သည်မောင် လက်ခုပ် တီးပါ့မယ် ( သည္ေမာင္ လက္ခုပ္ တီးပါ့မယ္)

၂၅ ( Z)

Zawgyi

ေဆာင္းရာသီဆိုလွ်င္ ရာသီဥတုမွာ မယ္မယ္ရရ မွန္ကန္သည္မ႐ွိ။ မနက္မိုးလင္း ေနမထြက္ခင္ဆိုလွ်င္ စိမ့္ေနေအာင္ ခ်မ္းတတ္ကာ ေနထြက္လာၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ျပင္းစြာပူတတ္သည္။ ညေနေနကြယ္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ အပူခ်ိန္ျပန္က်သြားကာ ေအးစိမ့္စိမ့္ေလးျဖစ္တတ္သည္။ တစ္ေခတ္ေမာင္မွာ အစ္ကိုထြင္းကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္ေလွ်ာ္ဖြပ္ေပးထားေသာ အကြက္စိပ္အေပၚထပ္အက်ႌကေလးအား ဝတ္ဆင္ထားလ်က္ ခ်မ္းေအးမႈကို အံတုရန္ လက္ကိုတင္းေနေအာင္ ပိုက္ထားေလသည္။

ေဆာင္းေလေအးတို႔မွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ခတ္ေနၿပီး အိမ္ေခါင္းရင္းမွ စံပယ္႐ုံကေလးသည္ပင္ ဟိုယိမ္းသည္ယိမ္းျဖင့္ ကႀကိဳးဆင္ေန၏။ ထိုစံပယ္႐ုံကေလး႐ွိ မနက္ျဖန္ပြင့္မည့္ စံပယ္ဖူးကေလးမ်ားမွာ ျဖဴလႊလႊျဖင့္ ဟိုတစ္စုသည္တစ္စု ႐ွိေနၾကေလသည္။ မနက္ဆိုလွ်င္ ခူးမေလာက္ေအာင္ပင္ ပြင့္ခ်ည္ေတာ့မည္ဟု ေတြးမိရင္း တစ္ေခတ္ေမာင္ ဖ်တ္ခနဲျပဳံးမိပါ၏။ စံပယ္ေတြ မ်ားမ်ားပြင့္ပါလွ်င္ အစ္ကိုထြင္းအတြက္ တစ္ဝႀကီး သီကုံးေပးမည္ဟု ေတြးထားသည္။

*ေမာင့္အခ်စ္ေတြကိုသာ စံပယ္ငုံေတြအျဖစ္ ဖန္ဆင္းၿပီး သီကုံးပါလွ်င္ လကမ႓ာထိပင္ ႀကိဳးတန္းသြယ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ အစ္ကိုထြင္း....*

အစ္ကိုထြင္းကို မည္မွ် ျမတ္ႏိုးခ်စ္ခင္မိေၾကာင္း ကာယကံ႐ွင္ သူကိုယ္တိုင္မွ လြဲ၍ မည္သူသိႏိုင္ပါမည္နည္း။ သူ႕အခ်စ္ေတြကို စာဖြဲ႕ျပပါလွ်င္လည္း စာဖြဲ႕ျပသေလာက္သာ နားလည္ႏိုင္ၾကလိမ့္မည္။ အလုံးစုံေတာ့ သိႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္။ တစ္ေခတ္ေမာင္တစ္ေယာက္ ခပ္တိုးတိုးရယ္မိျပန္သည္။ သူ အဘယ္ခ်ိန္ကမ်ား သည္ေလာက္ထိ ကဗ်ာဆန္စာဖြဲ႕တတ္သြားသနည္း။ တစ္ေခတ္ေမာင္မွာ သာမန္ အညာသားကေလးျဖစ္သည့္အျပင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားကေလးသာျဖစ္သည္ေၾကာင့္ သူ႕ဘဝသည္ လြန္စြာ ႐ိုး႐ွင္းခဲ့သည္။

လူျပက္တစ္ဦးအျဖစ္ စင္ေပၚရပ္ႏိုင္ဖို႔ရာ သူ႕ရည္မွန္းခ်က္ဆိုေပေသာ္လည္း ဆရာၾကည္၏ သနပ္ခါးျခံကေလးထဲတြင္ သူ႕ဘဝကေလးအား ျမႇဳပ္ႏွံထားရင္း ထိုရည္မွန္းခ်က္ကေလးမွာ ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္႐ွေနခဲ့၏။ ဆရာၾကည္ႏွင့္အတူ ဆရာတပည့္ႏွစ္ဦး ဒိုးတူေဘာင္ဘက္အလုပ္ႀကိဳးစားၾကရင္း ​ေမြးရပ္ေျမ႐ြာကေလးတြင္ ေအးခ်မ္းစြာ ေနထိုင္မည္။ ဆရာၾကည့္ထံ ေပးပို႔လာေသာ ေဒၚေငြခင္၏ ပိုးစာပန္းစာမ်ားကို တစ္ေခတ္ေမာင္မွာ ၾကားကျဖတ္၍ လုမည္။ သူ႕ေန႔ရက္ေတြဟာ ႐ိုး႐ွင္းေနေပလိမ့္မည္။ အသက္အ႐ြယ္ရလာသည့္အခါ ငယ္စဥ္က ႀကီးျပင္းခဲ့သည့္ ႐ြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကေလးတြင္ ဘုန္းႀကီးဝတ္ရင္း သာသနာ့အက်ိဳးသယ္ပိုးမည္။ ဤသည္မ်ားမွာ သူ၏ ႀကိဳတင္မွန္းဆခ်က္မ်ားျဖစ္၏။