The Boy Next Door

Epiloog❤️

(A/N hier is de epiloog, klik het liedje aan. Het maakt t emotioneler😢)
-POV Rosie-
Ik kijk Jack verbaasd aan. "Het spijt me zo erg!" zegt hij huilend. "Zeg het, wat spijt je" zeg ik terwijl mijn ogen waterig worden. "Ik ben gebeld" zegt hij zuchtend. "Ik moet het land verlaten. De overheid heeft ons gebeld. Ze zoeken jongeren voor in het leger en ze zochten mij. Ik ga in de vakantie al weg" zegt hij met een hand op zijn voorhoofd.

"Zeg alsjeblieft dat je grapje maakt" zeg ik huilend. "Als dat zo was, dan is het het slechtste grapje ter wereld" zegt hij nog huilend. "Waar wordt je naartoe gestuurd" vraag ik huilend. "Dat weet ik niet, maar het is ergens in een oorlog gebied" zegt hij huilend.

Ik voel niks. Ik doe niks. Ik denk alleen maar. Waarom raak ik hem zo snel kwijt. "Ik wil je niet kwijt, echt niet" zegt Jack huilend. "Ga niet weg" smeek ik hem. "Ik heb geen keus" "Je hebt altijd een keus, alsjeblieft verlaat me niet." Zeg ik huilend. Hij staat op, pakt mijn hand en tilt me voorzichtig omhoog.

Mijn benen voelen als watten. Zacht en breekbaar. Ik zou er elk moment doorheen kunnen zakken.

"Ik wil blijven leven, geloof me. Ik zal je nooit kwijtraken. Ik blijf van je houden tot mijn laatste adem" zegt hij. "Ik zal op je blijven wachten. Wachten totdat je terugkeert. Of wachten op het moment dat we nieuws krijgen dat je het niet hebt gehaald. Ik hou van je" zeg ik huilend. "Ik meer van jou" zegt Jack.

"Wat gebeurt er tussen ons, hoe gaan we verder" vraag ik triest. "Ik ga alleen weg, nooit weg van jou" zegt Jack. "We blijven bij elkaar, tot onze laatste adem is gekomen" zeg ik.

"Zorg maar dat je het daar overleeft" zeg ik lachend en huilend tegelijk. "Ik zal meer dan alleen mijn best doen" zegt Jack en drukt teder zijn lippen op de mijne.

"John, vergeet dat eten maar. Wij gaan" zegt Jack en neemt mijn hand. We zetten onze eerste stap naar voren. We worden aangekeken door elk persoon die hier zit. Sommigen huilend, sommigen lachend. Maar dan als een bemoedigend lachje. Een lach dat zegt dat we er door heen gaan. Dat we de hele wereld met z'n tweeën aankunnen.

Ik vraag me af of ons gesprek zo hard was dat iedereen het had gehoord. Jack negeert alle blikken die naar ons toe worden gestuurd.

We lopen weg.
Weg van hier.
Weg van de realiteit.
Weg van de wereld.
Weg van ons leven.

~Dag van vertrek~
Hier staan we dan.

Jack, zijn familie, vrienden en ik staan met z'n allen op het vliegveld. Ik zou eigenlijk blij moeten zijn dat ik hier ben. Dat ik nog geslaagd ben samen met Jack en mijn vriendinnen, zodat ik dit moment voor altijd op mijn netvlies kan laten staan.

Nadat hij vertelde dat hij in het leger moest werken heb direct mijn vriendinnen gebeld toen ik thuis was. Ik heb ze snikkend het hele verhaal verteld en heb mijn spullen ingepakt om toen bij Jack te blijven voor het weekend. Beste weekend van mijn leven. Jack kocht rozen voor me, gaf me chocolade, bezegelde me met zijn kussen en gaf mij nog een ketting die ik sinds die dag nog altijd omheb gehad. Zelfs tijdens het douchen, ik kan er niet meer zonder want het is misschien wel het laatste wat ik van hem heb, naast de liefde die ik voor hem voel.

Hand in hand, geen angst voor ogen. Geen angst dat ik hem elk moment van de dag kan verliezen.

In de tijd dat ik het wist van dat telefoontje -dat mijn complete leven veranderde- was ik in een depressie. Ik sloot me meer dan ooit af van mensen om me heen. Ik was alleen maar met mijn gedachtes bij Jack en zijn vertrek. Ik was er zo mee bezig dat ik Anna bijna niet meer heb kunnen zien samen met Stefan. Ik heb onze meidenmiddag aan de kant gezet. Ik heb zelfs Luke niet zien volgroeien tot een grote, sterke hond in plaats van het schattige, harige beestje dat ik in de eerste weken dat ik hem had nog in mijn handen kon vast houden.