Selamm♡ Her gün yeni bir okurla katlanarak büyüyoruz ve ben aşşırı mutlu oluyorum ♡
Çıkmaz sokak taşacak yakında ahali 🖤
Umarım hoşunuza gidiyordur, umarım güldürebiliyor, ve umarım ayırdığınız vakite değer olabiliyorumdur.
Sizi seviyorum🖤
İyi okumalar.
●
Zaman, zaman, zaman.. İşleri daha kötüye götürmenin, felaketi kısa süreliğine engellemenin en kolay ve mecburi yönü. Kısa süreli refahlar, saniyelik nefesler, günler, aylar ya da yıllar. Ne kadar ertelenirse o kadar nefes aldırır fakat sonuç hep soluğunda bırakır o geçen zaman dilimini. Kaçarsın, saklarsın, susarsın ve daha çok susarsın.
'Hayat bir maraton' lafının gerçekliğini, yalan ve sırlardan kaçmak olarak algılayan insanoğlunun geride kaldığı bir yarıştır bu. Evet hayat bir maraton.. Bizlerde bu yarışın içindeki en masum hilekârlarız.
İlk hilemi.. İlk acımazlığımı belki de yanımda benimle beraber koşan Arden'in ayağına bir çelme takarak yapıyorum. Tökezliyor, tökezliyor fakat bana yetişiyor her seferinde. Yetişiyor evet. Önüme geçmiyor, arkasında bırakmıyor beni. Peki ben? Biz?
Bu zamana kadar tökezleyen o adamın bu sefer düşeceğinden eminim. Fakat onu kaldırabilmek için uzattığım elimi tutacağından emin değilim.
Zaman aslında derki; bana bırakma. Konu, mesafeyse uzatırım. Bir sırsa, büyütürüm. Bir intiharsa, ayaklarını sarkıttığın o binanın yüksekliğini gökyüzüne dikerim. Mesafe özletir, sır saplanır, intiharın düşmekle bitmez yeryüzüne. Zaman ilaç değil zehir olurda, şifan yerle bir olur düşer pişmanlığının usul gölgesine.
Düşüncelerimin birer birer ok misali tüm bedenime saplanması, beynimin içinde bir serzenişe sebep oluyordu. Stresle salladığım bacağımı zorlukla durdurup ayağa kalktım. Arden'in 'İşim var' deyip evden gitmesinin üzerinden bir saat geçmesine rağmen, sözlerinin ağırlığı yüzümde hala sıcak nefesiyle dolaşıyordu.
Evde derin bir sessizlik hakimdi. Esra Özgürle ilgileniyor, Sıla ise odasından çıkmıyordu. Gökhan, Arden evden çıktıktan saniye sonra Dilan'ın yanına gitmişti ve bir saattir oradaydı. Evin sakinliğinden güç olarak salondan çıktım ve adımları üst kata yönelttim. Ensemi yakan saçlarımı sol omuzuma toplayıp ağır ağır merdivenleri çıktım. Dilan'ın kapısının önünde oturan Gökhan'ı görmek, adımları yere sabitlerken kalbimde ezilme hissetmiştim. Sırtını kapıyı yaslamış, başı önde..Elleri birbirine kenetli.
"Gökhan," dedim kısık bir sesle. Başını kaldırmadı. Onu ilk kez bu kadar yıkılmış görüyordum ve ne yapacağım hakkında en ufak bir fikrim yoktu. Derin bir iç çektim.
اوووه! هذه الصورة لا تتبع إرشادات المحتوى الخاصة بنا. لمتابعة النشر، يرجى إزالتها أو تحميل صورة أخرى.
Yanına adımlayıp dizlerimin üzerine çöktüm. Başını kaldırıp donuk bir bakış sergiledi. Tek omuzunu sıvazlayıp ona destek olmaya çalışırken, gözlerindeki o çaresizliğin büyüklüğüyle duraksadım.
