. "Soms moet je dat onder ogen komen", ik knikte.
Hij richtte zijn gezicht op de weg. "Luke zat in mijn band, hij had problemen", begon hij. "Hij zat aan de drugs om de zoveel tijd", Aiken slikte. Het was duidelijk dat hij het lastig vond.
"Hij werd steeds lastiger. Steeds... Agressiever tegen zijn vrienden, tegen iedereen". Mijn hoofd zei me dat dit niet goed af ging lopen. "Hij misbruikte meisjes, alsof hij een loverboy was. Maar dat was hij niet. Ik ook niet. We hadden stomweg gewoon geen respect voor meisjes".
"Toen het helemaal uit de hand liep heeft hij onder invloed van verlammend middelen met mij en Phill gevochten. Hij was godverdomme onze vriend!", zijn lichaam verstarkte.
"De dag erna hebben we hem naar een afkick kliniek gestuurd. Phill was er kapot van!", hij draaide zijn hoofd kort even om. "Hij ís er kapot van", paste hij zijn woorden aan.
"Toen hij na 3 maanden helemaal clean was heeft hij nooit meer een blik waardig gegund aan zijn broer. De band viel uit elkaar. Dat was het moment dat ik besefte dat ik zelf mijn eigen leven had verpest", hij trok de zijkant van zijn shirt omhoog. Met zijn andere hand hield hij het stuur vast. Lange rode littekenstriemen waren het gevolg van zijn zichtbare ervaren pijn. Snel trok ik zijn shirt omlaag. "Littekens defineren je niet, ze liggen in het verleden", zei ik. En ik wíst dat Aiken het met me eens was.
"Door MIJN fout is mijn moeder vermoord, door MIJN fout is Luke op het slechte pad beland. Door MIJN fout..", hij stopte even. In zijn ogen stond een vastgeklemde blik van verdriet. "is er een meisje verkracht waar ik wel degelijk van houd...", hij sloeg zijn blik neer.
Ik was er stil van. Dit moest ik even laten bezinken. Ik wilde hem zeggen dat alles wat hij zei niet waar was. Dat het niet zijn schuld was. Maar ik weet er helemaal niets van! "Aiken... was dat waar je het net met Jaymie over had daarnet?", vroeg ik voorzichtig. Hij knikte. "En het is ook MIJN schuld dat Luke je...", zijn blik verhardde.
"Aiken! Daar kon je niets aan doen!", schreeuwde ik. "Je hebt geen idee Sky", zei hij. "Aiken!", ik gaf hem en klap in zijn gezicht. Zijn ogen werden groot. "HET IS NIET JOUW SCHULD DAT LUKE ME HEEFT VERKRACHT!", schreeuwde ik nu nog harder. Zijn blik verzachtte, zijn ogen nu nog geconcentreerder op de weg voor hem gericht. Een korte stilte volgde. Mijn ogen brandden van tranen door de herinnering terug aan Luke en mijn gebroken hart.
Hij zag dat ik pijn had. Ogen vol verbazing, pijn, verdriet en medelij keken me aan. Hij streek met zijn rechter hand over zijn hart.
"Ik haat mezelf rups...",zei hij. "Dan hebben we iets gemeen cocon..", zei ik terug.
-------------------------------------------------
Pas toen Aiken's zwarte oldtimer stopte, en de muziek niet meer hoorbaar was, besefte ik me dat Aiken helemaal niet wist waar ik woonde. "Waar woon je eigenlijk?", vroeg hij al zoals ik al verwacht had.
Ik zag mijn vader al voor de deur staan schreeuwen, terwijl hij me naar binnen duwde en ik weer moest uitleggen dat mama er niet meer was. Hij zou me een klap verkopen en op de bank in elkaar zakken, huilend om zijn vrouw, waarvan hij dacht dat ze net weer opnieuw gestorven was.
"Ik heb voorlopig even geen huis, uhhm we zijn aan het verbouwen", terwijl ik dat zei voegde ik er een gefakete glimlach aan toe. De leugen is can mijn gezicht af te lezen. "Okeee..", zei Aiken. Hij sperde zijn ogen wijd open. Daarna opende hij het dakraam van zijn oldtimer en stond op waardoor zijn bovenlichaam door het gat heen stook.
"Aangezien ik de enige ben die je kan thuisbrengen, vertel me nu dan alsjeblieft de waarheid", zei hij. Kut. Ik stond op uit het zalige zachte leer, en stook mijn hoofd eveneens door het dakraam. Aiken had zijn armen uitgeslagen over het koele metaal van het glasgat.
Moest ik hem de waarheid vertellen? Nee! Dan nemen ze papa mee. Niemand hoeft mijn problemen op te lossen. Ik doe het zelf wel. Leugenaar, spookte er door mijn hoofd heen. Aiken had al zoveel over zichzelf losgelaten, een leugen paste gewoon niet in het beeld wat ik van hem had.
"Ik wil het er niet over hebben. Dat bewaar ik na vandaag liever voor een ander... Moment", zei ik maar. Aiken's lip piercing glom voor de tweede keer deze avond in het licht. Opeens welde er een vraag in me op: Hoe zou dat eigenlijk voelen? Iemand zoenen met een lip piercing.
Gelijk zette ik de gedachte van me af: na Luke niemand meer. Hechten aan iemand, daar deed ik niet aan. Pijn en ellende... Pijn en.. "Je keus is simpel: of je vertelt me wat er aan de hand is, of je brengt de nacht door in MIJN appartement", hij draaide zijn gezicht naar het mijne. Hij grijnsde, maar onder zijn masker van ondeugd vind je simpel een blik van verwarring, nieuwsgierigheid en zorgen.
"Ik kies liever jouw appartement dan te vertellen wat er werkelijk is", zei ik. "Oké rups, jouw keuze. Dat je maar weet dat ik rare dingen doe in mijn slaap. Misschien vermoord ik je wel als ik weer eens slaapwandel", zegt hij grijnzend.
Hij begreep het, dus wapperde hij het onderwerp weg. "Aiken, 1 ding: ik denk dat je nu al wel weet dat ik me niet zo graag hecht aan mensen, mensen als jij, nou ja.. Ik vertrouw je op je woord als je zegt dat me niets overkomt", zei ik stuntelig. Jezus Sky, kon het nog erger?!
"Ondanks je formulering is het fijn om dat uit je mond te horen komen", zei hij. Samen lieten we ons weer in de warme bekleding zakken. Aiken sluit het dakraam, herstart de cassetteband, en steekt dan zijn volle sleutelbos weer in het roestige slot. Hier kon ik nog wel gewend aan raken.
Volgensmij begin ik me steeds meer te hechten aan Aiken.. als vrienden. Het jaagt me angst aan. Ik heb sinds mama's dood al geen echte vrienden meer gehad. De enige die ik had gehad hadden me laten vallen. En Thomas zag ik niet bepaald als vriend. Meer als vervelend aanhangsel.
Oh god, volgensmij begin ik echt gevoelens voor die jongen te ontwikkelen. Nee, dat niet. Verdriet en pijn Sky, daar wil je jezelf toch niet nog eens mee opzadelen?
Phill on the picture!
JE LEEST
Het pact (NL) ✔️
Teen Fiction''You left me alone, I didn't cry, I didn't call you didn't try. Out of all the things I chose you, I said I love you I really do''. - Waarschuwing: dit is mijn aller eerste geschreven boek, ooit. Het is erg 'snel', en de verhaallijn raast maar door...
