I'll wipe those tears away,
You have a smile that lights up the world,
The sparkle in your eye says everything's perfect,
That laugh is what I live for,
Every move is graceful,
Your voice is warmth around my body,
Every kiss is a new universe,
Don't worry about a thing, just stare at me,
This love is burning me alive,
But it's the sweetest burn,
I need more of you,
You're such an addiction, I'll never come back,
Whatever you want, it's handed to you on a sliver platter,
I'm yours forever,
I'm here to please you in your every dream,
This bigger than in love,
I found my light to my happiness.
- Summer Huggins
------
''Sky ik...'', begon hij. Ik kuste hem nog eens. Hij moest gewoon zijn mond houden en mijn vergeving accepteren. ''Ik kan dit niet'', hij schoof me iets van zich af. Ik schrok van zijn reactie. Ging hij me nu net als alle anderen laten vallen? Een pijnlijk gevoel welde op in mijn keel. ''Ik..ik heb je vergeven Cocon, voor iets waar je helemaal niets aan kon doen! Dit is onzin, waarom zie je niet in dat jij de enige bent die ik om me heen wil hebben?'', vroeg ik. Hij knikte rustig, maar zijn zicht blikte terug naar buiten. Ik wilde deze auto uit, de hele wereld laten zien dat niemand anders wilde dan hem.
Starende naar het huis naast ons, waar Jaymie nu had aangebeld, zei hij even niets. Hij leek diep in gedachte. Ik strook nog even langs zijn ontblootte arm. Zijn huid was koud en tintelde. Net toen ik de auto uit wilde stappen hoorde ik een schrikbarend geluid uit de persoon naast me komen. Aiken's schouders maakte schokkende bewegingen. Huilde hij? Aiken... huilde?
Ik legde mijn hand opnieuw op zijn getatoeëerde bovenarm. Hij schokte nog meer met zijn schouders, en zijn ademhaling klonk meer als een piep. ''Ik kan het mezelf gewoon niet vergeven'', zei hij door zijn tranen heen. ''Dat is het probleem''. Even was ik bang voor zijn gezicht. Hij hield er niet van als ik deze kant van hem moest zien. Maar tegelijkertijd moet het goed zijn voor hem om even alles los te laten. Ik had hem nog nooit zien huilen. Tranen stroomde langs zijn wangen heen, en vielen via zijn scherpe kaaklijn van zijn kin af. Zijn zwarte shirt raakte langzaam doorweekt van de tranen.
Ik was bang voor zijn gezicht. Rood doorbloedde ogen, een glazige huid, zijn bedroefde lippen, die meestal in een boog omlaag stonden. Ik was bang voor hem, dat hij me net als alle anderen godvergeten mensen zou laten vallen. Even wist ik niet wat te doen. Rustig streek ik met mijn linkerhand zijn zwarte haren uit zijn gezicht, die plakkerig waren geworden van zijn tranen.
Zijn ademhaling werd iets rustiger. ''Aiken, je moet jezelf kunnen vergeven. Anders blijft het je de rest van je leven achtervolgen'', zei ik. Hij wist dat ik deze keer gelijk had. Waarom konden we nou nooit eens praten zonder dat een van ons huilde, ruzie maakte of weg liep van de ander.
Dit was erg, heel erg. Als zelfs hij nu al huilde, wat zou mijn reactie dan wel niet zijn op Luke? ''Aiken kijk nou eens naar binnen. Ze hebben het uitgepraat, ik weet het zeker! Het zijn broers'', zei ik. Hij draaide zich nu voor het eerst naar me om na zijn huilbui. En wat ik had gedacht was werkelijkheid geworden. Alleen dan nog tien keer zo erg. Hij kneep zijn handen tot vuisten, en liet zijn blik afgleiden naar mijn gezicht.
''Dat is nog geen rede dat ik hem moet vergeven! Ik weet niet of ik dat kan Sky... Hij wil me vast toch niet zien. Nu ik geen drinkende, snuivende vrouwenmisbruikende pop meer van hem ben'', zei hij. Ik schrok van zijn woordkeuze. Kortom: erg subtiel. Hij was te hard voor zichzelf, zag hij dat dan niet? ''Als Phill het hem vergeven heeft, denk je dan niet dat hij jou ook wil zien? Denk je niet dat hij jou gemist heeft? Denk je niet dat...'', maar hij onderbrak me. ''Natuurlijk wel!'', zei hij. Ik legde mijn hand op zijn rechterwang en streelde met mijn duim zijn overige gevallen tranen weg. ''Ga dan naar hem toe.'', zei ik.
Hij leek te twijfelen. ''Ik moet hem ook onder ogen komen weetje. Ik zal hem altijd haten, maar ik moet hem vergeven voor wat hij heeft gedaan'', zei ik. Hoe ging ik dat ooit doen? Hij knikte. ''Ik weet niet hoe je dat kan. Hij.. wat hij allemaal gedaan heeft kan echt niet'', zei hij. Ik weet dat ik hem nooit ga kunnen accepteren. Maar ik moet met hem praten! Hoe pijnlijk dat ook gaat zijn. Opeens kreeg ik een idee. ''Samen?'', vroeg ik. ''Ja samen'', zei hij. We stapten de auto uit, zo snel als hij kon deed hij de auto op slot en verstrengelde zijn hand met de mijne. Was dat een ding nu? Vond hij het wel oké? Hij keek op en knikte naar de deurbel. Jaymie was zo te zien al binnen met Phill en Luke. Mijn adem stokte. Kon ik dit? Mijn vingers reikte naar de deurbel toen de deur al werd opengedaan. Het was Luke.
Met alle kracht in mijn lichaam probeerde ik hem aan te kijken. Zijn ogen als een wilde oceaan. Ze lachte. Hij lachte in een onschuldige poging tot vrede zijn perfecte witte tanden bloot. dit ging echt lastiger worden dan ik dacht. Pijnlijker dan ik dacht. Ik zag hem in de deuropening staan en slikken. Zijn adamsappel bewoog op en neer. ''Aiken....'', hij leek nogal verbaasd. Dit was niet alleen enorm pijnlijk maar ook super awkward. ''Kom binnen'', zei hij. Hij opende de deur voor ons en stapte opzij. Aangekomen in het huis voelde ik me vrij opgeblazen.
In de woonkamer zaten Phill en jaymie te praten. Ik had nooit gedacht Luke ooit nog eens te zien. Eenmaal in de woonkamer aangekomen namen we samen plaats op de bank tegenover die waar Phill en Jaymie op zaten. Nog steeds had Aiken mijn hand nog niet losgelaten. ''Wat brengt jou hier zo opeens?'', vroeg Luke. Zijn blonde haar hing over zijn gezicht. Ik kan me herinneren dat hij er vroeger veel slechter uit had gezien. Had hij zijn leven dan echt weten te beteren?
''Phill om eerlijk te zijn'', zei ik. Hij knikte en nam een slok van een glas waar iets doorzichtigs in bleek te zitten. Water? Hij is wel erg serieus geworden. Ongemakkelijk lachte hij naar me. Zijn lach was prachtig en oprecht. Ergens liet het me welkom voelen hier in zijn huis. Aiken kneep in mijn hand, ten teken dat het tijd was het gesprek dan ook echt te beginnen. Phill en Jaymie stonden op en liepen weg. ''Ik spreek je nog wel Luke'', zei Phill en gaf zijn broer een knuffel waarna hij samen met jaymie het huis verliet. ''Dus..'', zei hij. ''Waarom zijn jullie werkelijk hier?''.
JE LEEST
Het pact (NL) ✔️
Teen Fiction''You left me alone, I didn't cry, I didn't call you didn't try. Out of all the things I chose you, I said I love you I really do''. - Waarschuwing: dit is mijn aller eerste geschreven boek, ooit. Het is erg 'snel', en de verhaallijn raast maar door...
