Çakmak (BxB)

Final

*Birkaç gün sonra*

*Yazar'dan*

İlişkilerini yepyeni bir boyuta taşıyarak evlenmeye karar veren ikili günlerdir bu kararlarını kimseye söylememişlerdi çünkü bu güzel haberi sevdiklerine yüz yüzeyken vermek istiyorlardı. Bu yüzden de ikili Canan'ı arayıp oraya geleceklerini söylemişlerdi.

Onların geleceğini duyan Canan'sa o gün herkesi yemeğe çağırmaya karar vermişti ve genç çift bu fikri çok sevmişti.

İkilimizden başka kimsenin haberi olmayacaktı ama bu yemek bir kutlama yemeği olacaktı.

Geçen günlerde planlar yapılmış ve her şey organize edilmişti. Akın ve Oğuz dönüş yolculuğuna çıkmışlarken Canan herkesi eve toplamakla ve yemeği hazırlamakla meşguldü. Özlem, Emir, Batuhan, Batuhan'ın annesi Gülizar, Akın'ın babası Tarık, Sezin ve Begüm, hatta Özlem'in yakın arkadaşı Adnan bile orada olacaktı.

Bu yüzden de yapılacak iş oldukça çoktu.

Akın ve Oğuz'u otogardan alma göreviyse Emir ve Batuhan'a kalmıştı.

Akın içerisinde bulunduğu kalabalıktan bunalmış bir şekilde etrafına bir bakış attıktan sonra elindeki bavulla yanına gelen Oğuz'u görünce derin bir nefes aldı.

"Mavişim bavullar tamam değil mi?"

Akın'ın sorusuyla beraber Oğuz yanlarındaki bavullara bakarak kontrol ettikten sonra eksik olmadığını görünce başını onaylarcasına salladı. Günlerdir yalnız olmalarından dolayı otobüsten inmeleriyle kendilerini buldukları bu kalabalık ortam ikisini de sersemletmişti.

"Tamam güzelim. Gidebiliriz."

Akın, Oğuz'dan gelen onayla rahatlayarak gülümsedi ve bavullarını alarak Oğuz'a baktı. İkili sessiz bir anlaşma içerisinde aynı anda yürümeye başladılar.

Toplum içinde olmalarından dolayı iki yakın arkadaşmış gibi yan yana yürürlerken otobüsten inmeden hemen önce konuştukları Emir ve Batuhan'ın çıkışta onları beklediğini biliyorlardı.

Birkaç dakikalık bir yürüyüşün ardından yan yana durmuş bir şekilde arabaya yaslanmış olan ikiliyi gören Akın kocaman gülümsedi. Akın'ın yüzündeki gülümsemeyi fark eden Oğuz onun baktığı yere baktığında Emir'i ve Batuhan'ı gördü.

Akın yanındaki Oğuz'a kısa bir bakış attıktan sonra adımlarını hızlandırdı.

"Emoş'um!"

Akın'ın savaş çığlığını andıran yüksek sesiyle etraftaki birkaç kişinin bakışları ona dönse de Akın onları umursamadan koştur koştur Emir'in yanına ilerledi. Onun sesini duyan Emir, Akın'ın hitap şekli yüzünden yüzünü buruştururken Akın'ın yüzündeki sahici gülümseme onu da mutlu etmişti.

"Hay Emoş'una senin..."

Emir'in huysuzca homurdanmasını zerre umursamayan Akın elindeki bavulları yere bırakarak kollarını Emir'e doladı ve sıkıca sarıldı. Onun bu sarılışına anında karşılık veren Emir'le ikili sıkıca sarılırken Akın gülümseyerek konuştu.

"Sende beni özledin, biliyorum."

Akın'ın söylediğini duyan Emir gülerken geriye çekilip Akın'ın gülen yüzüne ve ışıltıyla parlayan gözlerine baktı.

"Özledim tabi geri zekâlı."

Akın duyduklarıyla kocaman gülümserken başını hafifçe yana eğdi.