ÇIKMAZ SOKAK

11.BÖLÜM:《ÖZGÜR》

Yine yine yine geldim..Bölümleri kısa tuttuğumun farkındayım bunun nedeni ise olayın bütününü 82 bölüme yaymak..Yani dahaa çook var 🙃
Yorum ve destekleriniz için çok teşekkür ederim..Özellikle bir ara bana aydınlanma yaşatan değerli okuyucum iloanice...Çok teşekkürler❤ 🙏

Buraya mükemmel bir şarkı bırakıyorum..Normalde sevdiğim şarkıları sadece kendime saklama gibi bir huyum vardır ama sizi daha çok seviyorum sanırım :))

Kahraman Deniz -Yıldızlara

Ve iyi okumalar..

♡

Her şeyin açığa kavuştuğunu düşündüğüm ama benliğimin hala karanlıkla boğuştuğu bir andı.

Salon yine sessiz. Mehmet amca karşımda.

Arden bir açıklama beklercesine tepemde durmuş, simsiyah gözlerini bana dikmişti. Konuşamıyordum.
Ne diyeceğimi, nerden başlayacağımı bilemiyordum. Mehmet amcaya her bakışımda gözlerindeki nem beni korkutuyordu..Neden..Neden özür diler gibi bakıyordu.

"Seni ne kadar aradım biliyor musun Hazal?" dedi yorgun sesiyle. Kafamı yerden kaldırmadım.
Bu ismi her duyduğumda kalbim titriyordu..

"Neredeydin kızım?"
Çenemin titremesini engellemek istercesine dişlerimi birbirine bastırdım.
Dilan, Orhan abi, Arden ve Gökhan içlerinde bulunduğu bu karmaşayı çözmek ister gibi bizi izliyordu.

Gözlerimin dolması görüşümü bulanıklaştırırken kafamı kaldırdım.
Mehmet amca kalkıp yanıma doğru yürümeye başladığında dizlerimdeki avuçlarımı birbirine kenetledim.

Yanıma oturup yüzüme baktı.
Elini saçlarımda gezdirip başımı okşadığında içime dolan özlem hasretiyle daha fazla dayanamayıp dudaklarımdan bir hıçkırığın firar etmesine izin verdim.
Bunun üzerine Mehmet amca omuzlarımdan çekip kollarının arasına aldı beni.

Ağlamam daha da şiddetlenirken ilk defa kendimi bu denli teslim ettiğimi hissettim.
Acıma ilk defa ağladım.
Yedi yılın birikimi boğazımı yırtarcasına kendini belli ederken kendimi sıkmayı reddettim ve hıçkırıklarımın salonu doldurmasına izin verdim.

"Babam öldü Mehmet amca..Onu öldürdüler.." Her bir kelimem kesik kesik aldığım nefesime karışıyordu.

"Şş tamam.."
Beni daha da sıkı sarmalarken bu hissi ne kadarda özlediğimi fark ettim.
Yedi yıldır kimse başımı okşamamış ,bana sarılmamış ve böylesine babamı hatırlatmamıştı.

İçime dolan huzurla burnumu çektim ve heyecanla Mehmet amcadan ayrıldım Ağlamamı kesip ümitle yüzüne baktım.
"B..Ben biliyorum Mehmet amca. Katilini biliyorum. Aynı kişi, Vedat Çelik. Babamı o öldürdü benim.."
Telaşlı ve aynı anda hararetli tavrıma karşı Mehmet amca donuk bir yüz ifadesiyle bana bakıyordu.

"Hatta...Hatta dur..." dedim ve koşar adımlarla salondan çıkıp odama girdim. Ellerim titreyerek çantamı yatağın altından çıkardım. Gözyaşlarım hala akıyordu kendinden bağımsız. Kalbimde tekrardan yeşeren o umut ile çıktım odadan.

Koşarak salonun ortasına geldim ve halının üstüne diz çöküp çantanın fermuarını açmaya çalıştım.

"Hazal...Kızım.."

"Bak..Mehmet amca..Çok az kaldı."
deyip çantayı ters çevirdim ve içinden dökülen dosya, fotoğrafların dağılmasını sağladım .Aynı anda elimin tersiyle yanaklarımdan süzülen gözyaşlarını itiyordum.