သည်မောင် လက်ခုပ် တီးပါ့မယ် ( သည္ေမာင္ လက္ခုပ္ တီးပါ့မယ္)

၃၇ (Z)

Zawgyi

မႏြယ္ႏြယ္နဲ႔အတူ ေဆး႐ုံေ႐ွ႕တြင္ သရက္သီးထြက္ဝယ္ေနခ်ိန္ မမေမႊးက ေဆး႐ုံထဲမွ သုတ္တီးသုတ္ျပာျဖင့္ထြက္လာ၏။

"ႏြယ္ႏြယ္ ျပန္ရေအာင္...."

မႏြယ္ႏြယ္လက္ကိုဆြဲလ်က္ ေျပာလာေလေသာ မမေမႊးမွာ အလ်င္လိုေနသကဲ့သို႔ပင္။ မ်က္စိမ်က္ႏွာလည္းပ်က္ေနေလၿပီး ခႏၶာကိုယ္ေလးသည္လည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနေတာ့သည္။ လက္ဆြဲခံရေသာ မႏြယ္ႏြယ္မွာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလးျဖစ္ေနလ်က္။

"မမေမႊး....ဘာလို႔လဲဟင္...အစ္ကိုအကၡရာနဲ႔ စကားေျပာၿပီးၿပီလား.....အဆင္ေျပရဲ႕လား...."

မႏြယ္ႏြယ္က စိုးရိမ္တႀကီးေမးေနပါေသာ္လည္း မမေမႊးမွာ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ငုံ႔၊ ခပ္တြင္တြင္ ေခါင္းသာခါေနကာ အင္းမလုပ္ အဲမလုပ္။

"ျပန္ရေအာင္ ႏြယ္ႏြယ္...မမေမႊးျပန္ခ်င္ၿပီ...."

"ဟုတ္ပါၿပီ မမေမႊး...."

သို႔ႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္မွာ မမေမႊး ဆြဲေခၚရာေနာက္ တ႐ြတ္တိုက္ပါသြားမတတ္ လိုက္ပါသြားေတာ့၏။ သရက္သီးဆိုင္ေ႐ွ႕တြင္ ရပ္ေနေသာ တစ္ေခတ္ေမာင္မွာသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ကေလး က်န္ေနခဲ့၏။ ယခုနကမွ အာေပါက္မတတ္ ေစ်းဆစ္ထားေလေသာ သရက္သီးထုပ္ကေလးမွာ သူ႕လက္ထဲတြင္ မ်က္ႏွာငယ္စြာ။ ေခၚတုန္းကျဖင့္ အတင္းအၾကပ္ဆြဲေခၚလာၿပီး သူ႕မမလာေခၚကာက် သည္လူကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ပင္ သတိမရသြားေလေသာ မႏြယ္ႏြယ္ေၾကာင့္ တစ္ေခတ္ေမာင္မွာ ဟြန္းခနဲ ႏွာမႈတ္မိလ်က္ လက္ထဲ႐ွိ သရက္သီးထုပ္ထဲမွ သရက္သီးတစ္စိတ္အား ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးျဖင့္ ပါးစပ္ထဲ ေကာက္ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။

"အားလားလား....ခ်ဥ္လိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း...."

တစ္ေခတ္ေမာင္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာႀကီး႐ႈံ႕မဲ့သြားရေတာ့သည္။ သည္ခ်ဥ္တူးေနေသာ သရက္သီးကို မႏြယ္ႏြယ္ ဘာေၾကာင့္မ်ား သည္ေလာက္ႀကိဳက္ရသလဲမေျပာတတ္။ ပါးမ်ားေတာင့္လာသည္မို႔ ဆက္ပင္မဝါးႏိုင္ေတာ့ေပ။ လမ္းေဘးအမိႈက္ျခင္းထဲသို႔ ဝါးလက္စ သရက္သီးအား ဖြီခနဲ ေထြးလိုက္ရေတာ့သည္။ သူ႕မွာ ​ေယာင္ေတာင္ေတာင္ကေလးျဖင့္ သရက္သီးထုပ္ကေလးကိုင္လ်က္ ေဆး႐ုံထဲသို႔ ျပန္ဝင္ရန္ ဆက္ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ေျမအိုးမ်ားအား အထမ္းစင္ကေလးျဖင့္ သယ္ကာအထိုင္ခ်ေနေသာ အသည္အား ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုအသည္မွာ မုန္႔လက္ေဆာင္းသည္သာျဖစ္ေတာ့၏။