The Boy Next Door

Deel 2~ Hoofdstuk 13❤️

-POV Rosie-
De derde keer dat ik het ziekenhuis binnenloop van de week. Ik wil gewoon bij haar zijn hopen dat ze beter wordt.

"Ik kom voor Alice Reed" zeg ik als ik bij de balie aankom. "Kamer 244" zegt ze vrouw met een chagrijnige stem. Die heeft weer zin in vandaag.

Mijn voeten lijden me richting de kamer van Alice en ik ben er al gauw.  Ik klop aan en hoor een geluidje dat als 'binnen' klinkt. Ik druk de klink van de deur naar beneden en duw vooruit. De deur laat ik een beetje open staan en loop naar Alice met een verpleegster naast haar. "Hoe gaat het met haar" vraag ik. "We hebben haar al de hele dag zien slapen. Soms hebben we haar anders neergelegd anders zou haar arm even dood zijn. Ook werd we te zwak en we konden haar gewoon niks te eten of te drinken geven, anders het kwam al weer uit haar maag naar boven" zegt de verpleegster. "Ik laat jullie twee wel alleen. Je mag haar gerust wakker maken" zegt ze nog steeds met een rustige stem. Ik knik en ze loopt langs me heen. Ik neem plaats op het bed en haal een paar verdwaalde plukken haar uit d'r gezicht. Ik zie hoe ze haar ogen langzaam opent maar weer snel dicht doet. "Fel" zegt ze met een krakende stem. "Moet ik de lamp uit doen?" vraag ik haar. Ze knikt en ik doe wat ze vraagt. "Voel je je al beter" vraag ik haar. "Het gaat nog wel. Ik ben gewoon heel slap en moe. Net een gekookt spaghettisliertje" zegt ze op een fluisterende toon. "Dat herken ik ja" zeg ik met een lachje. "Zou je het raam willen sluiten. Het is best koud hier" zegt ze ik knik en loop naar het raam. Ik sluit het raam en loop weer terug naar haar. "Zou je al wat kunnen eten of drinken?" vraag ik haar weer. "Ik wil het proberen, maar ik weet wel haast zeker dat je mijn maag inhoud zult gaan zien" zegt ze. "Zal ik rustig beginnen, een kommetje soep of zo" "Doe maar" zegt ze met een lach en sluit haar ogen weer. Ik kijk haar nog even aan. Het gepiep van de hartslagmonitor zet me in een trance. Zo'n week geleden was het ongeluk gebeurt en nog steeds ben ik bijna elke dag gekomen om te kijken of het al beter met haar gaat. Soms neem ik ook een kijke bij haar ouders waarmee het dag in dag uit wel beter mee gaat. Haar moeder Marieke loopt weer gewoon maar heeft nog wel een hersenschudding dus heeft ze veel last van hoofdpijn en misselijkheid. Maar haar vader heeft zijn been gebroken en een gekneusde rib. "Ik zal het voor je halen" zeg ik tegen haar en aai eventjes over haar zachte haren.

"Zou u me kunnen helpen, ik weet niet waar het eten ligt" vraag ik aan een verpleegster. "Loop maar even mee" zegt ze. Ik volg haar en we komen aan in de keuken. "Wat moet het zijn?" "Soep, heeft u dat" vraag ik d'r. Ze knikt en pakt een schaaltje. "Doe maar niet zo veel, ze begint pas net weer met eten" zeg ik haar. De vrouw knikt en schenkt iets minder dan de helft van de kom in met warme groentesoep. "Hier" zegt ze en overhandigt me het kommetje -met een kleine inhoud soep- en een lepel. 

"Ik ben terug" zeg ik en loop naar haar bed. Ik zie dat ze het bed wat meer rechtop heeft gezet.

Eigenlijk, Alice en ik zijn aardig close geworden in de tijd dat ik haar bezocht hier. We speelden bijvoorbeeld een puzzel of praatten over jongens. Ze heeft ook een crush op een jongen uit haar klas, Sam heet hij. Bruin haar met bruine ogen met een klein lichter puntje in zijn rechter iris. Hij is met een paar klasgenoten komen kijken bij haar. Hij had zelfs een tekening meegenomen zei Alice.

Ik schuif het dienblad over het bed en zet de kop met warme soep erop neer. Naast Alice neem ik plaats en begin een beetje in haar soep te roeren.

"Het is nog wel een beetje warm" zeg ik als ik haar de kom overhandig. Ze knikt en neemt een paar lepels maar daarna pakt ze gauw haar bak waarin de soep weer ingaat, vanaf haar maag weer uitgeduwd. Ik wrijf over haar rug en ze geeft nog een keer over. Ze legt de bak weg en kijkt me aan met een traan in d'r oog. Het rolt zachtjes in een langzaam tempo naar beneden over haar wang en valt dan op het dekbed. "Ssh" zeg ik en druk haar voorzichtig tegen mij aan. "Het komt wel goed" zeg ik en wrijf over haar hoofd. Al haar tranen vallen en mijn shirt voelt dat ook. "Ik ben hier" zeg ik en kalmeer haar. "Daar ben ik blij mee. Je bent net mijn grote zus" zegt ze en weent verder. "Dan zal ik een erg beschermende zus voor je zijn. Ik ben er zolang je me nodig hebt. Doe maar rustig, ik heb je" zeg ik en hal mijn handen door haar haren.

"Hoe gaat het met je vriendje" vraagt ze voorzichtig na een tijdje. Mijn gezicht begint te stralen ik lach met tanden bloot. "Ik heb een brief gekregen van hem, zelf geschreven en hij leeft nog. Het staat er letterlijk in. Zijn missie gaat tot nu toe goed en ze hebben een stuk land terug veroverd" zeg ik blij. Ze kijkt me aan met een lach, tenminste zover als je het een lach kunt noemen. Een stralende lach, eentje die van de zon afkomt. Of alsof ze bestraald zijn met de elvenstof van Tinkerbel. Of alsof ze glanzende diamanten zijn. Gewoon een lach maar eentje met zoveel betekenissen.

•

Ik loop het appartement binnen en hoor wat vallen van achter de balie. Ik kijk verbaasd op en loop zachtjes maar dringend naar de balie. Ik zie daar twee personen, en die ken ik beide maar al te goed. "Ik dacht dat jij als portier geen relatie mocht hebben met één van de bewoners hier" "Het is nog niet officieel oke" zegt hij en zijn wangen worden rood. "Ik dacht dat je het me zou vertellen als je ook maar iets met jongens had Bri" zeg ik geschokt. "Ik moest het toch geheim houden. Ik wil niet dat Gabe z'n baan verliest" zegt ze en gaat met haar handen door het warrige haar van Gabriel. "Ik moet het toegeven, jullie zijn couple goals. Als jullie een stel zijn" zeg ik grijnzend. Ze staan allebei op en kijken min met een vervreemd gezicht aan. "Ik ga maar weer" zeg ik en wil verder lopen maar wordt tegengehouden. "Wacht! Je  hebt een brief van Starbucks" zegt Gabriel en geeft me een envelop. "Dankje" zeg ik en loop naar boven, naar mijn kamer.

Uiteindelijk scheur ik de envelop open en lees de brief. Ik had deze week mijn sollicitatiegesprek en ik zou binnen een week te horen krijgen of ik daar mag werken of niet. Mijn ogen glijden over het papiertje in mijn hand en ik lees de woorden op het einde nog een keer goed door 'u bent aangenomen bij Starbucks'

------------------------------------------------------
Hey people❤️
How are yaa
Een nieuw hoofdstukje en das wel goed na een week.

Ik voel me zo schuldig want ik ben de laatste tijd snel uitgeput en meestal schrijf ik 's avonds een hoofdstuk maar ik was toen te moe en viel direct in slaap. Dus beloof ik jullie dat ik aanstaande vrijdag niet 1 maar 2 hoofdstukken🎉

Dan is het eindelijk weekend en ga ik gwn niets doen en ik ben ook overmorgen (donderdag 17 november) drie weken samen met mijn vriendje❤️

ik ben zo blij met hem
Genoeg boy talk.

Moet ik een nieuwe cover een keertje? Of willen jullie deze graag behouden?
Let me know in the comments💭❤️

Ik ga nu weer🙋🏼         bedankt voor het lezen📖                 Ik hou van jullie💗

1344 woorden xx❤️