သည်မောင် လက်ခုပ် တီးပါ့မယ် ( သည္ေမာင္ လက္ခုပ္ တီးပါ့မယ္)

၄၀ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း) (Z)

Zawgyi

"*တစ္ခ်ိန္က နာမည္ပ်က္ျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ အၿငိမ့္သဘင္အဖြဲ႕တစ္ခု ယခုျပန္လည္ နာမည္ရေန* ဆိုပါ့လားကြ...."

"ေဟ....မွန္းစမ္း မွန္းစမ္း...."

ငေဇာ္႕လက္ထဲမွ သတင္းစာအား ဇက္ခနဲ ဆြဲယူကာ ခပ္သြက္သြက္ဖတ္မိ၏။

"သည္အဖြဲ႕ ငါသိသားကြ....အဲ့တုန္းက တကယ့္ကို ဟိုးေလးတေၾကာ္ေၾကာ္ေဟ့...ငါတို႔႐ြာမယ္ လာမကဖူးေပမဲ့လို႔ အဲ့တုန္းက သတင္းကေတာ့ သည္အထိ ေမႊးသဗ်...."

"အခု အၿငိမ့္ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးအသစ္ကလည္း ေတာ္တယ္ဆိုပဲ ေဆာင္းႀကီးရဲ႕...."

"ဟုတ္မေပါ့ ဟုတ္မေပါ့....သို႔ေပမဲ့ အရင္ကတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ မမွီဘူးလို႔ ေျပာၾကတာပဲကြာ...."

"ဟုတ္လား ေဆာင္းႀကီး...."

လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၌ လူႀကီးႏွစ္ဦး ေျပာဆိုေနသည္ကို ထြင္းအကၡရာ မထင္မွတ္ဘဲ နားစြင့္လိုက္မိသည္။ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာ ေအာင္ျမင္ေနသည္ဟု သတင္းၾကားလိုက္ရျပန္ေတာ့ သူ႕မယ္ ဝမ္းသာကာ ျပဳံးမိသည္အထိ။ မည္သို႔ပင္ဆိုဆို သူဆိုသည္မွာ ကိုယ္လြတ္႐ုန္းလာသူမဟုတ္ပါလား။ သူကိုယ္လြတ္႐ုန္းလာပါေသာ္လည္း ဆရာရသမွာ ထိုအေျခအေနကိုထိန္း၍ ဤသို႔တစ္ဖန္ေအာင္ျမင္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သည္ကိုေတာ့ မခ်ီးက်ဴးဘဲမေနႏိုင္။ ဆရာရသမွာ အရည္အခ်င္း႐ွိသည့္ ဇာတ္ဆရာတစ္ဦးမို႔ ထိုအဖြဲ႕ ဆက္လက္ေအာင္ျမင္အုန္းမည္ကိုေတာ့ သူမွန္း၍ရသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္ သတင္းစာ ေခါင္းစီးမွ အၿငိမ့္အဖြဲ႕နာမည္ကေလးအား ဖ်တ္ခနဲ လွမ္းၾကည့္မိသည္။

*ရနံ႔ေမႊး အၿငိမ့္သဘင္အဖြဲ႕* တဲ့ေလ။

"ညီေလး မွာထားတာ သည္မွာပါ...."

လက္ဖက္ရည္အေဖ်ာ္ဆရာ၏ စကား၌ ထြင္းအကၡရာ အေတြးဆတို႔ ျပတ္သြားရသည္။ လက္ဖက္ရည္ျဖည့္ၿပီးေသာ စတီးဂ်ိဳင့္ႏွင့္ သတင္းစာျဖင့္ပတ္ထားေသာ အီၾကာေကြးတစ္ေခ်ာင္းကိုယူကာ ထိုဆိုင္မွ ထြက္လာခဲ့သည္။

အခ်ိန္မ်ားက ၾကာေညာင္းသြားၿပီမို႔ ယခင္ကလို ဂ်ိဳင္းေထာက္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ျဖစ္မေနေတာ့။ ဂ်ိဳင္းေထာက္မပါပါဘဲ သြားတတ္လာတတ္ေနေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူ႕လမ္းေလွ်ာက္ပုံမွာ သာမန္လူတစ္ဦးလိုေတာ့ ၾကည့္႐ႈ၍ မလွပပါေခ်။ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖင့္ျဖစ္ကာ ဘယ္ေျခက ညာေျခကို ေစာင့္ကာ ေခၚရတတ္၏။ အရပ္ထဲမွ ကာလသားမ်ား သူ႕အား ေထာ့က်ိဳးဟု ဝိုင္းစေနာက္၍ ေမာင္တစ္ေယာက္ တုတ္ဆြဲဓါးဆြဲျဖင့္ အိမ္အထိ သြားရန္႐ွာသည္ကို ေတြးမိေတာ့ အိမ္သို႔ ျပန္လာေနရင္း ထြင္းအကၡရာ ျပဳံးမိျပန္၏။ ေမာင္က သူႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ေဒါသမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဆုံးလူသားပင္။ ထိုေန႔ကဆိုလွ်င္ သူ႕မွာ ေထာ့နင္းေထာ့နင္းျဖင့္ ေမာင့္အား လိုက္ဆြဲခဲ့ရေသးသည္။