''You left me alone, I didn't cry,
I didn't call you didn't try.
Out of all the things I chose you,
I said I love you I really do''.
-
Waarschuwing: dit is mijn aller eerste geschreven boek, ooit. Het is erg 'snel', en de verhaallijn raast maar door...
I heard the bells on Christmas Day Their old, familiar carols play, And wild and sweet The words repeat Of peace on earth, good-will to men!
And thought how, as the day had come, The belfries of all Christendom Had rolled along The unbroken song Of peace on earth, good-will to men!
- Henry Wadsworth Longfellow
_
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(Ooit afgevraagd hoe Phill eruit ziet als een papa? ^Cute )
Sky's pov;
Ik klem mijn nagels vast in het stoffige oppervlak van de sofa wanneer ik de voordeur hoor dichtvallen. Ik draai me om en staar niets wetend de leegte van de kamer in. Ik weet niet wat ik moet denken.
Aiken probeert zijn handen op mijn schouderbladen te leggen, net als voor heen, maar ik schud ze van me af. ''Nu even niet Aik'', zeg ik. Mijn stem klinkt monotoom. zelfs in mijn eigen mond klinkt het alsof ik eigenlijk niets zeg.
Een nieuwe luidruchtige stem haalt me uit mijn eenzame trance. Pas wanneer zijn voetstappen de kamer in zijn gelopen en zijn stem in enthousiasme afneemt bij wat hij zegt draai ik me om. Thomas!
In een ultiem verlangen rennen mijn voeten zijn richting uit. Ik vlieg hem om zijn hals en haak mijn benen vast om zijn middel. Mijn handen druk ik vast achter zijn rug. Eindelijk kan ik mijn emoties ontladen en laat ik alles gaan. De vertrouwdheid die ik voel wanneer ik hem omhels is rustgevend. Iets wat, daar ben ik achter gekomen, Thomas ook weet te hebben naast Aiken.
Zonder verder iets te zeggen slaat hij verrast ook zijn armen stevig om mij heen. "Sky.. What happened?", vraagt hij zacht. Het is net alsof ik niets kan verwoorden. Alsof mijn hersenen even vastgelopen zijn. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Aiken met zijn armen over elkaar heen geslagen naar mij en Thomas kijken. De blik in zijn ogen is tamelijk hartverscheurend.
''Ik, weet niet. Thomas ik heb je gewoon gemist. Zo erg!'', zeg ik. Mijn armen trek ik nog iets strakker om zijn middel heen. Ook hij houd me wat steviger vast. Een van zijn handen trekt mijn hoofd in het kuiltje van zijn nek. In een hoek die ervoor zorgt dat ik Aiken's gezicht even niet meer kan zien. Ik heb gewoon de energie niet om hem alles uit te leggen.
Aiken kucht zacht ten teken dat hij het even genoeg vind. Thomas trekt zich terug uit mijn omhelzing en haalt een van zijn handen langs mijn wang. Daarna draait hij zich richting Aiken.
"Asshole, wat heb je nou weer gedaan!?", sist hij. Hij draait zijn hele lichaam naar hem om. Het valt me nu pas op dat hij bijna dezelfde trui aan heeft als Aiken. Zijn zwarte brillen montuur valt niet op zijn neus te vinden. Hij zal wel voor lenzen gekozen hebben. Waarom? Dat weet ik wel.
"Gast wat zeg je nou?! Ik doe helemaal niets. En by the way: ik heb je niet eens uitgenodigd!", zegt Aiken waarbij hij zijn armen in de lucht steekt ten teken dat hij onschuldig is.
