[[Completed]] နိဒါန်းပျိုးခဲ့ကြပြီ (နိဒါန္းပ်ိဳးခဲ့ၾကၿပီ)

အခန္း (၃၄)

လီလီ

ကၽြန္မ စာတိုေလးကိုေက်ာ္သြားမိေတာ့မလို႔ပါေနာ္။ ကၽြန္မခမ်ာ ဒီမနက္ အရမ္းေတြသုတ္သီးသုတ္ပ်ာျဖစ္ေနခဲ့ရတာကိုး။ အဲ့ဒါက ကၽြန္မရဲ႕တံခါးမႀကီးေအာက္ထိုးထည့္ထားခဲ့ၿပီး အဝင္အဝေျခသုတ္ခံုေပၚေရာက္သြားခဲ့တာရယ္။

အမ္မီက ကၽြန္မရဲ႕တင္ပါးေပၚမွာရိွေနတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ပခံုးေပၚမွာ ပိုက္ဆံအိတ္တစ္လံုးနဲ႔ကေလးပစၥည္းအိတ္တစ္လံုးရိွေနၿပီး ကၽြန္မလက္ထဲမွာ ေကာ္ဖီက ရိွေနတယ္။ အဲ့ဒါတစ္စက္ေလးမွဖိတ္မက်ေအာင္ ကို္ယ္ကိုကိုင္းၿပီး စာတိုေလးကို ကၽြန္မလွမ္းေကာက္လိုက္နိုင္တယ္။ အာဂမိခင္ႀကီးပါေနာ္။

အဲ့ဒါကိုဖြင့္ၾကည့္ဖို႔ အလုပ္မွာ အခ်ိန္ေလးအေတာ္အသင့္ရတဲ့အထိေတာ့ ေစာင့္လိုက္ရေသးတယ္။ ကၽြန္မစာတိုစာရြက္ေခါက္ထားတာကိုေျဖလိုက္ေတာ့ အာ့တ္လက္စ္ရဲ႕လက္ေရးကိုေတြ႔လိုက္ရတယ္။ စိတ္သက္သာရာရတဲ့တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္မႈတစ္ခု တစ္ကိုယ္လံုးျဖတ္စီးသြားတယ္။ အဲ့ဒီစာက အာ့တ္လက္စ္မဟုတ္တဲ့တျခားတစ္ေယာက္ေယာက္ဆီက ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ေတြးထင္ခဲ့တာေၾကာင့္မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔တြဲလာခဲ့ၾကတာ အခုဆိုလေတြအမ်ားႀကီးရိွသြားခဲ့ၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သူက ကၽြန္မကိုတစ္ခ်ိန္လံုးစာတိုေလးေတြ ခ်န္ခ်န္ထားခဲ့တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကေတာ့ သူခ်န္ခဲ့သမွ်စာတိုေတြထဲ ရိြဳင္းလ္ဆီကမ်ားျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမလားဆိုၿပီး ကၽြန္မရဲ႕အစိတ္အပိုင္းေသးေသးေလးက အေၾကာက္လြန္ရင္းဖြင့္ရတာမ်ိဳးမျဖစ္မိခဲ့တဲ့ ပထမဆံုးစာတိုေတြထဲက တစ္ခုပဲ။

ဒီအခိုက္အတန္႔ရဲ႕အေရးပါပံုကို ကၽြန္မစိတ္မွတ္တစ္ခုလုပ္ထားလိုက္တယ္။

ကၽြန္မအဲ့ဒီလိုမ်ိဳးအမ်ားႀကီးလုပ္ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မဘဝက ေနာက္ဆံုးေတာ့ သာမန္ျပန္ျဖစ္လာေနၿပီလို႔ သဲလြန္စျပတဲ့ အေရးပါပါအရာေတြကို စိတ္မွတ္မွတ္ထားလိုက္တယ္။ ကၽြန္မအဲ့ဒါကို လုပ္ေနက်ေလာက္ေတာ့ ခဏခဏမလုပ္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီလိုခဏခဏမလုပ္ျဖစ္ေတာ့တာလည္း ေကာင္းမြန္တဲ့အရာတစ္ခုပဲ။ ရိြဳင္းလ္က အခုဆို ကၽြန္မဘဝရဲ႕အဲ့ဒီလိုအစိတ္အပိုင္းေသးေသးေလးျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဘဝကအေတာမသတ္နိုင္ေအာင္ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြးေတြျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္ထားေနက်မွန္း တစ္ခါတေလက် ေမ့ေမ့သြားတယ္။