Het pact (NL) ✔️

51 - Blote voeten & oude auto's

He's the hunter of utterance of destruction
He sleeps when I'm awake
I long to hear him whisper
To give my ears a break

His tongue is a loaded gun
Its barrel as cold as ice
And late at night when I am sleeping
His bullets strike me twice

-Bet Dotson

-----------

?  pov:

''Wie is je opdracht gever? Ben je hier omdat je geld van me moet? Wat doe je hier Jack? Heeft Xav je gestuurd?'' Xav, Xav, Xav...

''Aiken toch, ik ben hier niet voor je zielige zwendel aan drugs. En Xav heeft hier helemaal niets mee te maken''. Te maken, te maken...

''Dit gaat over het beroven van je vader en alle macht die hij heeft''. Alle macht, alle macht... macht.

''Wat lul je man! Mijn vader werkt helemaal niet in die sectie. Hij is een simpele arbeider, waardoor hij veel moet reizen!''. Een simpele arbeider? Arbeider...

''Wat zielig. Is dat wat hij jou en je lieve familie heeft aangepraat? Dat hij een zielige simpele arbeider is? Haha, laat me niet lachen''. Lachen, ...lachen..

''Je vader is een crimineel Aiken. Geloof het of niet. Hij is een vieze oude oplichter en een m...''

Een schot, en nog een......Xav.

---------

''Ahhhhhh! Wat..... waar? Aiken?'', mijn stem klinkt zacht en hol. Een zoute plakkerige vloeistof baant zich een weg langs mijn ruggengraat. Ik hoest. Mijn gezicht voelt heet, maar mijn handen koud. Wat ben ik aan het doen? Xav. Ik hoor een deur kraken. Van welke kant komen ze? Waar moet ik heen? De deur.. een deur van metaal. Geroest.

''Jack?'' Jack, Jack ...Jack.  Die stem, oh zo bekend. Hij galmt door mijn hoofd heen. Spookt door mijn gedachten. Opent deuren naar weggestopte afgelegen kamers. Jack? Dat ben ik? Ik ben Jack, ik weet wie ik ben. Wie bezit die stem? Een koude rilling laat mijn handen en benen trillen.  Oncontroleerbaar.

''Je bent wakker Jack. Je bent veilig. Het is goed. Ik ben het, Xav''.  Xav??? Ik knipper met mijn ogen en druk mijn trillende handen in de zachte stof onder me. Een bed? Een matras? Ik weet het niet. ''Ik weet het niet!''. De stem spreekt.

''Wat weet je niet? Het is oké Jack. Je droomde.'', weer die stem. Die zachte stem. Hoe heette hij? Xav. Xav... XAV!. ''Xav!!!!'', schreeuw ik. Mijn ogen tasten in het donker naar de jongen. Zijn glimmende bruine ogen. Zijn glimlach. Zijn geruststellende woorden die hij spreekt in zijn zachte stem.

Ik voel een hand op mijn schouder. Ik voel een andere hand op mijn been. Ik zie niets. Ik zie geen glimmende ogen, en toch voel ik zijn aanwezigheid. Zijn ogen recht tegenover me. Waar is de jongen? Wat.. wat is er mis met me? Ik schud de aanraking niet van me af, maar tast met mijn handen naar een lichaam, zijn handen, zijn armen, dan zijn schouders en zijn gezicht. Stoppeltjes, een warme vloeistof. Een te bekende geur dringt mijn neus binnen. IJzer. Mijn zicht is nog steeds zwart, mijn spieren verslapt. ''Xav?'', vraag ik. ''Bloed je?''... Geen antwoord. Alleen een diepe zucht van de persoon die zijn handen nog steeds op mijn schouders heeft rusten. Ik kan niets zien.  Is het Xav?

''Ja'', zegt hij. ''Zie je dat dan niet?'', vraagt hij. Hij geeft antwoord op zijn naam. Het is xav. Hij is niet dood. Het was dus écht een droom geweest. Wat een opluchting. ''Wat doe ik hier?'', vraag ik. ''Waar bén ik?''. De ruimte waar ik ben klinkt hol en leeg. Het begint me te dagen. Ben ik blind?!

''Kun je zien Jack? Wat herinner je je?'', vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Een steek in mijn achterhoofd prikkelt mijn gedachten. Ik herinner me niets. ''Nee'', zeg ik. Nu zucht hij nog dieper. Hij trekt zijn arm terug, waar een leeg silhouet van zijn hand in kou op mijn knie gedrukt staat. Zijn andere hand verlaat mijn schouder. Hetzelfde effect als gevolg. Leegte. Ik hoor nog een deur kraken. Dit keer achter me... een deur van metaal. Geroest.

Een andere man wisselt woorden uit met Xav. Een veel diepere stem. Kouder en harder. Een toon die van vele te onderscheiden valt. Die koude ondertoon. Sander. Angst bekruipt me opnieuw. ''Kan hij zien?'', vraagt hij. Geschuifel links van me. Ik moet hier weg. Ik duw mijn lichaam weg van het zachte materiaal waar ik op lijk te leunen. De grond maakt contact met mijn blote voeten en ik ren. Ik ren weg van hun stemmen. Ongeconditioneerd, gedesoriënteerd en blindelings dragen mijn benen mijn gewicht.

''Wacht even Sander, je kunt niet bedoelen dat hij... Fuck, Jack!'', schreeuwt Xav. Mijn lichaam botst op tegen een muur. Hard. Koude baksteen schaaft langs mijn gezicht en onderarmen. Ik sla met mijn vuisten tegen de blokkering. ''Laat me gaan! Xav! Ik moet hieruit!'', schreeuw ik. Mijn veronderstelling bevestigd. Sander is hier.

-----------

Aiken's pov:

Ik had alles gepland. Alles. Hoe kan het nou toch nog fout gaan? De motor van mijn oldtimer ratelt. De kou van de sneeuw zal vast wat met de processor gedaan hebben. Niet nu..  ''Aiken?'', vraagt Sky. Ik laat mijn handen over de motorkap glijden. Niet mijn oldtimer ook nog. Hoe moet ik deze avond dan ooit nog speciaal gaan maken?

''Hmm...'', antwoord ik. Mijn gedachten glijden af naar Jaymie en ik. In deze auto. Even weg van alle ellende thuis. Thuis. Ik zucht diep en pers alle mogelijke lucht uit mijn longen. Wat ga ik nou met mijn vader doen? Hoe moet ik hem vertrouwen als ik niet weet waar de andere zijn. Jack. Xav...

''Kan je rijden?'', vraagt ze. Ik schud meteen langzaam mijn hoofd. ''Nope'', antwoord ik. Zonder nog iets te zeggen trekt ze haar hakken een voor een uit totdat ze blootvoets op de autoweg staat. Wat is ze van plan?  ''Lopen dan maar?'', vraagt ze. Onzeker lijkt ze te wachten. Haar zwarte jurk valt zwaar op, kijkende naar de witte sneeuw die nog steeds naar beneden lijkt te dwarrelen.  Haar wangen zijn rood van de koude winterlucht, en haar haren zitten onder de witte korreltjes. ''Ik bel Noah wel. Misschien heeft hij tijd om hem op te halen'', zeg ik. Misschien is het kinderachtig, maar ik wil nog geen afscheid nemen van deze auto. Ik laat me zakken op de motorkap en zoek om me heen naar een wegen naam.  

Als ik Noah's nummer heb ingetoetst hoor ik de lijn kraken. ''Het nummer wat u probeert te bellen is momenteel niet bereikbaar. Spreek een bericht in..'', Ahh fuck it all. Ik duw mezelf van het prachtige voorwerp af en trek Sky mee aan haar hand. ''Wat is er?'', vraagt ze. Ik geef geen antwoord en trek haar dichter naar me toe zodat onze schouders elkaar nog net raken. Ik mompel wat onverstaanbare scheldwoorden en loop verder. Het is inderdaad koud. Nu de hele avond toch al verpest is, waarom niet nog wat langer buiten blijven?  Dan weet ik wat ik ga doen. Het grasveld. Vlak voordat we weg lopen ren ik terug naar de oldtimer en haal er een deken en twee kussentjes uit. Sky staart onbegrijpelijk naar de zachte pluche voorwerpen in mijn handen. ''Waar gaan we heen?'', vraagt ze, terwijl ze grijnst.

''Dat zie je wel? Loop je mee?'', vraag ik. Ze knikt en trekt me naar haar toe. Met een glimlach op mijn gezicht zet ik de eerste stap in de richting waar het allemaal begonnen was.