[[Completed]] နိဒါန်းပျိုးခဲ့ကြပြီ (နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ၾကၿပီ)

အခန္း (၃၀)

လီလီ

အာ့တ္လက္စ္က သူ႔အိပ္ခန္းတံခါးကိုေနာက္ျပန္ပိတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ သူ႔ဧည့္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့မွန္း ေတြ႔ရိွသြားေတာ့တယ္။

ကၽြန္မသူတို႔နွစ္ေယာက္္စလံုးအတြက္ အရမ္းစိတ္မသက္မသာခံစားရတယ္။ အဲ့ဒါသူ႔အေမပါလို႔ မယံုနိုင္ဘူးရယ္။ ဒါမွမဟုုတ္လည္း ကၽြန္မယံုလိုက္နုိင္တာျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ သူမအေၾကာင္းဇာတ္လမ္းေတြၾကားၿပီးတဲ့ေနာက္ သူမကိုအဲ့ဒီေလာက္စိတ္ေဖာက္ျပန္ေနမယ္လို႔ေတာ့ စိတ္ကူးထားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမပံုပန္းသြင္ျပင္ကို ကြဲျပားေနမယ္လို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့တယ္ ထင္မိတာပဲ။ အာ့တ္လက္စ္နဲ႔သူ႔ညီတို႔နွစ္ေယာက္စလံုးက သူမနဲ႔အရမ္းကိုတူလြန္းေနၾကတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ အဲ့ဒီလုိအျပဳအမူမ်ိဳး အာ့တ္လက္စ္နဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီကေနလာတယ္လို႔ ျမင္ေတြ႔ၾကည့္ဖို႔ရာ ခက္ခဲလိုက္တာ။ သူတို႔က ဝင္ရိုးစြန္းအစြန္းနွစ္ဘက္ပဲ။

ကၽြန္မဆိုဖာခံုရွည္အစြန္းမွာထိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ျမင္ႀကံဳေတြ႔လိုက္ရတာေတြအားလံုးကို ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မိေနတယ္။ အာ့တ္လက္စ္တစ္ေယာက္ အဲ့ဒီေလာက္ထိခိုက္ခံစားသြားတာမ်ိဳး တစ္ခါမွမေတြ႔ဖူးခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မသူ႔ကိုေပြ႔ဖက္ထားဖို႔သြားခ်င္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတစ္ေယာက္တည္းတေအာင့္ေလာက္ေနလိုက္ဖို႔ လိုေနမွန္း ကၽြန္မအၾကြင္းမဲ့နားလည္ပါတယ္။

ေဂ်ာ့ရွ္ေရာပဲ။ အဲ့ဒီသနားစရာကေလးေလး။

ကၽြန္မ အာ့တ္လက္စ္ကိုနႈတ္ဆက္စကားမေျပာရခင္မွာ ထြက္မသြားလိုက္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူနဂိုအတိုင္းျပန္ျဖစ္လာဖို႔ တေအာင့္ေလာက္အခ်ိန္ရသြားတဲ့အထိလည္း သူ႔ကိုသြားမေနွာင့္ယွက္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မမီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေရခဲေသတၱာကိုဖြြင့္လိုက္တယ္။ သူတို႔အတြက္ မနက္စာလုပ္ဖို႔ပါဝင္ပစၥည္းေတြရွာၾကည့္လိုက္ေတာ့တယ္။

###

ကၽြန္မအဲ့ဒါကို လြယ္ကူတာေလးပဲလုပ္လိုက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒါက ဘယ္လိုလုပ္ရမယ္မွန္းကၽြန္မတကယ္သိသမွ် အကုန္ပဲမို႔လို႔ေလ။ ကၽြန္္မၾကက္ဥေမႊေၾကာ္နဲ႔ ဝက္ဆားနယ္ေျခာက္လုပ္ၿပီး ဘီစကစ္တစ္ဗန္းစာကို အိုဗန္ထဲထည့္လိုက္တယ္။ ဘီစကစ္ေတြအဆင့္သင့္ျဖစ္ေလာက္တဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္မ ေဂ်ာ့ရွ္ရဲ႕အိပ္ခန္းတံခါးကို သြားပုတ္လိုက္တယ္။ အာ့တ္လက္စ္တစ္ေယာက္ သူ႔အခန္းထဲကထြက္လာတာကို ေစာင့္ရင္း အနည္းဆံုးေတာ့ ေဂ်ာ့ရွ္ကို တစ္ခုခုေကၽြးထားလို႔ရတာေပါ့။