The Boy Next Door

Deel 2~ Hoofdstuk 33❤️

-POV Rosie-
~~~

Mijn ogen openen zich vanzelf. Wat gebeurt hier? Ik kijk naar beneden, het lijkt alsof ik door de grond zak. Of uit de grond word getrokken.. Waarom ligt mijn lichaam daar? Mijn arm trek ik omhoog. Ik lijk gewoon echt, ben ik een soort van tweeling geworden? Heb ik mezelf gesplitst in twee delen die zich in één vorm plaatsen?

"Meneer!" zeg ik en steek mijn hand op. Hij loopt op me af maar negeert me. "Hallo? Meneer" vraag ik hem. Wanneer hij voor me staat denk ik dat hij gaat stoppen. Maar nee, hij loopt recht door me heen. Ik kijk weer naar mijn armen, van mijn handpalm tot aan mijn schouder.

Mijn andere helft ligt daar beneden. Niet bewegend, niet ademend. Ik zie hoe mijn andere gezicht langzaam wit word. Ik bekijk mezelf helemaal, de ik die niet bewegend op de grond ligt. Ik zie een paar rode, donkere vlekken op het T-shirt. Het wordt steeds groter. Ik krijg een steek in mijn hart. Mijn handen gaan naar mijn borst en mijn ademhaling wordt alsmaar sneller en sneller. Ik haal mijn handen weg en bekijk ze goed. Niets..

Ik schrik op van een bliksemschicht in de lucht. Al gauw zie ik hoe de regen zich een weg naar beneden vind, trek ik als reflex, mijn muts op. Ik steek mijn handen verder buiten de mouwen en wacht totdat de koude druppeltjes verspreiden over de rug van mijn hand. Afwachtend sluit ik mijn ogen. Waarom komt het niet?! Ik open mijn ogen en kijk op naar de lucht. De grijze wolken verspreiden zich verder boven het centrum van de stad en regendruppels vergezellen de niet meer droge straattegels.

Ik zie hoe over druppels water terechtkomt. Waarom voel ik het niet?! Ik zie mannen in een pak aankomen. Een politieuniform.
Ik draai me om om weg te lopen, hopelijk ver weg van hier.

"Ga deze zaak uitzoeken" zegt zijn stem. Ik draai me geschrokken om en kijk hem aan. "Stefan?" vraag ik geschokt. Ik ren naar hem toe om hem te omhelzen maar ik ren dwars door hem heen. Kan iemand me uitleggen waarom niemand me ziet en iedereen door me heen loopt.

"Rosie, rust zacht" zegt Stefan en druk een kus op het lijk midden op 't centrumplein.

Op dat moment gaat er een vreemd gevoel door me heen. "Stefan, wat zit je nu te bazelen? Ik ben gewoon hier! Kom naar me toe" zeg ik wanhopig. Hij geeft geen kik en staart alleen naar de andere helft van mezelf.

Geruisloos rolt er een traan over mijn wang, net voordat ik wordt opgezogen door de donkere wolken...

~~~

Hijgend, badend in mijn zweet schrik ik omhoog. Langzaamaan krijg ik mijn ademhaling onder controle en ga ik weer rustig liggen. Ik sluit kalm mijn ogen en val weer in een rusteloze slaap.

•

"Wil je me alsjeblieft laten gaan" vraag ik angstig als Thomas me al een half uur heeft gemarteld. "Het begon nou net zo leuk te worden" zegt hij grijnzend. Zijn hoofd komt dichterbij en ik ruik de alcohol uit zijn mond. Ik begin te hoesten hij deinst wat naar achteren.

"Je touwen moeten wat strakker denk ik" zegt hij en loopt naar de achterkant van de stoel. Hij spant het touw rond mijn polsen nog wat strakker en mijn gezicht betrekt van de pijn.

Ik weet zeker dat de touwen in mijn huid snijden, sowieso dat ik hiervan wel wat terug zie.

Hij slaat me in m'n gezicht en ik sluit mijn ogen van de pijn. "Bij maar één geluid dat uit je mond komt zal ik je straffen" zegt hij serieus. Ik zie zijn mes onder de riem vandaan komen en sluit mijn lippen.

Hij slaat me op mijn wang en ik blaas alle lucht uit die vastzat in mijn mond. Ik adem rustig mijn zuurstof in en uit en draai mijn hoofd weer bij. Zijn gezicht staan op onweer. "Had ik gezegd dat je hard moest ademen!" zegt hij woest. Ik kijk naar beneden en wacht totdat ik zijn hand of z'n mes ergens voel, maar er komt niks.