[[Completed]] နိဒါန်းပျိုးခဲ့ကြပြီ (နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ၾကၿပီ)

အခန္း (၂၉)

အာ့တ္လက္စ္

ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သူမကိုဝကိုမဝဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒါကအဆင္ေျပတယ္လို႔ထင္မိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူမၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ့ကိုမဝနိုင္တဲ့ပံုပဲေလ။ သူမက ဒီေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ့ေပၚကေနေလွ်ာဆင္းသြားၿပီး လည္ပင္းကိုနမ္းလာရင္း ကၽြန္ေတာ့နိႈးလိုက္တယ္။

စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ၾကာသြားေတာ့ သူမေက်ာနဲ႔လွဲေနရၿပီး ကၽြန္ေတာ့ပါးစပ္က သူမရဲ႕ေပါင္ၾကားေရာက္သြားရင္းနဲ႔ပဲ ဇာတ္သိမ္းလိုက္ရေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းအရမ္းကိုဆာေလာင္ေနၾကတာေၾကာင့္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မယ္္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေန႔ရက္ေတြကိုဒီလိုမ်ိဳးရဖို႔ဆိုတာရွားမွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိေနၾကတာကိုး။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နွစ္ေတြအၾကာႀကီးလြမ္းေနခဲ့ၾကရလို႔ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လိမ့္မယ္။

လီလီ့အေပၚထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ခံစားခ်က္္ေတြက ကၽြန္ေတာ်​ေတြ႔ႀကံဳခံစားခဲ့ရဖူးတဲ့ ဘယ္အရာနဲ႔မွမတူေအာင္ တိုးပြားေနၾကတယ္။ အဲ့ဒါေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္သူမအေပၚထားရိွခဲ့တဲ့ခံစားခ်က္ေတြထက္ေတာင္ ပိုၿပီးပြားမ်ားလာေနၾကေသးတယ္။ အဲ့ဒါက အခုခ်ိန္မွာ မတူေတာ့ဘူး__ ပိုသန္မာအားေကာင္းလာတယ္၊ ပိုနက္ရိႈင္းတယ္၊ ပိုစိတ္လႈပ္ရွားဖို႔ေကာင္းတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး အခုခ်ိန္မွာ သူမဆီကေန ေဝးရာကိုထြက္သြားဖို႔ဘယ္နည္းနဲ႔မွမရိွဘူးဗ်ာ။

အသက္(၁၈)နွစ္အရြယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့မွာ လံုးဝကြဲျပားျခားနားတဲ့စိတ္သေဘာထားမ်ိဳးရိွေနခဲ့မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒါက ကၽြန္ေတာ္သူမနားမွာတြယ္ကပ္ေနသင့္တယ္လို႔ မခံစားရတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ အမ်ားႀကီးပတ္သက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ရိွရိွသမွ်အလံုးစံုေပးအပ္ဖို႔ျပင္ထားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒါကိုျဖည္းျဖည္းခ်င္းသြားဖို႔ဆိုတဲ့စိတ္ကူးကို ေသခ်ာေပါက္မုန္းတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာေၾကာင့္အဲ့ဒီလုပ္ဖို႔လိုအပ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္အဲ့ဒါကို ႀကိဳက္ေနစရာမွမလိုဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္သူမကို အနားမွာေန႔တိုင္းထားခ်င္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူမကိုမေတြ႔ရတဲ့ေန႔ေတြဆို ကၽြန္ေတာ္ျပည့္ျပည့္ဝဝျဖစ္မေနသလို မလြဲမေသြခံစားရလို႔ပဲ။