42; လက်တကမ်းအကွာ
"ထတော့ အလုပ်ရှိတယ် မလား
ဒီနေ့ သွားရမှာမလား"
"ဟင့်အင်း ရသေးတယ်
လိုသေးတယ် အစောကြီးရှိသေး တာကိုအခုထိ "
"အပျင်းကြီးလိုက်တာ
ငါမရှိတိုင်း လုပ်ချင်တိုင်းကို
လုပ်နေတော့တာပဲ "
လက်တဖဝါးစာမှန်သားပြင်ထဲကနေ
နှုတ်ခမ်းတထော်ထော်နဲ့ ဩဝါဒ
ချွေနေသော ကောင်မလေးကို
ကြည့်ပြီးအရမ်းအူယားလာသည်။
ဆိုးဝါးသည်ကပါးတွေကိုဆွဲညှစ်
လို့ မရတာဖြစ်သည်။တကယ်ဆို
သူမတို့ကြားမှာဝေးနေတဲ့မိုင်ပေါင်းက နည်းတာမဟုတ်။ တိုးတတ်လာတဲ့နည်းပညာတွေကြောင့်သာ
မျက်နှာလေးနဲ့လှုပ်ရှားမှုတွေကို
မြင်ခွင့်ရတာကိုက ကံကောင်းမှုပဲ
မဟုတ်လား။
"အမ်း နောက်ထပ် ဆယ့်ငါးမိနစ် နဲ့ နှစ်ဆယ့်သုံး စက္ကန့်နေရင် ထမယ်"
"ဟား နင့်ကိုတော့ တကယ်
မနိုင်ဘူး "
"နင့်ကိုတော့ ငါက နိုင်တယ်နော်
ခရီးသွားပြီးအစားတွေအများကြီး
စားလာရင်တော့ မသိဘူး "
"စားလာမှာ။ စားလာပြီး နင့်ကို
တတ်ဖိဦးမယ် ပြန်လာရင်"
"နင်ပြန်လာရင်တော့ အိမ်မှာ
မနေတော့မှဖြစ်မယ်။ "
"မနေနဲ့ပေါ့ ငါနေရာအကျယ်ကြီး
အိပ်လို့ရတာပေါ့ "
"နင်လေ "
"အင်း ...?"
"ဘယ်တော့လောက်
ဒီပြန်ရောက်မလဲ"
လွမ်းလှပြီ ပြန်လာပါတော့ ဖြူရယ်
ဆိုတာကိုတော့စိတ်ထဲကနေပဲ
တိုးတိုးလေးပြောမိသည် ။
တစ်ရက်လုံးVideo callခေါ်ထားပြီး
စကားပြောနေ အလွမ်းသယ်နေရတဲ့
အချိန်တွေက အစတုန်းကတော့ ပျော်ဖို့ကောင်းခဲ့ပေမဲ့ အပြင်မှာ
သူမဘေးမှာရှိနေတဲ့ဖြူ့ကိုတကယ်
လွမ်းလာသည် ။ လက်ဖျားလေးတွေကို ထိကိုင်ထားချင်သည်။ နှာခေါင်းထိပ်လေးကိုဆွဲညှစ်ချင်သည်။ ပေါင်ပေါ်မှာအိပ်ချင်သည် ။ မနက်စောစောနိုးလာရင် ရနေကျ ကိုယ်သင်းရနံ့လေးကိုလိုချင်သည် ။
"မသိဘူး ဖေဖေကလည်း
ဘာမှမပြောသေးဘူး နင်လည်း
ကြည့်ဦးလေ မိုးကရွာနေတာ"
VOUS LISEZ
တိမ်လွှာဖြူ တိမ္လႊာျဖဴ
Roman d'amourတိမ်လုံးလေးကိုမှ ထွေးပွေ့မြတ်နိုးချင်မိပါသတဲ့ ~ တိမ္လုံးေလးကိုမွ ေထြးေပြ႔ျမတ္နိုးခ်င္မိပါသတဲ့ ~ Fic cover - AL_LUKAR
