Zawgyi code
"ထြင္း...ထြင္း အကၡရာ...."
"ငါ့တပည့္ႏွယ္ ခက္ရခ်ည္ရဲ႕...."
ဆရာၾကည္တစ္ေယာက္ ဝါးၾကမ္းဖ်ာေပၚလွဲေနေသာ တပည့္ျဖစ္သူကို ၾကည့္ရင္း မခ်ိတင္ကဲ႐ြတ္ဆိုမိသည္။ နဂိုက အားေကာင္းေမာင္းသန္ျဖစ္သူ တပည့္ႀကီးမွာ ယခုေတာ့ျဖင့္ ဖ်ာၾကမ္းထက္ ညိႇဳးေလ်ာ္ႏြမ္းဖတ္ကာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။ အၿငိမ့္မင္းသမီးနာမည္အား ႏႈတ္မွ တဖြဖြျဖင့္ ေယာင္ယမ္းေနေသးသည္။
ထြင္းအကၡရာအၿငိမ္အဖြဲ႕ ရန္ကုန္သို႔ျပန္သြားသည္မွာ တစ္ပတ္တင္းတင္းျပည့္ၿပီးျဖစ္ၿပီး မိုးဥတုဆီသို႔ေတာင္ ကူးေျပာင္းေနေခ်ၿပီ။ ဆရာၾကည္တို႔ ႐ြာကေလးသည္ မိုးေခါင္လြန္းသည့္ ေက်း႐ြာျဖစ္ေသာ္ျငား သည္တစ္ႏွစ္တြင္ေတာ့ ႏွစ္စကတည္းက မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္႐ြာေနေခ်ၿပီ။
ယခုလည္း အျပင္ဘက္တြင္ မိုးေျပးကေလးမ်ားေျပးလႊားေနၿပီး ေအးစိမ့္စိမ့္႐ွိလွသည္။ မၾကာေပ။ ႐ြာေတာင္ပိုင္းက ေဆးဆရာႀကီး ဦးသာမညက သူကိုင္ေဆာင္ေနက် ထီးေကာက္အမည္းႀကီးျဖင့္ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းေရာက္ခ်လာသည္။ သူ႕ေျခသံက ျပင္းတာမို႔ ၾကမ္းတစ္ခင္းလုံး လႈပ္ရမ္းသြားရေလသည္။
"ဆရာႀကီးရယ္ ေနာက္က်လိုက္တာ...က်ဳပ္တပည့္ကိုယ္ပူႀကီးေနတာ ႏွစ္ရက္နဲ႔တစ္ပိုင္း႐ွိေနၿပီဗ်..."
"က်ဳပ္လည္း ႐ြာေျမာက္ပိုင္းက ေဒၚေ႐ႊတင္ႀကီးရဲ႕ သား အႀကီးေကာင္ေလးကိုလည္း သြားၾကည့္ေပးေနရလို႔ ေနာက္က်ရတာပါဗ်ာ..."
ဆရာႀကီး ဦးသာမညက ဘာဘာညာညာေထြရာေလးပါး ထပ္ေလာင္းေျပာမေနေတာ့ဘဲ အဖ်ားေၾကာင့္ ကေယာင္ကတမ္းေအာ္ဟစ္ေနေသာ တစ္ေခတ္ေမာင္ကို စမ္းသပ္ေပးေနေလေတာ့သည္။ ကိုယ္ပူစမ္း၊ ေသြးခုန္ႏႈန္းစမ္းၿပီးေနာက္ သြားေလရာယူေဆာင္ေနက် သူ႕ေဆးလြယ္အိတ္ႀကီးထဲမွ စကၠဴျဖင့္ အက်အနထုပ္ထားေသာ ေဆးတစ္မႈတ္ကို ထုတ္ေပးေလသည္။
"ေရာ့ ဒါေလးကို ပ်ားရည္ေလးနဲ႔ ေရာတိုက္ေပး...အစာစားၿပီးမွ တိုက္ေနာ္....သုံးႀကိမ္ေလာက္ေသာက္ေပးလိုက္ရင္ သက္သာသြားမွာပါ...."
YOU ARE READING
သည်မောင် လက်ခုပ် တီးပါ့မယ် ( သည္ေမာင္ လက္ခုပ္ တီးပါ့မယ္)
Romanceအစ်ကိုထွင်းက ဇာတ်စင်ပေါ်မယ် အချိုးအချိတ်ကျကျ လှလှကလေး ကကြိုးဆင်ပါလေ....သည်မောင်ကတော့ ဇာတ်စင်အောက် တစ်နေရာကနေ လက်ခုပ်တီးနေပါ့မယ်...
