[[Completed]] နိဒါန်းပျိုးခဲ့ကြပြီ (နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ၾကၿပီ)

အခန္း (၁၇)

အာ့တ္လက္စ္

ေဂ်ာ့ရွ္က ကၽြန္ေတာ့ကိုယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈမရိွဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ရဲ႕မယံုမၾကည္ျဖစ္ေနတာေတြကို အားေပ်ာ့သြားေအာင္လုပ္ပစ္မွာပါ။ သူ ဘယ္သူ႔ကိုမွအယံုအၾကည္မရိွဘူးလို႔ ကၽြန္္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းႀကီးေလာင္းရဲတယ္။ ဒီေတာ့ အဲ့ဒါကို ပုဂၢိဳလ္ေရးအရတံု႔ျပန္သေဘာထားမေနေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ကေလးဘဝကသာ ကၽြန္ေတာ့လိုဘဲဆိုရင္ အသက္(၁၂)နွစ္အရြယ္မွာ ဘယ္ကေလးမွ အကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္ေနမွာမဟုတ္တဲ့ နည္းလမ္းတစ္မ်ိဳးနဲ႔ သူထိေတြ႔ထားခဲ့ရမွာ အေသအခ်ာပဲ။

သူ ကၽြန္ေတာ့ကို မယံုၾကည္တဲ့မ်က္လံုးေတြနဲ႔ စိန္းစိန္းဝါးဝါးစိုက္ၾကည့္လာသေလာက္ ကၽြန္ေတာ့အေၾကာင္းသိခ်င္စိတ္ျဖစ္ေနမွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ခံစားၾကည့္လို႔ရေနတယ္။ သူက ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးမေမးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့ကို ၾကည့္ေနတဲ့ပံုက သူ႔လွ်ာဖ်ားမွာ ေမးခြန္းေပါင္းသန္းခ်ီၿပီးရိွေနေၾကာင္း သိသာျမင္သာတယ္။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ သူက အဲ့ဒါေတြကို မ်ိဳသိပ္ထားတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕စားေသာက္ဆိုင္ကို ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့သူမွန္း သိရိွသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ မေန႔ညက သူ႔အေပၚ ဘာလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးဘဲဆက္ဆံခဲ့ရတာလဲဆိုၿပီး ေတြးေတာသိခ်င္ေနမိတာ ျဖစ္ေလာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔အေၾကာင္းကို ဘာလို႔မသိလဲဆိုတာ ေတြးေတာသိခ်င္ေနတာလည္း ျဖစ္ေလာက္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့အေမတို႔၊ တင္တို႔နဲ႔ အရမ္းကိုကြာျခားလြန္းေနတာကိုေပါ့။

သူ ဘာကိုေတြးေတာသိခ်င္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ သူ႔မ်က္နွာထားေပၚမွာေတာ့ ခပ္က်ပ္က်ပ္အဖံုးတစ္ခုဖံုးထားဖို႔ ႀကိဳးပမ္းေနတယ္ေလ။ သူ႔ကို စိတ္မသက္မသာမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူမနက္စာစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စကားေျပာတာအမ်ားစုကို ကၽြန္ေတာ္ကပဲလုပ္ေနလိုက္တယ္။ အဲ့ဒါက ဒီေလာက္လည္း မခက္ခဲပါဘူး။ သူကၽြန္ေတာ့ကိုေမးစရာေတြရိွေနသလို ကၽြန္ေတာ့မွာလည္း သူ႔အတြက္ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးရိွတယ္။ အဲ့ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ မေန႔ညက ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ့အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္အိပ္မရခဲ့တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုပဲ။ ဒီမနက္ သူဒီမွာရိွေနေသးတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္အမွန္တကယ္ကိုေရွာ့ခ္ျဖစ္သြားတယ္။