[[Completed]] နိဒါန်းပျိုးခဲ့ကြပြီ (နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ၾကၿပီ)

အခန္း (၁၅)

အာ့တ္လက္စ္

ကၽြန္ေတာ္စစ္တပ္ထဲမွာတုန္းက ေဘာ့စတြန္မွာမိသားစုရိွတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ တာဝန္အတူတူက်ခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႔အေဒၚနဲ႔သူ႔ဦးေလးက အလုပ္ကအနားယူဖို႔အဆင္သင့္ျပင္ေနၿပီး သူတို႔ရဲ႕စားေသာက္ဆိုင္ကိုေရာင္းခ်င္ေနၾကတယ္။ အဲ့ဒီဆိုင္က Milla'sလို႔ေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ္ တစ္နွစ္ခြင့္ရေတာ့ အဲ့ဒီကိုသြားလည္ၾကည့္တဲ့အခါ ေနရာကိုလံုးဝခ်စ္မိသြားတယ္။ အဲ့ဒါက အစားအေသာက္ေၾကာင့္၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲ့ဒါက ေဘာ့စတြန္မွာရိွတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ေၾကာင့္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္အမွန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဲ့ဒါကိုခ်စ္မိသြားရတာ အဓိကစားေသာက္ခန္းအလယ္တည့္တည့္မွာေပါက္ေနတဲ့သစ္ပင္ကို အဲ့ဒီအတိုင္းထိန္းသိမ္းထားတာေၾကာင့္ပဲ။

သစ္္ပင္က လီလီ့ကိုသြားအမွတ္ရေစတယ္။

တစ္ခုခုကသာ သူတို႔ရဲ႕အခ်စ္ဦးျဖစ္တဲ့တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သြားအမွတ္ရေစမယ္ဆိုလို႔ရိွရင္ သစ္ပင္ေတြဆိုတာက အမွတ္ရစရာအျဖစ္ သင္လိုခ်င္တဲ့အရာေတြထဲ ေနာက္ဆံုးျဖစ္ေလာက္မယ္။ သူတို႔ေတြက ေနရာတိုင္းမွာ ရိွေနတာကိုး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အသက္(၁၈)နွစ္ကတည္းက ေန႔တိုင္းလီလီ့အေၾကာင္းေတြးလာခဲ့တာျဖစ္ေလာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း အဲ့ဒါက ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔အထိ သူမအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့အသက္အေၾကြးတင္ေနသလိုခံစားရတာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္နိုင္တာပဲ။

အဲ့ဒါက သစ္ပင္ေၾကာင့္ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စားေသာက္ဆိုင္က ပစၥည္းကိရိယာ၊ ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ ဝန္ထမ္းအျပည့္အစံုနီးပါးရိွေနတဲ့အခ်က္ေၾကာင့္လားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မေသခ်ာဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီဟာဝယ္လို႔ရၿပီဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒါကိုဝယ္ပစ္လိုက္ဖို႔ညိႈ႔ဓာတ္တစ္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ခံစားခဲ့ရတယ္။ စစ္တပ္ထဲကထြက္လာတာနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ပိုင္ဖို႔က ကၽြန္ေတာ့ရည္မွန္းခ်က္မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အေတြ႔အႀကံဳရေအာင္ စားဖိုမွဴးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကည့္ဖို႔စီစဥ္ထားခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအခြင့္အေရးက သူ႔ဘာသာအလိုလိုေပၚလာေတာ့ တက္လမ္းကေနအေဝးကိုေလွ်ာက္ထြက္မသြားနိုင္ခဲ့ဘူး။ မရိန္းတပ္သားဘဝနဲ႔တုန္းက စုေဆာင္းထားခဲ့တဲ့ပိုက္ဆံကို သံုးခဲ့ၿပီး၊ ေနာက္ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းသံုးေခ်းေငြတစ္ခု ေခ်းတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ကိုဝယ္၊ နာမည္ေျပာင္းၿပီး အစားအေသာက္စာရင္းအသစ္တစ္ခုလံုး ဖန္တီးခဲ့တယ္။