ÇIKMAZ SOKAK

6.BÖLÜM:《AİLE》

♡

Hayatta, intihar ve ihtimale dayanan iki an vardır. Ya altında ezildiğin acının üstüne çıkmak. Ya da o acıyı kendine mesken tutmak.İşte bu iki ihtimalin ortasında kalmaktır senin imtihanın. Ve her vazgeçiş aslında yeni bir inanıştır hayata karşı. Kendimden bir çok kez vazgeçişimdir beni güçlü kılan.

Acıya mesken oluşum beni sokaklara taşırken aynı anda onunla savaşmaktı beni amacım uğruna yaşatan.

Kendimden yine vazgeçtiğim ve yeniden ayağa kalktığım bir saat dilimindeyim. Arden karşımda. 'İşte bu adam. Bu adam ailemin katili..'diyor.

Ben diyemiyorum.

'Onu ellerimle geberteceğim..'diyor.
Hayır! Bu benim hakkım diyemiyorum.

Dakikalardır öylece elimdeki fotoğrafa bakıyordum sadece. Aklımdan geçen tek şey ve içimden geçirdiğim tek dileğim.Bu işin hemen bitmesiydi.

Elimdeki fotoğrafın alınmasıyla bakışlarımı Arden'e çevirdim.

"Bir şey mi oldu?"

Kafamı iki yana salladım aynı anda iyi olduğuma inandırmak ister gibi gülümseyerek.

"Hayır...Hadi hemen başlayalım.."deyip ayaklandığım sırada Arden kolumu tuttu ve şüpheyle baktı.

"Ne bu acele?"
Bakışları zihnimi sorgularcasına yüzümde gezerken kolumu elinden yavaşça çektim.
"Bir an önce şu işten kurtulup evime kavuşmak istiyorum o kadar..."

"Bugünlük görev bitti..Yarın devam edeceğiz.."

Yerime tekrardan oturdum ve dirseklerimi dizlerime yaslayıp boşluğa bakmaya başladım. "Bu adam..Neden düşman size?"
Ani sorum üzerine Arden bir anlığına bana bakıp ardından tekrardan dosyalara gömüldü.

"Bu konular seni ilgilendirmiyor. Sen sadece kendi işine bak..." Tırnaklarımı avuçlarıma bastırdım sessizce. Bu konu doğrudan beni ilgilendiriyordu.
"Ajanlar toplantıda..."

Dilan'ın salona girmesiyle bakışlarımı ona çevirdim. O da aynı anda bana bakıp kaşlarını çattı endişeyle.

"Ne oldu sana yüzün bembeyaz?"
Dilan'ın endişeli sesine karşı Arden de elindeki işi bırakıp bana baktı.
İkisininde şüpheci bakışları altında küçüldügümü hissederken omuzlarımı silktim.

"Bir şey yok..."

"Biraz dinlen istersen," dedi Dilan aynı anda karşımdaki koltuğa otururken.Kafamı iki yana sallayıp masanın üstündeki dosya ve fotoğraflara göz gezdirdim.
Herşey olduğundan daha da karmaşık bir hâl almaya başlamıştı.

Benim babamın bu adamlarla ne ilgisi vardı.

Evet Arden ve ailesi tamamen bu tür insanların içindelerdi. Bu kaçınılamaz bir gerçekti. Dünyaları karanlıktı.
Ama benim babam?

Kapının gürültülü bir şekilde vurulmasıyla yerimden sıçradım. Arden ayağa kalktığında aynı anda bende fırladım.

"Dilan kalkma sen.." deyip salondan çıktığı sırada bende peşine takıldım. Arden'in eli belindeki silaha uzanırken içim çekilmişti adeta. Kapı olduğundan daha da sert vurulmaya başladığı sırada ne yaptığımı bilmeyerek Arden'in koluna uzandım. Omuzunun üstünden kolunun üstündeki titreyen elime baktı.

"Sakin.." diye fısıldayıp beni iyice arkasına çekti ve kapıya uzandı. Kapının kolunu çevirdi. Arden'in arkasında, sadece bana dönük olan omuzlarını görüyordum. Kalp atışlarım hızlanırken kapı sonuna kadar açılıp duvara çarptı.