သည်မောင် လက်ခုပ် တီးပါ့မယ် ( သည္ေမာင္ လက္ခုပ္ တီးပါ့မယ္)

၁၇ (Z)

Zawgyi

မေန႔ညက အျဖစ္အပ်က္တို႔အား မည္သူမွ် အေမးမျပဳလာခဲ့ပါေခ်။ မ်က္ရည္မ်ားေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေခ်မႈန္႔မ်ားပ်က္ယြင္းကာ ဆံႏြယ္မ်ားဖားလ်ားႏွင့္ျပန္လာသည့္သူ႕ကိုလည္း မည္သူကမွ် ဘာျဖစ္သလဲဟု ဆီးႀကိဳကာ မေမးျမန္းသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးတင္ရေပမည္။ အကယ္၍သာ ေမးျမန္းလာလွ်င္ သူ႕တြင္ ေျဖစရာအေျဖပင္မ႐ွိေပ။ သူ႕အဆာင္သို႔ ေရာက္႐ွိၿပီး မၾကာသည့္အခ်ိန္တြင္ ညီမငယ္ေမႊးေ႐ွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ေရာက္႐ွိလာေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ဆရာရသလည္း တေရးႏိုးလာကာ ျပဴးျပဴးျပာျပာျဖစ္သြားရေတာ့သည္။ ထြင္းအကၡရာမွာေတာ့ မည္သည္ကိုမွ ႐ွင္းျပခ်င္စိတ္မ႐ွိသည္မို႔ ညလယ္ေခါင္ႀကီး ေရထခ်ိဳးေနခဲ့မိသည္။

ၾကည့္ရသည္မွာ ညီမငယ္ေမႊးမွ အလုံးစုံ ႐ွင္းျပသြားသည္ထင္ပါ၏။ ဆရာရသမွာ သူ႕အား မည္သည္မွ ေမးမလာပါ။ ထိုညတြင္ တစ္ေခတ္ေမာင္သည္လည္း အေဆာင္တြင္ ျပန္မအိပ္ခဲ့ေခ်။ ထြင္းအကၡရာ၏ ေဘးအိပ္ရာမွာ လြတ္လပ္ေနသည္မို႔ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနခဲ့မိေသာ္လည္း ေအာင့္အီးသည္းခံကာ တစ္ညကုန္ဆုံးခဲ့ရသည္။ မေန႔ညမွ အျဖစ္အပ်က္မ်ားေၾကာင့္ ​ဝမ္းနည္းငိုေႂကြးခဲ့ရသည္မို႔ မနက္လင္းခ်ိန္တြင္ သူ႕မ်က္ဝန္းမ်ား ေဖာင္းအစ္ေနခဲ့သည္။ တေစၧေၾကာက္တတ္သူ သူ႕အတြက္ ေဘး၌ တစ္ေခတ္ေမာင္မ႐ွိျခင္းသည္လည္း ႀကီးစြာေသာ လစ္ဟာမႈကို ခံစားရေစကာ တစ္ညလုံး ေကာင္းမြန္စြာ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။

ယေန႔တြင္ ခ်က္ခ်င္း ရန္ကုန္ျပန္မည္ဟု ဆိုလာေသာ ဆရာရသေၾကာင့္ ႏြမ္းနယ္ေနေသာ စိတ္ကိုခ်ိဳးႏွိမ္ကာ ပစၥည္းပစၥယာမ်ား သိမ္းဆည္းေနခဲ့ရသည္။ တစ္ညလုံးလည္း တစ္ေခတ္ေမာင္ကို မေတြ႕သလို မနက္တြင္လည္း တစ္ေခတ္ေမာင္ကို ႐ွာမေတြ႕။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဝန္း တစ္ဝန္းလုံး က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္လိုက္ၾကည့္ေနပါေသာ္လည္း ႐ွာလို႔မေတြ႕။

*ဘယ္ေတြမ်ား ေရာက္ေနသလဲ တစ္ေခတ္ေမာင္ရယ္....*

စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္တို႔၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ သက္ျပင္းခ်သံက ဆက္လက္ေနရာယူေလ၏။ သူ႕မ်က္စိေ႐ွ႕မွ အရာရာသည္ သက္ဝင္လႈပ္႐ွားေနပါေသာ္ျငား သူ႕ရင္အစုံအတြင္း သုႆာန္တစျပင္ကဲ့သို႔ ေျခာက္ေသြ႕တိတ္ဆိတ္ေနပါ၏။