Het pact (NL) ✔️

Epiloog

"We will always be together.
In eternity we glow like stars.
Side by side we shine,
making eachother brighter than we ever were.
Curing eachother to the very core"

-

Aiken's pov:

"Paspoort?".
"Check".
"Baggage?".
"Check".
"Credit card?".

Shit Shit shit!

"Sky, geen tijd, we moeten nu gelijk een taxi regelen!", zeg ik. Mijn hartslag was de hele vlucht terug naar Nederland nog geen slag in tempo verlaagd.

Het komt. Het komt echt. Ik word oom.

Sky trekt me weg uit mijn gedachtes door zacht mijn elleboog heen en weer te bewegen.

"Aiken. Chill. Phill heeft net gebeld. Haar water is gebroken. De weeën zijn al zes uur op gang en we zijn vanaf hier zo bij het ziekenhuis", zegt Sky. Haar haar zit warrig, haar make up wat onder haar ogen gewreven. Ze ziet er zwaar vermoeid uit na de lange vlucht. Het maakt haar niet minder mooi. Zeker niet.

Niets wat ze zegt kan me rustig maken. Mijn zorgen zijn sinds Phill zijn eerste telefoontje zo zwaar aan lading toegenomen dat ik niet weet of ik het tot daar nog wel vol houd. Ik had nog nooit een geboorte meegemaakt.

Zo snel als ik kan scannen mijn ogen de grote ruimte af naar de juiste uitgang. Sky lijkt al te weten welke kant we op moeten en slaat haar hand im mijn onderarm heen.

"Deze kant op Aik", zegt ze snel. Haar ademhaling is wat onregelmatig. Gelijk worden mijn zenuwen nog erger. De schrik trekt me echter wel weg uit mijn trance.

"He, he, rustig aan nou Sky. Je ademhaling", zeg ik zacht. De greep om mijn onderarm verslapt wat. Sky laat een lange ingehouden zucht lucht los en kalmeert zichzelf. Ik neem haar rugzak van me aan, zo'n beetje alles wat ze bij zich heeft, en leg mijn hand tussen haar schouderbladen wetende dat dat helpt.

"Ja?", vraag ik. Ondertussen ons codewoord voor een go. Ze strekt haar rug en knikt.

"Hmmhmm", zegt ze. Daarna lopen we in een normaal tempo de juiste richting op.

-

De taxi chauffeurs, valt me op, zijn hier in Nederland een stuk sacherijnige dan in New York. De man die ons weg moet brengen mompelt in zich zelf bij elk stoplicht en lijkt niets te geven om onze haast.

"Man, rijd toch eens door. Mijn zus staat op het punt te bevallen! Denk je soms dat ik dat wil missen?!", roep ik naar de voorzijde van de auto.

De chauffeur schud zijn hoofd, de grijze haren in zijn nek bewegen tamelijk snel heen en weer langs zijn gezicht wanneer hij zich kort naar me omdraait. Sky lijkt zich niets van mijn uitbarsting aan te te trekken. Ze weet dat ik nerveus ben. Mijn hele lichaam is high van de zenuwen.

"Meneer het spijt me maar het verkeer staat vast. Ik kan er niets aan doen", zegt de man. Wanneer hij praat spuugt hij zo te voelen een halve liter aan speeksel in mijn gezicht.

Ik trek mijn gezicht weg, vies van de oude man en wend mijn blik tot Sky.

"Rustig aan Aik, hij doet gewoon zijn werk. Probeer je eens op iets anders te concentreren", zegt Sky. Wanneer ze dat zegt wijzig ik mijn blik naar haar ketting. Daar blijven mijn ogen dan ook de rest van de langzame rit hangen.

-

Als we eindelijk, spullen en al, door de deuren van het al te bekende ziekenhuis door lopen stampvoet ik mezelf naar de balie. De vrouw die er zit lijkt de afgelopen 5 maanden niets veranderd te zijn. Ik merk gelijk op dat het de verpleegster van Sky is. Dezelfde die me wel meer dan tien keer gewaarschuwd had voor mijn gedrag tijdens de bezoekuren.