Het pact (NL) ✔️

9 - vurig verlangen

I remember clearly
The day that we met
The words that were spoken
The emotions left unsaid

I remember clearly
The excitement that was felt
The way you made me smile
The way my heart would melt

I remember clearly
The wonder, the anticipation
The way I was alive
With joy and pure elation

I remember clearly
All the ways you made me feel
As if it were yesterday
'Cause after all this time
I feel that way still

------

  Aiken's appartement kon je beschouwen als die van iedere andere student. Een badkamer, woonkamer met keuken en slaapkamer. Natuurlijk had hij er nog zijn eigen draai aan gegeven. Wop dam Aiken Style, zou ik 3 jaar geleden nog gezegd hebben. Overal hingen posters van oude bands verwerkt in lp platen. En in het midden van de kleine kamer stond een Lak zwarte Yamaha les piano.

In de woonkamer stond een tv met dvd speler en een bank. Ik zocht naar iets wat er op kon wijzen dat hij familie had. Maar zag nergens iets staan. "Geen goede band met de rest van de familie zie ik?", vroeg ik schouders ophalend aan hem.

Hij knikte terwijl hij zijn jas uitdeed en die ophing aan de kleine houten kapstop verstopt in een hoekje van de 'hal', dat eerder 1 meter muur was.

"Dat is iets waar ik en Jaymie niet al te graag over praten", zei hij. Voorzichtig liep ik naar de Yamaha toe. Ik streek met mijn vingers langs de zwarte lak van het instrument. Zo mooi. Zo secuur. Aiken merkte het natuurlijk op. "Ga je gang hoor, mij niet gezien", zei hij terwijl hij met zijn hoofd bemoedigend knikte richting de piano.

"Kan niet", zei ik waarna ik weg liep en me op de bank liet vallen. Aiken keek onverschillig verward van mij naar de piano. Daarna schopte hij zijn schoenen uit en haalde hij uit zijn boekenkast een dik boek vol bladmuziek.

Zonder iets te zeggen opende hij de piano en naam plaats op het zwarte leren krukje dat iets indeukte. Het horen van de daarop volgende e-mineur klanken vulde een eenzaam verlangen in me. Elke toets, elk geluid wakkerde een vlam aan van hete jeukende handen. Mama zou willen dat ik speelde, maar ik kon het niet. Niet nu ze weg was.

Het vurige verlangen om naar Aiken te kijken terwijl hij over de toetsen danste won het van mijn angst. Ik stond op van de bank en zette steeds een stapje dichterbij hem. Zijn ogen waren gesloten, toch maakte hij niet één fout. Hij leek zo op te gaan in de muziek dat hij niet eens gemerkt had dat ik naast hem was komen staan.

De laatste tonen klonken van chopins eenzame nocturne. Daarna opende Aiken zijn ogen weer en zuchtte. Zijn hoofd was iets bezweet van zijn intensiteit aan stromende emoties. "Prachtig", zei ik. "Vast niet net zo mooi als jouw handen de toetsen zouden trotseren", antwoordde hij.

"Waarom niet Sky?", vroeg hij waarna hij op het kleine overige stukje kruk klopte ten teken dat ik kon komen zitten. Ik liet me zakken en week mijn ogen af van het instrument. "Mijn moeder", zei ik. Eerst begreep hij het niet, maar naarmate een stilte tussen ons zich uitbouwde glinsterde er iets in zijn ogen. "Je hebt het van haar hè?", vroeg hij.

Ik knikte ter bevestiging. "Je hoeft niet te spelen Sky... Maar ik kan je wel helpen. Hij legde de bladmuziek opzij en  gaf me meer ruimte om te zitten. "Sluit je ogen", fluisterde hij. Ik staarde hem raar aan. Wat was hij van plan. Ik was hier niet om romantische momenten te creëren. "Doe nou maar", zij hij iets geïrriteerder nu.

Tot mijn verbazing deed ik wat hij zei. Ik sloot mijn ogen. Aiken stond op  en ging achter me staan. Hij sloot zich zo over me heen dat zijn handen de toetsen van de piano raakten en zijn gezicht over mijn schouder heen keek. Ik rilde, hij had beloofd niets uit te halen. Ik vertrouwde hem op zijn woord.

Hij begeleidde mijn handen ook naar voren en liet ze vlak boven de toetsen zweven. Ik schrok. Blijkbaar merkte hij dat wel. "Schrik niet, je hoeft de toetsen niet aan te raken", zei hij. "Op deze manier heb ik geleerd te spelen", ging hij verder. "We beginnen bij het begin", zei hij.

Ik voelde zijn handen onder de mijne glippen. "Laat je handen rusten op de mijne", commandeerde hij. Wat bevond ik me in een rare positie nu. Onverschillig deed ik wat hij me opdroeg. Daarna begin hij zijn vingers te bewegen.

Tonen klonken uit het snaarinstrument wat ik al langer dan 3 jaar niet meer had aangeraakt. Ik voelde Aiken's vingers snel over de toetsen vliegen. Onder mijn vingers voelde ik zijn vingerbotjes buigen. De mijne bogen mee. Zijn hartslag steeg in tempo, net zo snel als het stuk zich voortzette. Ik kon zijn onregelmatige ademhaling voelen in mijn nek.

Hij speelde winter wind, ontiegelijk moeilijk, maar niet onmogelijk, dat wist ik, aangezien ik lied 4 jaar geleden uit mijn hoofd kende. Toen het stuk klaar was opende ik mijn ogen weer. Tot mijn verbazing zag ik Aiken's handen niet meer op de toetsen voor me liggen. Alleen de mijne.

Hij glunderde. In zijn ogen las ik succes. Geschrokken trok ik mijn vingers van de witte toetsen af. Ik bekeek mijn eigen vingers. Hadden zij dit net gedaan? "Zie je nou wel dat je het kan. Het klonk prachtig!", zei hij. Verbaasd keek ik van hem naar mijn vingers.

Toen ik mijn gezicht terugdraaide naar het zijne merkte ik dat hij wel heel dichtbij was. Zijn zwarte sluike haren en felgrijze sprankelende ogen staarden mijn gezicht aan. Zijn mondhoek trok omhoog.

Hij sloot zijn ogen en kantelde zijn gezicht. Als bevroren bleef ik zitten achter het instrument wat 3 minuten geleden nog had gevoeld als een veilige haven. Zijn stem klonk vlak voor me, zacht. Zijn lippen misschien 2 millimeter van de mijne verwijderd. Hij fluisterde. "Zou ik toestemming mogen vragen je nu te kussen rups?', vroeg hij.

Mijn lichaam verstijfde. Ik kende hem pas één dag, en toch, toch zegt iets me dat dat niet uitmaakt. Alsof ik hem al jaren ken, ook al weet ik amper iets van hem.