Het pact (NL) ✔️

24 - bekentenis en problemen

  They called him
A problem child.
"Failure."
"Disappointment."
"Good for nothing."

And so these words
Stuck with him
Formed his identity
Shaped his character.

Until one day

He couldn't take it anymore.

---------

Ik opende mijn ogen. Het grijze plafond boven me maakt me rustig, en laat deze plek nog leger voelen dan dat hij al is. Ik knipper hevig met mijn ogen, maar vind geen scherp zicht. Het voelt alsof ik niet weet waar ik ben, maar ik weet het juist heel goed. Ik lig op het EHBO bed naast Kit's kamertje. Ik probeer op te staan, maar dat gaat al moeizaam. Waarom voel ik me zo ontzettend moe?

Het enige waar ik aan kan denken is Aiken. Zijn hand in mijn gezicht. Het is alsof ik nog steeds zijn woede en pijn voel. Jammer voor mij, ik had hem wat beloofd vanochtend. Koffie en het 'mutsen gebouw'. Hoe ging ik hem nu normaal onder ogen komen? En Thomas? Thomas! Hoe ging het met hem. Aiken had hem erg hard geraakt. ''Kit!'', schreeuwde ik. Geen tel later verscheen zijn bezorgde gezicht om het hoekje van de deur. Zijn ogen stonden bedroefd, maar de woede was eruit weggetrokken.

''Sky! Gaat het weer iets beter met je? Of ben je nog steeds moe? Meneer Booijens vroeg waarom je niet in zijn les was. Ik heb hem weggestuurd'', zei hij. Hij leunde met zijn lichaam tegen de half geopende deurpost. ''Hoe gaat het met Thomas?'', vroeg ik. Hij leek verbaasd over mijn vraag. ''Hij heeft nogal wat blauwe plekken hier en daar'', zei Kit. Zijn bril was natuurlijk ook nog eens kapot gegaan. ''Ziet hij nog goed?'', vroeg ik. Kit lachte. ''Vraag dat hem zelf maar'', zei hij. Toen hij zich wegdraaide van de deur keek ik recht in de groene ogen van Thomas. Hij keek bezorgd, maar er sprankelde ook een andere emotie door in zijn ogen. Schaamte.

Hij zag er verslagen uit, letterlijk en figuurlijk. Kit had aan het verband te zien zijn rechterhand verzorgd en zijn  kaaklijn was lichtelijk blauw weggetrokken. Zijn lip was gescheurd en zijn haar verborg een lichte snee in zijn voorhoofd. In zijn linkerhand hield hij de kapotte zwarte Ray Ban bril vast. Oh mijn god. ''Thomas..'', zei ik. Geschrokken sloeg ik mijn handen voor mijn mond. Had Aiken dit echt gedaan? Niet te geloven!

Een kleine glimlach omringde zijn gelaatstrekken. ''Sky.. sorry het was niet mijn bedoeling hem..'', begon hij. Ik legde hem het zwijgen op. ''Je zit fout over hem, ja, en jullie gedroegen je beide als kleuters.. maar dit is Aiken's schuld'', zei ik eerlijk. Hij knikte begrijpelijk. Ik sta nu echt op van het bed, en wankel nog even, maar niet van de pijn. Eerder van vermoeidheid. Thomas grijpt gelijk in. ''Sky?!'', in geen 3 seconden staat hij al naast me en vangt me op.

''Niet nodig'', fluister ik, en schud hem iets van me af. Toch wel dankbaar dat hij me ondersteunde leunde ik met mijn gewicht tegen hem aan. Het licht ving een glimp op van het voorwerp in zijn linkerhand. ''Je bril'', zeg ik. Ik wijs naar het voorwerp in zijn handen. ''Niet erg, ik kan het montuur nog steeds gebruiken, alleen moeten ze de glazen vervangen'', zei hij. Een korte stilte volgde.

''Sky?'', vroeg hij. Ik draaide me naar hem toe. Zijn groene ogen schoten vol bezorgdheid. ''Pas je op voor hem?'', vroeg hij. Hij bedoelde Aiken, dat was duidelijk. Ik mompelde een zachte ja. Maar ik wist dat Aiken me niet expres geslagen had. Ik krijg het gewoon niet uit mijn hoofd gewist. ''Hij deed het niet expres'', zei ik. Moest ik zeggen dat Aiken en ik een relatie, of nou ja, wat het dan ook was, hadden?

''Hoe weet je dat zo zeker?'', vroeg hij. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Omdat hij van me houd. Dacht ik. Maar ik durfde die gedachte niet hardop uit te spreken. Niet omdat ik me voor hem schaam, maar meer omdat ik Thomas geen pijn wil doen. Niet op deze manier. Rustig laat ik me tegen het bed aan zakken en wenk Thomas ook te komen zitten. Ga ik het hem vertellen?