သည်မောင် လက်ခုပ် တီးပါ့မယ် ( သည္ေမာင္ လက္ခုပ္ တီးပါ့မယ္)

၃၄ (Z)

Zawgyi

ခြဲစိတ္ခန္းေ႐ွ႕တြင္ ထိုင္ေနလ်က္ တစ္ေခတ္ေမာင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနေတာ့၏။ သူ႕ပုံစံမွာ အလြန္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မဲ့ေနလ်က္ ပင္ပန္းေနသကဲ့သို႔ပင္။ ေဘးတြင္လည္း အၿငိမ့္အဖြဲ႕သားမ်ား စုံစုံလင္လင္႐ွိေနၾက၏။ ကိုႀကီးသာကူမွာ ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္လိုက္ ေနာက္ေလွ်ာက္လိုက္ျဖင့္ ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္ေနသည္။ အျခားလူ႐ႊင္ေတာ္အစ္ကိုႀကီးမ်ားမွာလည္း ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ထြက္ေပၚလာမည့္အခ်ိန္အား ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ေစာင့္ေနေပေတာ့သည္။ ငိုသူမ်ားကလည္း ငိုၾကသည္။ အရံအၿငိမ့္သမ ႏြယ္ႏြယ္ဆိုလွ်င္ ငိုလြန္း၍ သတိပင္လစ္သြားသည္အထိ။

"တစ္ေခတ္ေမာင္...."

တစ္ေခတ္ေမာင္၏ ပုခုံးအား ခပ္ဖြဖြကိုင္ေပးလ်က္ တိုးဖြဖြေခၚမိေသာ္လည္း ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းမွာ နတၱိတန္ေလ၏။ တစ္ေခတ္ေမာင္မွာ တိတ္ဆိတ္ေနလ်က္ ေခါင္းခ်ည္းသာ ငုံ႔ထားေတာ့သည္။ ထိုသူ႕မ်က္ႏွာအား မျမင္ေတြ႕ရပါေသာ္လည္း ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနေသာ ပုံစံကို ၾကည့္႐ုံျဖင့္ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေစ၏။

"အကၡရာက စိတ္မာတဲ့သူပါ...သူက သိပ္စိတ္ဓာတ္မာေၾကာတာ....သူအဖြားဆုံးစဥ္အခါကေကာ သူ႕ညီမကေလးဆုံးပါးသြားစဥ္အခါကပါ မၿပိဳမလဲ ျပန္နလန္ထူႏိုင္ေသးတာပဲ....သည္တစ္ခါလည္း အကၡရာ ေဘးကင္းမွာပါ...."

ဆရာရသ တစ္ေခတ္ေမာင္အား အားေပးႏွစ္သိမ့္မိသည္။ သူ႕ႏွစ္သိမ့္မႈသည္ အရာထင္သလား မထင္သလားေတာ့ သူ မသိေခ်။ သို႔ေပေသာ္လည္း သူတတြတ္တြတ္ေျပာေနမိေတာ့၏။ သတိမ႐ွိေတာ့ေသာ အကၡရာအား ခ်ီမကာ လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ေျပးသြားေလေသာ တစ္ေခတ္ေမာင္အား သူက စတင္ေတြ႕႐ွိခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္က တစ္ေခတ္ေမာင္မွာလည္း အသိကပ္မေန။ ေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ေျပးေနကာ ဆရာရသအား ေတြ႕သည့္တိုင္ အာ႐ုံမရခဲ့။ ဖိနပ္တစ္ဖက္မွာ လမ္းတစ္ဝက္တြင္ ကြၽတ္က်က်န္ခဲ့ၿပီး တစ္ဖက္မွာလည္း သဲႀကိဳးျပတ္သြားခဲ့သည္။

ဆရာရသက သူ႕အား အတင္းလႈပ္၍ စကားေျပာကာမွ ဆရာရသအား အၾကည့္ပို႔လာကာ 'အစ္ကိုထြင္းကို ေဆး႐ုံပို႔ရမယ္....က်ဳပ္အျမန္ေျပးရမယ္'ဟု တတြတ္တြတ္ဆိုေလ၏။ ထိုအခ်ိန္က ဆရာရသလည္း ထူပူေနကာ တစ္ခဏေတာ့ မေတြးႏိုင္ျဖစ္သြားရသည္။ ၿပီးကာမွ တစ္ဖြဲ႕သားလုံးအား အသိေပးကာ အဖြဲ႕၏ ပစၥည္းတင္ကားျဖင့္ပင္ ေဆး႐ုံသို႔ အျမန္ဆုံးပို႔ေဆာင္ခဲ့သည္။ ခြဲစိတ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္မွာ နာရီဝက္မွ် ႐ွိေလၿပီ။ အခ်ိန္အားျဖင့္လည္း မနက္သုံးနာရီထိုးေနၿပီျဖစ္၏။ မည္သူမွ် အိပ္ခ်င္စိတ္ျဖစ္မေနပါေခ်။ စိုးရိမ္ပူပန္မႈတို႔ကသာ မင္းမူေနလ်က္ ခြဲစိတ္ခန္းေ႐ွ႕တြင္ ဘုရားစာ႐ြတ္သံမ်ား၊ ငိုသံမ်ား၊ သက္ျပင္းခ်သံမ်ားသာ ျပည့္ႏွပ္လို႔ေန၏။