သည်မောင် လက်ခုပ် တီးပါ့မယ် ( သည္ေမာင္ လက္ခုပ္ တီးပါ့မယ္)

၃၄

Unicode

ခွဲစိတ်ခန်းရှေ့တွင် ထိုင်နေလျက် တစ်ခေတ်မောင် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျနေတော့၏။ သူ့ပုံစံမှာ အလွန် မျှော်လင့်ချက် မဲ့နေလျက် ပင်ပန်းနေသကဲ့သို့ပင်။ ဘေးတွင်လည်း အငြိမ့်အဖွဲ့သားများ စုံစုံလင်လင်ရှိနေကြ၏။ ကိုကြီးသာကူမှာ ရှေ့လျှောက်လိုက် နောက်လျှောက်လိုက်ဖြင့် ဂဏာမငြိမ်ဖြစ်နေသည်။ အခြားလူရွှင်တော်အစ်ကိုကြီးများမှာလည်း ခွဲစိတ်ခန်းထဲမှ ခွဲစိတ်ဆရာဝန်ထွက်ပေါ်လာမည့်အချိန်အား မျှော်တလင့်လင့်စောင့်နေပေတော့သည်။ ငိုသူများကလည်း ငိုကြသည်။ အရံအငြိမ့်သမ နွယ်နွယ်ဆိုလျှင် ငိုလွန်း၍ သတိပင်လစ်သွားသည်အထိ။

"တစ်ခေတ်မောင်...."

တစ်ခေတ်မောင်၏ ပုခုံးအား ခပ်ဖွဖွကိုင်ပေးလျက် တိုးဖွဖွခေါ်မိသော်လည်း ပြန်လည်ဖြေကြားခြင်းမှာ နတ္တိတန်လေ၏။ တစ်ခေတ်မောင်မှာ တိတ်ဆိတ်နေလျက် ခေါင်းချည်းသာ ငုံ့ထားတော့သည်။ ထိုသူ့မျက်နှာအား မမြင်တွေ့ရပါသော်လည်း ဝမ်းနည်းကြေကွဲနေသော ပုံစံကို ကြည့်ရုံဖြင့် စိတ်မသက်မသာဖြစ်စေ၏။

"အက္ခရာက စိတ်မာတဲ့သူပါ...သူက သိပ်စိတ်ဓာတ်မာကြောတာ....သူအဖွားဆုံးစဥ်အခါကကော သူ့ညီမကလေးဆုံးပါးသွားစဥ်အခါကပါ မပြိုမလဲ ပြန်နလန်ထူနိုင်သေးတာပဲ....သည်တစ်ခါလည်း အက္ခရာ ဘေးကင်းမှာပါ...."

ဆရာရသ တစ်ခေတ်မောင်အား အားပေးနှစ်သိမ့်မိသည်။ သူ့နှစ်သိမ့်မှုသည် အရာထင်သလား မထင်သလားတော့ သူ မသိချေ။ သို့ပေသော်လည်း သူတတွတ်တွတ်ပြောနေမိတော့၏။ သတိမရှိတော့သော အက္ခရာအား ချီမကာ လမ်းမတစ်လျှောက်ပြေးသွားလေသော တစ်ခေတ်မောင်အား သူက စတင်တွေ့ရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ ထိုအချိန်က တစ်ခေတ်မောင်မှာလည်း အသိကပ်မနေ။ သွေးရူးသွေးတန်းဖြင့် လမ်းတစ်လျှောက်ပြေးနေကာ ဆရာရသအား တွေ့သည့်တိုင် အာရုံမရခဲ့။ ဖိနပ်တစ်ဖက်မှာ လမ်းတစ်ဝက်တွင် ကျွတ်ကျကျန်ခဲ့ပြီး တစ်ဖက်မှာလည်း သဲကြိုးပြတ်သွားခဲ့သည်။

ဆရာရသက သူ့အား အတင်းလှုပ်၍ စကားပြောကာမှ ဆရာရသအား အကြည့်ပို့လာကာ 'အစ်ကိုထွင်းကို ဆေးရုံပို့ရမယ်....ကျုပ်အမြန်ပြေးရမယ်'ဟု တတွတ်တွတ်ဆိုလေ၏။ ထိုအချိန်က ဆရာရသလည်း ထူပူနေကာ တစ်ခဏတော့ မတွေးနိုင်ဖြစ်သွားရသည်။ ပြီးကာမှ တစ်ဖွဲ့သားလုံးအား အသိပေးကာ အဖွဲ့၏ ပစ္စည်းတင်ကားဖြင့်ပင် ဆေးရုံသို့ အမြန်ဆုံးပို့ဆောင်ခဲ့သည်။ ခွဲစိတ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်မှာ နာရီဝက်မျှ ရှိလေပြီ။ အချိန်အားဖြင့်လည်း မနက်သုံးနာရီထိုးနေပြီဖြစ်၏။ မည်သူမျှ အိပ်ချင်စိတ်ဖြစ်မနေပါချေ။ စိုးရိမ်ပူပန်မှုတို့ကသာ မင်းမူနေလျက် ခွဲစိတ်ခန်းရှေ့တွင် ဘုရားစာရွတ်သံများ၊ ငိုသံများ၊ သက်ပြင်းချသံများသာ ပြည့်နှပ်လို့နေ၏။