[[Completed]] နိဒါန်းပျိုးခဲ့ကြပြီ (နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ၾကၿပီ)

အခန္း (၁၂)

လီလီ

"နင္ ငါ့ကို အဲ့ဒီေလာက္ၾကာေအာင္ အိပ္ခိုင္းထားလိမ့္မယ္လို႔ မယံုနိုင္ဘူးဟယ္" (၁၀)မိနစ္ၾကာသြားၿပီ။ ကၽြန္မရဲ႕ဗိုက္ထဲ ရွက္စိတ္ေတြ တလိပ္လိပ္တက္ေနၾကတုန္းပဲ။ "နင္ ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းတစ္ခုလံုးဖတ္လို႔ၿပီးသြားၿပီလား"

"ငါတို႔ရဲ႕ပထမဆံုးအနမ္းအေၾကာင္းဖတ္ၿပီးသြားေတာ့ ငါရပ္္ထားလိုက္တာ"

အဲ့ဒါေကာင္းတာေပါ့။ ဒါက အရမ္းရွက္စရာမေကာင္းေသးဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူသာ ကၽြန္မတို႔ေတြ ပထမဆံုးအႀကိမ္လိင္ဆက္ဆံခဲ့ၾကတဲ့အေၾကာင္းကို သူ႔ေဘးကထိုင္ခံုမွာ ကၽြန္မအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ဖတ္ခဲ့လိုက္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မနဂိုအတိုင္းျပန္ျဖစ္လာနိုင္ဦးပါ့မလား မေသခ်ာဘူးရယ္။

"ဒါက သိပ္ေတာ့မတရားဘူး" လို႔ ကၽြန္မေရရြတ္လိုက္တယ္။ "ခ်ိန္ခြင္ညီသြားေအာင္ အရွက္ကြဲမယ့္ဟာတစ္ခုခုေတာ့ နင္္လုပ္ရလိမ့္မယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခု ငါတို႔ရဲ႕ညကို ငါလံုးဝဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သလို ခံစားေနရလို႔ပဲ"

အာ့တ္လက္စ္က ရယ္လိုက္တယ္။ "ငါ့ကိုယ္ငါ အရွက္ရေစမယ့္တစ္ခုခုလုပ္လိုက္တာက နင့္ကို ဒီညနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခံစားရသက္သာလာေစမယ္လို႔ နင္ထင္တယ္ေပါ့ေလ"

ကၽြန္မေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး "အင္းေလ။ ဒါက စၾကာဝဠာရဲ႕နိယာမပဲ။ မ်က္လံုးတစ္လံုးအတြက္ မ်က္လံုးတစ္လံုး၊ အရွက္ကြဲရတာအတြက္ အရွက္ကြဲရတာပဲ"

အာ့တ္လက္စ္က သူ႔လက္မကို စတီယာတိုင္ဘီးေပၚ ပုတ္ရင္း အားေနတဲ့လက္နဲ႔ သူ႔ေမးရိုးကိုနိွပ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ေခါင္းနဲ႔ သူ႔ဖုန္းဆီ ဆတ္ခနဲလွမ္းျပလာတယ္။ အဲ့ဒါက ခြက္ထည့္တဲ့အေပါက္ထဲမွာ ရိွေနတာ။ "ငါ့ဖုန္းေပၚက မွတ္စုေတြေရးတဲ့Appကို ဖြင့္လိုက္ခ်ည္။ ပထမဆံုးတစ္ခုကိုဖတ္လိုက္ကြာ"

အုိး၊ ဝိုး။ ကၽြန္မက ေနာက္လိုက္တာပါေနာ္။ ဒါေပမဲ့လည္း သူ႔ဖုန္းကို အရမ္းကာေရာျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ႀကီး လွမ္းဆြဲယူထားလိုက္တယ္။ "နင့္ရဲ႕စကားဝွက္ကဘာလဲ"

"ကိုး ငါး ကိုး ငါး"

ကၽြန္မနံပါတ္ေတြနိွပ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဖုန္းပြင့္သြားတုန္း သူ႔ဖုန္းရဲ႕ပင္မမ်က္နွာျပင္ကို တစ္ခ်က္ေဝွ႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ Appတိုင္းကို Folderေတြနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးထည့္ထားတယ္။ သူ႔မွာ မဖတ္ရေသးတဲ့စာအေရအတြက္ သုညနဲ႔ မဖတ္ရေသးတဲ့အီးေမးလ္ တစ္ေစာင္ရိွတယ္။ "နင္က ေသသပ္တဲ့လူထူးဆန္းတစ္ေယာက္ပဲ။ ဘယ္သူ႔မွာမ်ား မဖတ္ရေသးတဲ့အီးေမးလ္က တစ္ေစာင္ျဖစ္ေနမွာလဲ"