[[Completed]] နိဒါန်းပျိုးခဲ့ကြပြီ (နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ၾကၿပီ)

အခန္း (၂၄)

လီလီ

ကၽြန္မေခါင္းထဲ တဒုန္းဒုန္းျမည္ေနတယ္။

ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မေခါင္းအျပင္ဘက္မွာေရာပဲ။

ကၽြန္မမ်က္နွာကိုေခါင္းအံုးေပၚေျမွာက္လိုက္ေတာ့ ေမးေစ့မွာရိွေနတဲ့ သြားရည္ေတြကိုခံစားမိသြားတယ္။ အဲ့ဒါကို ေခါင္းအံုးအစြန္းနဲ႔သုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ထထိုင္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေဘးနားမွာ အာ့တ္လက္စ္က စာတိုတစ္ေစာင္ခ်န္ထားခဲ့တာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မ အဲ့ဒါကိုဆြဲယူလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီေနာက္မွာေတာ့ တံခါးေခါက္သံျပန္ၾကားလာရတယ္။ ဒါနဲ႔ စာတိုကို ေနာက္မွဖတ္ဖို႔ ေခါင္းအံုးေအာက္ထဲထိုးထည့္ခဲ့ၿပီး ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနတဲ့ဦးေနွာက္ကို ဒီအခိုက္အတန္႔မွာျဖစ္ေနတာေတြအတြက္ ၾကည္လင္ျပတ္သားတဲ့ေနရာလပ္ရသြားေအာင္ အတင္းလုပ္လိုက္တယ္။

အမ္မီက ကၽြန္မအေမဆီမွာ။

ကၽြန္မကေတာ့ ဒီ(၂)နွစ္္အတြင္း အေကာင္းဆံုးညပိုင္းအိပ္စက္ရတာမ်ိဳးရခဲ့တယ္။

တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္မအိမ္တံခါးဝမွာေရာက္ေနတယ္။

ကုတင္ေဘးက စားပြဲအေသးေလးေပၚမွာရိွေနတဲ့ ကၽြန္မဖုန္းဆီလက္လွမ္းၿပီး ဖုန္းမ်က္နွာျပင္ေပၚအာရံုစိုက္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ ရိြဳင္းလ္ဆီက ဖုန္းေခၚထားတာေတြအမ်ားႀကီး လြတ္သြားခဲ့တာပဲ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုခုမွားေနၿပီလားလို႔ ကၽြန္မစိုးရိမ္စိတ္ျဖစ္သြားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအေမ့ဆီကရထားခဲ့တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာအရာဆိုလို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့နာရီဝက္ေလာက္က အမ္မီမနက္စားစားေနတဲ့ဓာတ္ပံုပဲရိွတယ္။

ဟူး။ အမ္မီက အဆင္ေျပသားပဲ။ ကၽြန္မ ခ်က္ခ်င္းစိတ္ေအးသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မရဲ႕တံခါးေပၚလာေခါက္ေနတဲ့သူက ရိြဳင္းလ္ျဖစ္ေလာက္တယ္ဆိုတာ သိထားေတာ့ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားႀကီးေတာ့ စိတ္ေအးလက္ေအးျဖစ္ခြင့္မေပးလိုက္ပါဘူး။

"ခဏေနဦး" လို႔ ကၽြန္မေအာ္လိုက္တယ္။

ကၽြန္မတစ္ခုခုအျမန္ေကာက္စြပ္လိုက္တယ္ __တီရွပ္တစ္ထည္နဲ႔ဂ်င္းေဘာင္းဘီေပါ့__ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုအထဲေပးဝင္ဖို႔တံခါးဖြင့္လိုက္တယ္။ သူက ကၽြန္မကိုေဘးကျဖတ္ၿပီး တိုက္ခန္းထဲဝင္သြားတယ္။ အထဲဝင္ဖို႔အေခၚမခံရဘဲနဲ႔ေလ။ "အားလံုးအဆင္ေျပရဲ႕လား" သူ႔ၾကည့္ရတာ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအသက္ရွင္ေနေသးတာေတြ႔လိုက္ရလို႔ စိတ္သက္သာရာလည္းရသြားတယ္။