Het pact (NL) ✔️

36 - Te veel aan mijn hoofd

The stress is killing me
I can't breathe
I need to be beside you with your arms around me and my name on your lips
You soothe me
You make it better

You make me shake in better ways

-------------

Een koud en angstig gevoel bekruipt me van binnen. Mijn lichaam lijkt niet te weten wat precies te voelen. Mijn handen zijn klam en op mijn hoofd staan zweetdruppeltjes, maar toch heb ik het koud. De woorden blijven maar terugkomen. Dood. Ze blijven zich herhalen in mijn hoofd en trekken sterke vlagen van misselijkheid met zich mee. Dood. Mijn longen vullen zich met lucht en laten me ademen. Onregelmatige zuchtjes lucht verlaten mijn mond in een hoog tempo. Mijn benen beven van de afgunst en schrik en laten me op mijn knieën zakken. Dood. De tegels zijn koud en drukken nog meer kippenvel onder mijn huid naar boven. Dood.

Dan voel ik twee handen rusten tussen mijn schouderbladen. Zachte warme lange vingers. Als de rust zelve. Net als toen, toen alles begon. Toen ik deze jongen leerde kennen. De jongen die me ook toen gerust had gesteld en me had laten in zien dat welk leven je dan ook had, je het moest respecteren en omarmen. Was alles het waard geweest tot nu? De pijn en emoties die nu terug blijken te komen in vlagen van onzekerheid en pure angst. Dood. Dat woord waar ik zo naar gesnakt had een paar weken geleden werd nu werkelijkheid. Angst en haat. Twee woorden die één emotie kennen. Alle emoties die verdwijnen door wel een aanraking van een jongen.

In een ruk draai ik me om waardoor mijn rug naar de sofa toegedraaid staat en mijn borst naar Aiken. Twee grote grijze ogen staan vol van schrik. Snel laat hij zijn handen van mijn schouders afvallen waardoor ze naast zijn lichaam blijven hangen. ''Sky.. ik, hoe..'', stamelt hij. Ik steek mijn hand op en laat mijn blik afdalen naar mijn schoenen. ''Breng me naar huis'', is het enige wat ik zeg. Mijn stem trilt en ik weet dat als ik niet oplet mijn tranen op de grond zullen vallen en het kleed onder mijn schoenen doorweekt zal raken. Mijn hoofd draait overuren, en het is tijd om hem de waarheid onder ogen te laten komen. ''Ik wil je wat laten zien'', zeg ik. Hij knikt, haalt zijn auto sleutels uit zijn zak en trekt snel een trui over zijn hoofd vanuit zijn lade kast. Hij weet donders goed wat de sms zei.

-------------------------------

Aiken's pov:

Jouw vriend is niet te vertrouwen, als je me niet gelooft moet je maar eens naar zijn moeder vragen. Oh, daar vertelt hij zeker niets over? Dat dacht ik al. Hoe gaat het eigenlijk met je vader.. Sky Bright? Is hij al dood?

James.

Elk woord in deze sms laat me denken aan hem. De bedreigende toon, alsof het maar een spelletje voor hem is. De duistere en mysterieuze achtergrond. Elk woord zegt Jack. Jack, Jack, Jack. Hij is terug, en ik weet dat hij hier wat mee te maken heeft. Phill heeft me nog zo gewaarschuwd. We zijn niet meer veilig, we zijn nergens meer veilig. En het ergste is nog dat Sky hem gelooft. Nouja, James gelooft. Dat is het enige wat ik niet begrijp.

''Je gelooft toch zeker niets van wat er in die sms staat toch?'', vraag ik rustig. Sky lijkt erg afwezig en afstandelijk te zijn nu het bericht zegt dat ik niet te vertrouwen ben. Ik zet mijn handen stevig vast in het leer om het ronde stuur van mijn oldtimer. Het begint al wat los te zitten, ik moet er ook niet zo aan zitten frunniken tijdens het rijden. Sky zucht en leunt met haar hoofd tegen het beslagen raam aan. Het begint buiten al aardig koud te worden. Gelukkig betekent kou kerst. En die vakantie kan ik echt wel gebruiken. 

''Ik weet het niet Coco..'', ze slikt, ''Aiken. Eerst krijg ik te horen dat er weer een 'oude vriend' terug is, en vervolgens ontvang ik een sms van een of andere James die zegt dat jij niet te vertrouwen bent en mijn vader indirect bedreigd...'', ze stopt even met parten en trekt de rits van het vest wat ze van mij mocht lenen snel omhoog. Al is het wat te groot, het staat haar best goed. ''Sky, ik ken geen James, en je weet waarom ik niets over mijn moeder vertel'', zeg ik. Ze draait zich om en lijkt geïrriteerd. ''Nou weet je, eigenlijk weet ik dat helemaal niet'', zegt ze. Het doet me pijn om te horen dat ze me door één sms niet meer vertrouwt. Ze wéét dat ik het niet wil hebben. Ze wéét dat ik niets over mijn moeder kan vertellen, al wil ik dat graag. ''Je wéét waarom ik nooit wat vertel. Als ik je zou vertellen wat er toen gebeurd is.. dan trek ik je in het gevolg alleen nog maar mee mijn ellende in. Het is veel te gevaarlijk Sky, begrijp dat dan'', zeg ik.

Ze slaat haar armen voor haar borst heen over elkaar en draait haar hoofd weer naar het raam. ''Daarbij..'', ga ik verder, ''ik weet ook helemaal niets over je vader. Waarom gaan we naar zijn huis toe? Je woont nu bijna bij mij in huis. Die James gast wil juist dat we naar hem toe gaan. Dus ik zie het nut er niet van in?'', zeg ik. Ze zucht. Iets in me knapt en maakt me woedend. Ik moet mooi wel alles kwijt over mijn moeder, en vervolgens sluit ze me buiten van háár thuis situatie? Niet te geloven!

''Waarom moet je alles van me weten Sky? Ik dacht dat je me vertrouwde. Ik dacht dat dat geen punt meer was! Ik kan het gewoon niet hebben dat ik telkens...'', ''Hij sloeg me oké!'', schreeuwt ze. Een naderende auto laat me bijna van de weg af rijden. Snel wijk ik uit en trek aan de rem om vervolgens in een klap naast de autoweg op de stoep te belanden. Haar ogen staan bedroefd en gefrustreerd. ''Hij wát?'', vraag ik. Wat denkt ze wel niet?! Geen woord.

''Waarom heb je me niets verteld Sky?! Het kan toch niet waar zijn. En je wilt nog naar hem terug? Echt hoor, ik draai deze auto om! We..'', een snikkend geluid haalt me uit mijn woede uitbarsting. Al snel zie ik dat ze huilt. ''Sky?.. Het spijt me, ik, ik dacht niet na over wat ik zei... Hée, stil maar oke, het is oké..'', ik veeg met mijn duimen de tranen van haar gezicht af en kijk in haar vochtige ogen. Daarom had ze blauwe plekken. Daarom wilde ze niet naar huis. Daarom wilde ze niets vertellen. Mijn hoofd blaast op van gedachten over hoe erg het wel niet voor haar geweest moest zijn.Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe kon ik zo blind geweest zijn?

Ze knippert langzaam met haar wimpers en legt haar hand dan neer op de mijne. Zo koud. ''Ik wil gewoon weten of a-alles goed met h-hem gaat'', zegt ze. ''En ik wil uitleg! Ik kan dit er niet ook nog bij hebben. H-het is gewoon te veel!'', zegt ze. Ik knik. ''Wie schrijft er tegenwoordig nou nog een fucking sms naar iemand anders!? En wie laat een meisje van 19 jaar zonder moeder nou alleen door naar drank te grijpen. Drank!'', alle opgekropte frustratie komt in een keer haar mond uit. Ik zie haar pupillen groot worden waarna ze een hand voor haar mond slaat.

''Ik..'', ik krijg geen woord uit mijn mond. Ik ben te geschokt over haar vader, haar uitbarsting en deze gehele situatie. ''Gaan we nog naar hem toe?'', vraag ik. Gelijk schud ze haar hoofd. ''Nee, hij laat niets van zich horen, en ik wil gewoon even wat rust aan mijn hoofd. Ik verwijder de sms, doe alsof er niets gebeurd is, slik mijn medicijnen en ga voor mijn stage'', zegt ze. Meteen voel ik me schuldig. Die voicemails waren natuurlijk van haar vader geweest. Hij had zo wanhopig geklonken. Maar wat hij met Sky heeft gedaan veranderd mijn mening. Laat ik de spraakberichten maar niet nu ook nog eens bij de stapel problemen in haar hoofd gooien. 

''Dat mutsengebouw van World Economie's?'', vraag ik. Ze kijkt me met grote ogen aan. ''Ik dacht eerder aan die film die we nog moeten kijken, die currie soep die jij opnieuw gaat maken zodat we die kunnen eten, een warme deken en wat tijd om dit allemaal te verwerken'', zegt ze. Ik ben het volkomen met haar eens. ''Moet ik anders even je spullen ophalen?'', vraag ik. ''Dat komt later wel. Ik koop morgen wel iets'', zegt ze. Ik ben blij wanneer er voor even weer een glimlach op haar gezicht komt te staan. ''Waarom lach je?'', vraag ik ineens. Haar grijns word nog groter wanneer ze antwoord. ''Omdat ik denk dat we hieruit gaan komen'', zegt ze. Huh?. ''Waaruit?'', vraag ik. Ik trek mijn wenkbrauw op en bijt automatisch op mijn lip. ''Die put waar je het dagen geleden over had.'', zegt ze. Ik lach, en voor het eerst geloof ik werkelijk wat ze zegt.

Toch knaagt er iets aan me. Wat ga ik doen wanneer ik dit jaar eindelijk wél haal? Wat kán ik anders dan haar verliezen?