Przygody Cienia

Parada Pełna Szoku

(Perspektywa Pio)

Dostałem wiadomość, że Cruel już podobno nie żył... jednak nie byłem pewien, czy powinienem wierzyć temu.

Powinien już nie żyć... ale trudno mi było w to uwierzyć. Co jeśli dalej żył? Znalazł jakiś lek? Co jeśli dalej zabijał...? To nie dawało mi spać przez kolejne dni- przez większość nocy, leżałem, wpatrując się w ścianę, tylko myśląc o tym. Co jeśli on zamierzał przyjść po mnie...? Zamierzał mi coś zrobić...? Jeśli już zbliżał się do mnie oraz moich przyjaciół...? Po tym, jakie kłopoty z nim były, nie mogłem uwierzyć, że ot tak miałby zniknąć... zwyczajnie, nie pasowało mi to...

Z tego powodu, zapomniałem nawet o tym, że miała być parada, oficjalnie otwierająca Seattle. Kiedy ten dzień nastał, to przez sen mogłem usłyszeć jak ktoś wchodzi do pokoju, zaraz odsłaniając też okno.

— Piocci, pora wstawać...!— ogłosiła mi Mayumi, jak poznałem po głosie. Obróciłem się na plecy, by usiąść i potrzeć moje oczka.

Lisica uśmiechała się do mnie szeroko, już ubrana w strój roboczy... czyli dzisiaj nie miała wolnego, pracowała... widząc, że się obudziłem, ponownie do mnie przemówiła:

— Dzisiaj parada. Akurat ja dzisiaj nie mogę iść, zaraz znowu wracam do pracy... ale innym razem, zabiorę cię gdzieś, okej? W końcu, jesteś moim szwagrem.

Och, to rzeczywiście była prawda... nie pomyślałem o tym. Potaknąłem jej jednak, jeszcze nie bardzo ogarniając, co się dzieje. Czarnowłosa wyszła, a ja zamrugałem, ponownie się kładąc, zamierzając zasnąć. Jednakże, gdy do mojego nosa dotarł zapach jedzenia, natychmiast wyskoczyłem z łóżka, aby iść i zjeść śniadanie.

I jak jadłem śniadanie, to dorośli dookoła mnie cały czas chodzili, rozmawiając o różnych rzeczach. Stacy ciągle stała przed lustrem, co chwila poprawiając fryzurę, czy makijaż, gdzie Edgar rozmawiał z kimś przez telefon, chodząc z kąta w kąt. A ja tylko słuchałem tego, zjadając kanapki i pijąc herbatkę.

— Co...? Nie, nie... wychodzimy zaraz...— Edgar uniósł jedną brew, słysząc to, ale zaraz też dodał.— I jak już chcesz, byśmy spotkali się na mieście, to upewnij się, że Karol nic nie odwali... ta, ta, jasne... na razie.

I się rozłączył, by iść do innego pokoju. Tymczasem ja zdążyłem zjeść moje kanapki, więc odłożyłem naczynia do zlewu i podszedłem do Stacy, która właśnie zakładała kolczyki na uszy... wyglądała bardzo ładnie, jak zawsze. I jak zawsze nosiła te buty z obcasem. Ona nigdy się w nich nie męczyła? Jej włosy były kompletnie jasne, podobnie jak włosy wujka Olafa, przefarbowała je ostatnio... wyglądała w nich jeszcze piękniej, według Edgara. Dla mnie, wyglądała tak samo. Ale zainteresowało mnie to, jak miała makijaż na twarzy, więc popytałem o to:

— Stacy, a makijaż to co to jest...?

Ta tylko odwróciła się w moją stronę, z szeroko otworzonymi oczami. Ale zaraz popatrzyła znów w lustro, przyglądając się mocno swojemu odbiciu.

— To po prostu coś, co nakładasz na siebie, by wyglądać ładniej, kochanie.— wyjaśniła mi, a ja się zamyśliłem, pocierając podbródek. Ale prędko zdałem sobie sprawę z możliwości, jakie mogłem mieć, więc miałem jeszcze więcej pytań.

— A czy ja mogę też mieć makijaż...? Czy jak będę miał makijaż, to będę ładniejszy...?

— Pio, przecież jesteś ładny, po co ci makijaż?— nie zrozumiała zielonooka, marszcząc brwi i patrząc ponownie na mnie.— Zresztą, makijaż jest dla starszych... dla osób jak ja...!

— Ale chciałbym być jeszcze ładniejszy...! Jak wtedy, na ślubie...!— naciskałem, uśmiechając się szeroko i robiąc obroty, wspominając moją ładną sukienkę, jaką wtedy miałem.— A widziałem dziewczynki, które miały makijaż...! I pomalowane paznokcie...! To ja też mogę...!