Het pact (NL) ✔️

19 - Toekomst

  a kaleidoscope of colors
too magnificent to contain
my dreams, ambitions, hopes
a day of dazzling rain
shards of once-loved plans
give a lovely silhouette
to the life I wish to have

in the future days of yet

------

Aiken's pov.

Ik had nooit gedacht dat ik iemand als Sky zou leren kennen. Mijn leven was zo anders. Zij is zo anders, nou natuurlijk, anders was ik niet voor haar gevallen. De manier waarop ze naar me lachte toen ik voor het eerst dat schoolgebouw in liep. En de manier waarmee ze me in zich op nam. Mijn harde buitenkant. Maar mijn verbrijzelde binnenkant. Ze maakt mijn leven draaglijker. Haar eigen littekens vervagen, en ik kan het zien. Doe ik dat? Heb ik die invloed?

Ik ben een jaar bezig geweest met het opbouwen van een muur om me heen. En binnen 48 uur heeft zij die al weer steen na steen afgebroken. Hoe kan het dat ze me zo laat zijn? Dat ze me verandert? Haar blonde haren, smaragd groene ogen, sproetjes, wipneus en roze lippen.  Jezus Aiken, doe eens even normaal.

Zaterdag avond waren we toch maar weer in slaap gevallen. We hadden zelfs niet gegeten! En zondag hadden we niets anders gedaan. Het was net alsof we allebei wat rust nodig hadden gehad.

Nu ligt ze naast me. Haar ogen opnieuw gesloten. Haar ademhaling rustig en beheerst. Het is al 7 uur en over 45 minuten moet ik alweer in dat verdomde klaslokaal zitten. Maandagen...Waarom kan ik niet gewoon die rotexamens overslaan en gewoon gaan studeren. Studeren, hmmm. Ik wil haar niet wakker maken. Dan haal ik haar uit het kleine beetje slaap dat ze nog heeft. Naast me knippert een blauw lichtje aan en uit. Wat? Ik trek me iets onder het lichaam van Sky vandaan, waardoor ze een amper merkbare zucht uitademde.

Als ik zie waar het licht vandaan komt weet ik wat me te doen staat. Het is Sky's telefoon. Zou ze veel mensen kennen? Dat deed me er aan denken dat ik mijn nummer ook maar eens in haar telefoon moest zetten. Ik pakte het ding van het nachtkastje af en drukte hem aan. Een oude samsung chat. Oké, even vergeten, toegangscode. Sky was nu 19, geboortedatum misschien? Ik tikte het nummer zo stil mogelijk in en zette het witte apparaat op stil. Nee, niet correct. Hmmm, misschien 1234. Ik tikte de code in, nee ook niet. Ik had nog zo'n 3 pogingen over voordat ik een minuut moest wachten. Denk, denk Aiken.

*1756*, het schermpje lichtte op. Serieus Sky? Mozart's geboorte datum. Wow, 6 gemiste berichten en 2 voicemail berichten. Zou ik, nee Aiken! Dat gaat te ver. Ze heeft je gezegd dat ze het je zou vertellen wanneer ze dat zelf wilde. Ik open haar contactenlijst en voeg mijn nummer toe. Wauw, het zijn wel echt weinig contactpersonen. Mama, Thuis, Thomas, Jaymie, Luke  en ene Jason.

Oké, wanneer hadden Jaymie en Sky nummers uitgewisseld? Ik zag Jaymie er nog wel voor aan om gewoon op internet haar naam in te vullen om haar dan vervolgens te stalken. Maar ze wist haar achternaam niet, wat betekende dat Sky het van iemand anders moest hebben. Ik wist wie Thomas was. Die slijmbal van de eerste dag, en wie the hell is Jason? En waarom had ze Luke niet uit haar telefoon gehaald?! Gebruikte ze haar telefoon dan zo weinig?

Ik zette nog even snel de contacten van Phill en Noah in haar telefoon waarna ik haar telefoon weer wilde uitzetten. In mijn nieuwsgierigheid drukte ik toch maar even 1233 in. 2 Voicemail berichten. Ik luisterde naar de stem door de telefoon die me exact vertelde wanneer ze gesprekken had gemist.

''U heeft 1 al beluisterd bericht en 2 nieuwe voicemails. Ontvangen 23 mei  2012 om 14:18 van 06-########, Sky, Sky? Hoe laat kom je thuis vandaag? Ik heb slagroomtaart gebakken. Papa werkt vandaag wat langer maar maak je geen zorgen, het gaat goed met me. Oh, die geluiden die je hoort zijn de kinderen van de buren. Niet tegen papa zeggen dat ik oppas hoor! Dan krijgt hij een hartaanval. Nou, ik hoor het nog wel, ik hou van je! Niet te laat thuis schat kusjes van mama!'',''Om bericht nog eens te beluisteren toets hekje, om bericht te behouden toets 1, om bericht..''

Zo snel als ik kon toetste ik 1 in. Ze had een voicemail van 3 jaar geleden van haar moeder nog steeds niet weggegooid.  Aiken, lul, waarom moet je nou al haar persoonlijke gesprekken beluisteren?! Zo dom als ik was ging hij natuurlijk meteen over naar het volgende bericht. Ik verstond er niet veel van. Het was een man, ik gok rond de 50 die door de hoorn heen sky's naam schreeuwde. Vervolgens hoor ik iets op de grond vallen en begint hij ineens te huilen. Het bericht wordt afgekapt door de vrouwelijke stem van eerder. Ook deze bewaar ik maar.

Wat raar. De laatste nieuwe voicemail komt van dezelfde man. ''Ontvangen gisteren om 23:48, Sky kom nou naar huis! Waar ben je? Waar is Eleanore? Laat me hier nou niet alleen! Ik..'', het bericht stopte. Mijn ademhaling schokte. Was dat, haar vader? Was ze van huis weggelopen? En waarom? Snel zette ik de telefoon uit en legde hem terug op het nachtkastje. Nee, dat zou ze me vertellen. Toch?

''Aiken?'', hoorde ik haar naast me zeggen. Haar ogen opende langzaam. Ze zag er nog steeds doodmoe uit. ''Goedemorgen, opnieuw'', zei ik. Ik mocht niets laten merken. ''Heb ik je wakker gemaakt?'', vroeg ik. Ze nestelde zich nog wat meer onder de dekens en gaapte. ''Nee hoor'', zei ze. Haar donkerblonde haren raakte het witte kussen van het bed, waardoor ze nog donkerder leken. ''Mooi zo'', zei ik. Ik stapte uit bed en liep richting de woonkamer. ''Als je te laat op school wilt komen zou ik maar niet zo lang in bed blijven liggen. Of moet ik even bellen omdat Sky Bright te lui is om op te staan'', vroeg ik haar. Ik liep al richting de deur van de slaapkamer en opende die. Ik hoorde haar nog fluisteren, ''Je laat het Conners''.  Dezelfde 4 woorden als laatst Ik lachte, maar kon nergens in mijn hoofd de voicemails van daarstraks wissen.

Sky's pov.

Mijn slapende hoofd keerde zich naar de deur waarin Aiken zonet verdwenen was. Ik miste hem wel een beetje. De kou van gisteravond, de regen en de wind, was weer teruggekeerd. Eigenlijk wilde ik wel douchen, maar echt niet in Aiken's appartement. Hoe 'lief' hij ook was. Ik vertrouwde hem nog steeds geen volle 100 procent. Ik hoorde hem fluiten in de keuken en besloot dat als de badkamer een slot van binnen had, dat ik dan wel even kon gaan douchen. Als ik mijn kleding maar eerst van de stoel af haalde waar ik het gisteren had opgehangen.

Gelukkig had de badkamer een slot. Ik voelde me verschrikkelijk vies na het bezoek aan Luke, de happening van Aiken en deze nacht. Ik had me kapot gezweet door die droom. Die droom. Wanneer moest ik weer naar huis, vanmiddag al? Ik gooide al Aiken's kleding in de wasmand, die tot mijn verbazing helemaal leeg was. oh ja, hij was hier ook pas net komen wonen. Woonde jaymie eigenlijk bij hem? Dat ze met zijn tweeën hier naartoe waren gekomen?

Ik zette de douche aan en stapte de cabine in. Het warme water deed me even tot rust komen. Ik moest binnenkort maar weer naar huis gaan. Benieuwd of mijn vader al een stap van de bank had gedaan sinds ik weg was. Wat me er weer aan deed denken dat ik een baan moest gaan zoeken. Als ik veel geluk had werd ik als stagiair uitgekozen bij World Economie's.

Ik wild eigenlijk bedrijfskunde gaan studeren. Dus moesten ze wel een klein beetje interesse in me hebben. Daarbij had ik gehoord dat je er best aardig wat mee verdient, ook al is het maar een stage voorbereiding op de ''grote wereld''. Wat ik wel zeker weet, is dat ik hier weg wil. Mijn Engels is goed genoeg. Amerika, naar Wales of Seattle. Maar economie studeren in Amerika is veel te duur. Dat kan ik me nooit veroorloven.

Ik moet een verblijfsvergunning hebben en een aanbeveling van bijvoorbeeld World Economie's hoofdredacteur. Hoe ging ik dat voor elkaar krijgen? En Aiken, wat ging hij over een maand doen. De examens stonden op het punt te gaan beginnen, en ik wilde niet zakken en dit godvergeten jaar voor de derde keer opnieuw doen.

Na voldoende afgespoeld en opgewarmd te zijn stapte ik de douche uit en omarmde de koele lucht mijn lichaam. Ik sloeg een doek om mijn lichaam en droogde mezelf af. Ik trok mijn natte haren in een eenvoudige knot en liep met de doek omgeslagen terug de slaapkamer in. Rustig liep ik naar het bed waar ik mijn kleding op neergelegd had. Maar toen besefte ik me pas dat ik niet alleen was. Ik keek recht in 2 oceaan blauwe ogen. En het waren niet die van Luke.