Dull and lacking in importance
All roads lead to Rome, but where is this taking me?
Options everywhere, but no choices
No answer to solve problems that don't have solutions
Every answer is right, except a few
Free to do as you please but bound by what you say
It weighs on me, as heavy on my body as it is on my mind
My heart and my soul
-------------
Aiken's pov:
Mijn handen trillen. De impact van de glasscherven valt duidelijk op te merken. Wanneer ik naar mijn knokkels kijk zie ik alleen maar sneeën en opgedroogd bloed. Waarschijnlijk ziet mijn hoofd er nog erger uit. Ik haal mijn hand langs mijn voorhoofd. Wanneer mijn vingers contact maken met de voorhuid van mijn hoofd krimp ik ineen van de pijn. Elke trede die ik omhoog loop voelt als een bedreiging. Ik weet niet wat ik tegen haar moet zeggen. En ik weet dat als ik het verkeerde zeg, dat ik haar dan kwijt ben.
Wanneer ik boven ben vinden mijn ogen gelijk datgene waar ik bang voor was. Herinneringen. Herinneringen van vroeger achtervolgen me al lang, ze maken me bang en breken me in stukken. Nu ik weer bovenaan de trap sta in dit huis weet ik niet meer wat ik moet denken. Foto's van vroeger als blije familie hangen scheef aan de grijze muren die ooit wit waren geweest. Mijn vader en moeder, ik en Jaymie. Zo gelukkig.
Het is raar om mezelf zo op een foto te zien staan. Jong en levendig. Geen piercings, geen tatoeages, geen littekens en geen zorgen over later. Alleen maar een paar gezonde hersenen en twee van de beste ouders. Maar waar zijn ze nu? Waarom is mijn vader altijd weg, en waarom hebben ze mijn moeder vermoord? Ik wil antwoorden! Ik bal mijn handen tot vuisten en voel die akelige woede van net weer naar boven komen. Met mijn vingers pak ik de buitenkanten van het fotolijstje vast en hang het recht. ''Waar ben je nu, lul?!'', schreeuw ik tegen de foto en breek het vierkante glas hardhandig in tweeën.
Wanneer ik mijn moeder zie staan op de foto haal ik de foto van de muur af, veeg ik met mijn duim de laatste stofresten weg en hang hem opnieuw op. Haar ogen zagen altijd het goede in me. Dan draai ik me om en loop richting Jaymie's kamer. Wanneer ik in de gang langs mijn eigen kamer loop durf ik niets te doen. De deur vol posters van bands waar ik een jaar geleden nog volop fan van was geweest hangen met plakband vastgeplakt aan de deur. Phill had me geholpen ze allemaal te verzamelen. The Beatles, Queen, maar ook een paar nieuwe artiesten.
Snel loop ik door. Die kamer ga ik echt nooit meer in. Daar is alles gebeurd. Daar ben ik veranderd in wat ik nu ben. De ruige versie van mezelf. Het monster dat alleen nog maar mensen kan kwetsen. Dit huis doet wat met me. Het maakt me boos en gefrustreerd. Hoe kan Jaymie hier zelf in haar eentje wonen? Ik begrijp het niet.
''Jaymie?'', vraag ik zacht. Ik tik op de bruine houten deur, maar vanaf de andere kant hoor ik geen stem antwoorden. Nog een keer tik ik op de deur, alleen deze keer wat harder. Ik probeer mezelf te kalmeren door mijn handen nu achter mijn lichaam te houden maar het lukt niet. ''Jaymie we moeten praten! Open godverdomme nu die deur!'', schreeuw ik. Ik hoor beweging in de andere kamer, maar het is niet normaal. Ze huilt, ik weet het zeker. Ik had haar al vaker zo gezien. Op de bank, die keer dat haar hart voor het eerst gebroken was.
''Ga weg!'', schreeuwt ze terug. Ik hoor haar snikken. ''Jaymie, kom op, als je nu die deur niet open doet ram ik hem met blote handen in!'', schreeuw ik. Ik wist dat het me niet zou lukken, aangezien mijn knokkels ontzettend veel pijn deden. Maar ik wist ook dat als ik maar hard genoeg zou slaan, het me uiteindelijk toch wel zou lukken. Geen antwoord. Hard ram ik in op de deur. De pijn in mijn knokkels keert terug. Dit keer kloppen mijn handen zelfs.
Dan word de deur geopend. Wat ik zie laat mijn diepste nachtmerrie werkelijkheid worden. Haar ogen zijn donker, haar haren zijn nat en hangen slap langs haar hoofd en haar mond staat in een strakke lijn. Ik gooi de deur open en storm naar binnen. Als ik in haar ogen kijk zie ik hoe boos ze is en hoe bang.
''We moeten praten'', herhaal ik nog eens. Ze veegt met haar hand de tranen weg uit haar gezicht en neemt me in haar op. Wanneer haar ogen afglijden naar mijn bebloede knokkels hapert haar adem. ''W-wat heb je g-gedaan?'', vraagt ze angstig. Ik kijk naar mijn eigen knokkels en antwoord zacht. ''Dat is niet belangrijk, het valt wel mee. We moeten het hebben over.. over'', ik kan het woord niet over mijn tong laten gaan. ''..over de baby'', zeg ik. Ze knikt en gaat op haar bedrand zitten.
''Het gebeurde gewoon Aike, we, nou ja ik.. was dronken en Phill, hij niet en ja...'', begon ze. Natuurlijk was ze dronken geweest! Ik had het al zo voorspeld! Gelijk ben ik weer woedend. Ik voel de hitte onder mijn huid verhogen. Het is haar lichaam, ze moet zelf beslissen wat er met haar lichaam gebeurt. Oh ja, Sky had wel een punt gehad. Laat haar los, als je dat niet doet zal je haar kwijtraken. Sky! Ga eens weg uit mijn hoofd.
Ik schud haar stem weg uit mijn gedachtegang en concentreer me op Jaymie, die me verwachtingsvol aankijkt. ''Wat wil jij Jaim?'', vraag ik uiteindelijk. Ze kijkt me verrrast aan en trekt een wenkbrauw op. ''Geen woede uitbarsting? Geen lezing over veiligheid? Geen: Ik haat je voor altijd?'', vraagt ze.
Ik schud mijn hoofd. ''Wil je het houden?'', vraag ik. Die vraag had ze vast al wel overwogen. ''Ja'', zegt ze vrijwel meteen. Ik denk na over haar mogelijkheden. Ja, we hadden genoeg geld, en het huis was groot genoeg. Misschien dat we papa na acht maanden nog konden bereiken, zodat hij bij de geboorte kon zijn. ''En papa?'', vraag ik. Ze draait haar hoofd weg. ''Die heeft er niets mee te maken. Hij heeft ons verlaten, ik wil niets meer met die man te maken hebben'', zegt ze.
''Je weet welke gevolgen het kind met zich mee gaat brengen toch?'', vraag ik. Ze knikt. Haar blauwe ogen sprankelen in het eenvoudige licht van de kamer. Ze vouwt haar handen bij elkaar en gaat met opgetrokken benen tegen de bedrand aanzitten. ''Wat vind jij ervan Aiken?'', vraagt ze aan me. Moet ik eerlijk antwoorden? Ik grijp me vast aan het bureau wanneer de woorden zich een weg uit mijn mond banen. ''Je weet wat ik wil. Je weet dondersgoed dat ik geen kind wil hebben rondlopen hier.'', zeg ik eerlijk. Ze slaat haar handen voor haar gezicht. ''Je weet dat ik je alleen maar gelukkig wil zien jaymie. Of dat nu met, of zonder kind is, met of zonder Phill, ik zal altijd evenveel van je blijven houden'', zeg ik. Ik meen elk woord, elke lettergreep van wat ik zojuist zei. Ik loop naar het bed toe en trek haar in een knuffel.
Zachtjes begint ze te snikken. ''Ik ben gewoon zo bang Aike'', zegt ze. Haar stem breekt mijn hart. Met mijn handen aai ik zacht over haar rug heen. De ander leg ik op haar nu nog kleine buik. ''Ik weet het Jayjay, maar als jij wilt dat er een baby komt, dan komt die er. Ongeacht de gevolgen. En zodra er iets mis is zeg je dat'', zeg ik. Ze knikt en legt haar hand op haar eigen buik.
''En Phill?'', vraagt ze. ''Maak je het goed met hem?''. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben zo boos op hem, maar tegelijkertijd weet ik ergens wel dat hij misschien wel van jaymie kan houden. ''Ik weet het niet'', zeg ik. ''die hoef ik voorlopig even niet te zien.
݊T4=
JE LEEST
Het pact (NL) ✔️
Teen Fiction''You left me alone, I didn't cry, I didn't call you didn't try. Out of all the things I chose you, I said I love you I really do''. - Waarschuwing: dit is mijn aller eerste geschreven boek, ooit. Het is erg 'snel', en de verhaallijn raast maar door...
