[[Completed]] နိဒါန်းပျိုးခဲ့ကြပြီ (နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ၾကၿပီ)

အခန္း (၁၃)

အာ့တ္လက္စ္

ညတစ္ညက ကၽြန္ေတာ္နွစ္ေတြနဲ႔ခ်ီၿပီး ျဖစ္လာဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့ရတဲ့အရာတစ္ခုကေန ကၽြန္ေတာ္နွစ္ေတြနဲ႔ခ်ီၿပီး ျဖစ္လာမွာစိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ေနခဲ့ရတဲ့အရာတစ္ခုအျဖစ္ ေျပာင္းသြားနိုင္တာ တအံ့တၾသျဖစ္ေလာက္စရာႀကီးပါပဲ။

လီလီ့ကိုလိုက္ပို႔ေတာ့မယ္အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီစာကိုသာလက္မခံလိုက္ရဘူးဆိုရင္ သူမကို ေသခ်ာေပါက္နမ္းလိုက္မွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ လူႀကီးေတြအျဖစ္နဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ပထမဆံုးအနမ္းကိုေတာ့ အာရံုေထြျပားေနရတာေတြက ကင္းေဝးေနေစခ်င္တယ္။

စာက ဒါရင္ဆီက။ ကၽြန္ေတာ့အေမ Bib'sမွာေရာက္ေနတယ္လို႔ သတင္းလွမ္းေပးတာ။ ကၽြန္ေတာ္ လီလီ့ကို စာအေၾကာင္းမေျပာျပလိုက္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အေမက ကၽြန္ေတာ့ဘဝထဲျပန္ဝင္လာဖို႔ႀကိဳးစားေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္သူမကိုမွမေျပာရေသးတာ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေမက ကၽြန္ေတာ့ဆီဖုန္းေခၚလာတဲ့အေၾကာင္း သူမကိုေျပာျပၿပီးၿပီးခ်င္း ေနာင္တရသြားခဲ့မိတယ္။ ခ်ိန္းေတြ႔တာက ေတာ္ေတာ္ေလးကိုေကာင္းေကာင္းႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့မယ့္ဟာ။ ကြၽန္ေတာ္ အဲ့ဒါကို အဲ့ဒီလိုမ႐ႊင္မပ်စာတို​ေလးတစ္​ေစာင္နဲ႔ အဆုံးသတ္တာမ်ိဳးလုပ္ပစ္ရင္း အရဲေတြစြန႔္ခဲ့မိတာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ဒါရင့္ကိုစာျပန္မပို႔လိုက္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕လီလီနဲ႔အတူရိွေနတဲ့အခ်ိန္ေလးကို အဆက္ျပတ္မသြားေစခ်င္လို႔ေလ။ ဒါေပမဲ့လည္း ခ်ိန္းေတြ႔ၿပီးသြားလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ကားနဲ႔ကိုယ္ေမာင္းထြြက္လာခဲ့ၾကၿပီးတာေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္ ဒါရင့္ကိုစာျပန္မပို႔ေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ နာရီဝက္ေလာက္ ဟိုဟိုဒီဒီပတ္ေမာင္းရင္း ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ အေျဖထုတ္နိုင္ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့အေမ ကၽြန္ေတာ့ကိုေစာင့္ရတာစိတ္ကုန္သြားပါေစလို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စားေသာက္ဆိုင္ကိုျပန္သြားဖို႔ ေအးေဆးအခ်ိန္ယူခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အခုေတာ့ ကၽြန္္ေတာ္ေရာက္လာၿပီေလ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒါကို ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္လိုက္ဖို႔လိုမယ္ ယူဆမိတာပဲ။ သူမၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စကားေျပာဖို႔ တစ္ျပားမွေလ်ွာ့မယ့္ပံုမေပၚဘူး။