Het pact (NL) ✔️

5- Aikie en JayJay

A brother is someone
with fun-loving ways
with wit and good humor
to spare.
He does thoughtful things
without any fuss
and when you're in trouble
he's there.
A brother is more
than just part of the family..
he's also a friend
through and through.
And that's a description
that certainly fits

a wonderful brother like you.

-----

"We lopen nu al een 2 uur door de stad, hebben al 6 winkels leeggeroofd van al het eetbare wat er maar te koop is van drop tot yoghurt en...", "Dat heet boodschappen doen voor 'thuis'..", hierbij maakte hij het tussen haakjes, dus niet gebaar met zijn vingers,"...en daarna een andere plek opzoeken om alles op te eten!", onderbrak hij me.

Ik rolde met mijn ogen. Hij had me al meer dan 15 winkels ingesleept, en moest persé nog even naar de supermarkt!

"Dus dat is de beste manier om elkaar te leren kennen op een eerste niet-date?", vroeg ik, nu ik gestopt was met lopen, en mijn armen over elkaar had geslagen. Hij lachte zijn witte tanden bloot en gaf me speels een tik op mijn arm.  Een schokkend gevoel vloog door mijn lichaam heen. Beelden van die nacht volgden. Raak me niet aan, dacht ik.

"Rupsen zijn stil en volgen. Ja?", vroeg hij. Ter bevestiging liet hij zijn ogen niet van me los. "Oke maar..", "..stil...", zei hij nog eens. Wat wilde ik hem nu graag slaan, maarja, dat kan nu eenmaal niet op je eerste niet-date. Iemand van ons twee zal de volwassene moeten zijn. 

Aiken leidde me eindelijk terug naar zijn zwarte oldtimer en haalde de zwaarbeladen tassen van zijn schouder af om die vervolgens in de auto te zetten. Hij opende de deur van de oldtimer en liet me instappen. Voor de 2e keer vandaag liet ik me zakken in het zachte goudbruine leer van de autostoel. Het enige wat ik rook was een pepermuntgeur, ondersteund met een vleugje citronella. De geur deed me denken aan een camping waar we een paar zomers geleden nog de pracht en praal van de zomer gevierd hadden. De zomer dat ik hem ontmoette, de zomer dat hij.... Niet aan denken Sky! Stelde ik mezelf gerust.

Aiken stak de sleutel van zijn auto in het slot en draaide die vervolgens een kwartslag om. Aan zijn sleutelbos hingen een paar prachtige sleutelhangers. Er was er maar één die echt de aandacht trok. "Waar kijk je naar?", vroeg hij aan me. "Je sleutelbos", zei ik eerlijk. Hij haalde de sleutel weer uit het slot en liet me alle hangers nu beter bekijken. Mijn oog viel op het ingelijste portretplaatje van een vrouw. Dezelfde ogen, hetzelfde haar. "Mijn moeder", zei hij trots, kijkende naar de hanger met foto die ik vasthield in mijn handen.

"Ze reisde veel voor haar werk, maar nam altijd een sleutelhanger voor me mee",maakte hij duidelijk. Hij speelde met zijn vingers met de bos. Het viel me nu pas op dat hij een tatoeage op zijn pols had zitten, en daaronder littekens. Ik probeerde er niet aan te denken, maar bleef maar staren. Ik kon mijn ogen er niet van weerstaan zijn pols te blijven bestuderen.

"Oh, mijn tatoeage?", vroeg hij met een afgewende blik. "Niet belangrijk", zei hij, maar daar dacht ik anders over. Hij wilde de sleutels weer in het slot steken, maar ik hield hem tegen. In een snelle beweging pakte ik zijn pols beet. "Wel belangrijk", zei ik. Hij draaide zijn hoofd richting mijn gezicht. "Wil je het echt zien?", vroeg hij met een beschaamde blik. Ik knikte.

Hij stroopte zijn mouw van zijn shirt verder omhoog tot aan zijn schouder. Overal stonden sierlijke bloemen, en de quote die hij mij voorgelegd had vanmiddag. "Life sometimes sucks, but moving on is better than nothing".

Voorzichtig haalde ik mijn vingers over de kleurrijke inktpatronen. Ik voelde de kleine littekenstrepen onder mijn vingertoppen opbollen. Ik had niet gedacht dat een jongen zoals hij zichzelf zoiets zou aandoen. "Wow",zei ik waarna mijn blik afgleed naar mijn eigen polsen. Hij wist dus echt waar hij het over had.

Opgewekt uit mijn trance haalde ik mijn hand van zijn tatoeage af en liet die rusten op mijn schoot. Aiken trok zijn mouw weer recht en staarde door de voorruit van de auto naar buiten. "Ja, wow", zei hij stilletjes waarna hij de auto van de noodrem afhaalde en hem in zijn achteruit de parkeerplaats uit reed. De eerste vijf minuten van de rit brachten we door in een akelige stilte. 

De rest van de rit was aardig snel verlopen. Aiken had zijn vierkante zwarte radiobox op zijn vaste plek naast de airco in de deskkop van zijn auto gedrukt waardoor hij aan ging. Door de speakers dreunde een hele andere soort wereld aan muziek die ik niet kende.

"Wat is dit? Het klinkt als jazz", vroeg ik. "Een combinatie van van alles, zelfs rock en klassiek", zegt hij. Ik had alleen nog maar oog voor de muziek. "Ben je zelf eigenlijk muzikaal?", vroeg ik. Dit zal vast een goede vraag zijn voor onze eerste niet-date. "Wat je nu hoort was ik, de oude ik", zegt hij. "Ik zat in een band samen met een paar vrienden, maar ik ben ermee gestopt".

Ik ging maar niet in op waarom hij ermee gestopt was. "Gaaf, zang? Gitaar? Piano?", vroeg ik nieuwsgierig naar de rest van zijn muzikale voorkeur. "Van alles wat", zegt hij. Hmmm, het maakt wel duidelijk waarom hij er nu zo uit ziet. "Ik speelde piano", zei ik nadruk gevend op het woord speelde. Niet omdat ik hem wilde vertellen waarom ik niet meer speelde, maar hij had het recht minstens iets over mij te weten.

"Jammer dat je gestopt bent, ik had het graag gehoord", zei hij een beetje onhandig. Alsof hij een antwoord gaf waarvan hij niet zeker wist of het wel gepast was, wat hij had gezegd. Hij draaide de auto om en reed hem vervolgens de berm in naast een grasveld vol mensen.

"Je bent wel een sociaal persoon zeg", zeg ik naar aanleiding van de mensen om ons heen. Hij trok de handrem van de oldtimer omhoog, haalde de radio uit zijn drukbox en klikte zijn gordel los. "Ja, dat ben ik", zegt hij. "Ik ga vaak naar happenings zoals deze, ik was bang dat ik niet zou kunnen aangezien..", "Een happening?", onderbrak ik hem. Hij stapte de auto uit zonder al te veel te zeggen en liep vervolgens naar de achterkant van de auto om daar de achterbak te openen en zijn tassen eruit te halen.

Snel stapte ik ook uit de auto, waar gaat dit heen? "Heej Aiken! Ben je er toch?", hoorde ik een lichte hoge stem gillen. Een meisje van zo'n beetje dezelfde leeftijd met lange blonde haren rende naar hem toe en gaf hem een kus op zijn wang. "We waren bang dat je het niet zou redden, hoe was je...", ze maakte haar zin niet af.

Ze keek naar mij. Ze straalde, haar blik deed me opwekken. "Wie is dit Aikie, je neemt nooit iemand mee!",vraagt ze.
"Dit is Sky JayJay, ze zit in mijn nieuwe klas". JayJay? Een glimlach kan ik niet onderdrukken. Ze geeft me geen hand, maar gelijk een knuffel. Oh nee hé. "Ik ben Jaymie, de zus van!", zegt ze op een manier die mijn oren doen dansen. "Sky", zeg ik. Heel even dacht ik dat het zijn vriendin was geweest, maar al snel zag ik de overeenkomst tussen de twee. Ze had net zulke sprankelende grijze ogen als Aiken. Toch was ze volkomen het tegenovergestelde van hem. 

"Okee Aik, Noah en Lisetteketet zijn er al, eigenlijk wachten we alleen nog op Phill", zegt Jaymie. Ik kende die stem. Het was een hele bekende ondertoon, die me deed vermoeden dat Phill niet zomaar iemand was voor Jaymie.  "Dat is fijn, zullen we de rest al vast joinen? Mijn maag rammelt, en ik kan niet NIET eten met 3 tassen vol voedsel in mijn handen", zegt Aiken. Jaymie lacht en loopt voor ons uit het grote grasveld op. Wat is dit?

Om me heen zie ik allemaal tieners tussen de zeventien en drieëntwintig. Ze zitten op grote geblokte picknickkleden en praten en eten gezellig met elkaar. Wat was hij van plan? Verderop wees Jaymie naar 2 andere mensen. Zover ik begreep Noah en Liset. Aiken zwaaide terug en blikte mijn kant op. Jaymie huppelde al naar de twee toe waardoor Aiken en ik met 3 tassen vol voedsel achterbleven.

"Jaymie is... Levendig!", zei ik maar. "Ik weet het, altijd al geweest.", zegt hij. "Wat gaan we nou doen met al dat eten?",vroeg ik, aangezien ik Eerlijk gezegd wel wilde weten wat we gingen doen op dit enorme grasveld.

"Let maar op. Je gaat het geweldig vinden! Elk jaar kom ik hier weer, waar ik en Jaymie ook naar toe verhuizen. Het is DE happening van het jaar voor ons!", zegt hij met een stralend gezicht.

Stapsgewijs lopen we steeds een stukje verder richting de rest van de groep. "Dat is fijn! En je vader?", vroeg ik. Zijn humeur slaat gelijk om. "Hij is altijd op reis voor zijn werk nu onze moeder er niet meer is. Aangezien we nu meerderjarig zijn mogen we op onszelf wonen gelukkig", zei hij. Hij haalde nog een keer zijn hand langs zijn gezicht en liet die toen naast zich hangen. Hij besloot het er niet meer over te hebben. Steeds liepen we iets sneller naar het picknickkleed van Noah, Jaymie en Liset. Totdat ik zag wie er nog meer bij was gekomen. Mijn hart sloeg een slag over toen ik keek naar de jongen die nu ook op het kleed zat. De tas liet ik uit mijn handen glippen waarna ik me omdraaide en  zo snel mogelijk de benen nam...