Çakmak (BxB)

80

*Akın'dan*

"Anne?"

Bakışlarım karşımdaki tanıdık yüzün üzerinde dolaşırken sertçe yutkundum ve kaşlarımı çatarak karşımdaki görüntünün gerçekliğini sorguladım çünkü gerçek olamayacağının bilincindeydim.

Yıllar önce kaybettiğim ve bir daha göremeyeceğimden emin olduğum annem hemen birkaç metre ötemde duruyor ve benim çatılmış kaşlarımın aksime gülümseyerek bana bakıyordu.

Tanrım neler oluyordu?

"Oğlum..."

Duyduğum özlem dolu ses boğazımın düğümlenmesine neden olurken çattığım kaşlarım gevşedi ve istemsizce gözlerim doldu. Senelerdir duymak için can attığım o sesi yine duyabiliyordum ve özlediğim o yüz hemen karşımda duruyordu.

Tanrım bu nasıl bir sınavdı?

Yüzüm ağlamak istediğimi belli edercesine hafifçe buruştuğunda karşımdaki annemin yüzünde şefkatli bir ifade oluştu ve kollarını iki yana açtı.

"Gel oğlum."

Dayanamadım. Onun bu çağrısına daha fazla dayanamadım ve gerçek olup olmadığını sorgulamayı bırakarak öne atıldım ve aramızdaki mesafeyi kısa sürede kapatarak annemi kollarımın arasına çektim.

Onu en son gördüğümde ondan küçük olan bedenim yüzünden annem beni kollarının arasına çekerken bu kez onu kollarının arasına alan kişi ben olmuştum.

Başımı eğdim ve yüzümü annemin saçlarının arasına daldırıp derin bir nefes aldım.

Burnuma dolan taze koku tam da hatırladığım gibiydi. Beni hem rahatlatıyor hem de güvende hissetmeme sebep oluyordu.

Başımı geriye çekip emin olmak için bir kez daha kollarımdaki kadının yüzüne baktım.

"Anne? Annem... Sen misin gerçekten?"

Annem sorumla beraber başını onaylarcasına sallarken ellerini yukarı kaldırdı ve yanaklarımın üzerine yerleştirerek hafifçe yanaklarımı okşadı.

Onun bu teması boğazımda bir yumru oluşmasını sağlarken sertçe yutkunarak o yumrudan kurtulmaya çalıştım.

"Benim oğlum. Benim..."

Dolan gözlerime inat dikkatle karşımdaki yüzü incelemeye devam ettiğim sırada annemde tıpkı benim gibi dolan gözleriyle yüzümü inceliyordu.

Yıllar önce onu son gördüğüm andaki gibiydi. Çok güzeldi. Her zamanki gibi çok güzeldi ve tam da onu hatırladığım haliyle karşımdaydı.

"Kocaman olmuşsun... Benim küçük kıvırcık kuzum kocaman olmuş."

Annemin sözleri çenemin titremesine neden olduğunda ağlamamak için kendimi zor tutarken kollarımı annemden çekip konuşmaya çalıştım çünkü onun nasıl ve neden yanımda olduğunu bilmiyordum.

"Annem... Seni çok özledim annem. Öyle çok özledim ki... Yokluğun öyle zordu ki..."

Annem söylediklerimle beraber uzanıp ellerimi kavradı ve ellerimi sıkıca tutmaya devam ederken dolu dolu olan gözleriyle konuştu.

"Bende seni çok özledim oğlum. Hem seni, hem babanı, hem de teyzeni... Hepinizi çok özledim."

Annemin söylediklerini duymamla beraber kaşlarım üzüntüyle çatıldı. Madem bizi özlemişti o zaman neden bizi bırakıp gitmişti ki?