The Boy Next Door

Deel 2~ Hoofdstuk 36❤️

-POV Rosie-
"Mam!" schreeuw ik en ze rent op me af. "Ach meisje, hoe gaat het met je" zegt ze bezorgd en legt haar hand achter mijn hoofd. Ik knik een beetje en knuffel haar. "Mam, ik heb je zo gemist" zeg ik snikkend. "Ik jou ook schatje" ik verstijf even maar ontspan me al gauw weer.

"Ik zal melden dat je weer terug bent" zegt mam en loopt naar de telefoon. "Rosie, je moet nog even naar het bureau. Ze willen antwoorden" zegt Stefan. "Is dat goed?" vraagt hij en ik knik. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en verteld mam dat we zo weer terug komen.

•

"Hoe kenden jij en Pete elkaar" vraagt de agente voor me, Stefan zit er naast en kijkt me afwachtend aan. "Een feest, toen ik net hier woonde. Later sprak hij me nog aan in school" zeg ik zo kort mogelijk. "Stefan vertelde me dat je eerder zo bent behandelt.. kun je daar iets meer over vertellen" vraagt ze een beetje angstig maar ik knik.

"Vier jaar terug, ongeveer, leerde ik hem kennen. Al gauw hadden we een relatie maar hij dwong me soms om dingen te doen die ik niet wou. Op een dag toen werd ik opeens wakker in een donkere kamer, er was weinig licht en voor het raam zat een donker gordijn. Ik voelde me behoorlijk slap, maar toch stond ik op. Ik schrok alleen op toen ik Thomas in de hoek zag staan met een geweer naar mij gewapend. Ik liep meteen terug op bed en hij had me toen verkracht. Dat gebeurde wel veel vaker. Hij gaf me deze wond" zeg ik en draai me om terwijl ik een stukje van mijn shirt naar beneden doe. "Ik had het net overleefd, daarmee had ik nog geluk" rond ik mijn verhaal af. "Dat is wel een moeilijk verleden" zegt ze en legt haar hand op de mijne. Ik geef haar een sobere glimlach. "Zou ik naar huis mogen, ik wil graag wat tijd met mijn familie besteden" vraag ik. Ze knikt en Stefan loopt mee. "Bedankt.." "Agente Bloemendaal" zegt ze vriendelijk en schud mijn hand. Ik trek een beetje weg van de pijn, want het was dus de pols waar een kogel in zat.

We lopen samen terug naar mijn auto, Stefan wou er nog een keertje inrijden namelijk. Ik lach een beetje bij die gedachte en stap in m'n auto.

"Sinds wanneer werk je bij de politie" vraag ik aan hem. "Zo'n maand of twee nadat je was vermist. We konden je bijna bevrijden op een moment maar jullie gingen 'verhuizen' zeg maar. Later staken ze hun busje in de fik dus daar konden we niets meer mee. Gelukkig is Josien slim en zag dat Thomas en Pete in een busje stapten die ons leidde naar het gebouw waar je vastzat" verteld hij me. Ik zucht en staar naar buiten. Ik druk mijn lippen stevig op elkaar om mijn tranen in te houden maar het lukt niet, daar gaat de eerste al. Hij legt zijn hand op mijn been en geeft me een geruststellende blik. Ik snik en leg mijn hand op de zijne.

De rit verder naar huis bleef wel een beetje stil. Gelukkig stond de radio aan, anders was het een beetje ongemakkelijk. Ik voel me namelijk bijna altijd ongemakkelijk in stiltes.

"Rosie, kom je hier" hoor ik mijn moeder zeggen vanuit de woonkamer en stap er naartoe. De Stevens zijn er. "Rosie! Oh gosh! Je bent er" zegt Sky blij en omhelst me. Ik sla mijn armen stevig om haar heen en weer begin ik te huilen. "We waren allemaal zo ongerust" zegt ze snikkend. "Ik heb je gemist" zeg ik zachtjes. "Ik jou ook" zegt ze en houdt me nog wat harder vast. "Wacht.." zeg ik en laat haar los. "Wat is er met Jack? Ik hoorde dat hij geschoten was" zeg ik angstig. "Geschoten?" vraagt Chris angstig. "Ik hoorde het gesprek over Jack op de gang. Het was makkelijk te horen" zeg ik hun. "Laten we maar nog steeds aannemen dat hij leeft, hij ademt nog steeds en wij wachten op hem om terug te komen" zegt Miranda stilletjes. We knikken. "Ik verwacht je vriendinnen straks" zegt mam. "Dan moeten wij maar eens gaan denk ik" zegt Miranda zacht. Ik knuffel haar nog en ze beantwoord hem door ook haar armen om me heen te slaan. "Hij komt terug, ik weet het bijna zeker" fluistert ze in mijn oor. Ik knik en laat haar weer gaan. Chris loopt op me af en knuffelt me ook. "Je bent een echte vechter" zegt hij zacht in mijn oor. Ik slik en glimlach naar hem. Sky komt weer naar me toe en we knuffelen elkaar nog een keertje. "Hij komt wel terug. Ik weet wel bijna zeker dat ze het in scène hebben gezet, alleen om je zwak te maken" zegt ze en ik streel haar haren. Ik knik en lach dan nog naar hun. "We zien je wel later" zegt Miranda.

"Waar is ze! O my god! Waar is Rosie" hoor ik de hysterische stem van Anna. Ze gilt als ze me ziet en rent snel op me af. Ze omhelst me gauw en ik val bijna op de grond. Ik lach een beetje en hou haar vast. "Ik was zo bezorgd om je" zegt ze. Ik ben nog echt niet van plan om haar los te laten. "We gaan morgen uit eten, jij, Bri, Jane, Lissa, Katie en ik. Niemand meer" zegt ze blij, ik knik en laat haar dan los. "Maar waar zijn hun dan?" Vraag ik haar. "Stefan heeft me gisteren ge-appt dat je vandaag zou bevrijdt worden. Dus toen Stefan me dat zei appte ik de meiden en ze zijn meteen terug gekomen naar hun huis. Ze kunnen elk mo-" "ROSIE!!" onderbreekt Jane haar. "moment komen" maakt ze haar zin nog af. Ze rent op me af en weer val ik bijna. "Je bent zo lang weggeweest" zegt ze. "En jij bent langer geworden dan ik!" zeg ik sip. Ze lacht en houdt me nog wat harder vast. "Kuch kuch, er zijn nog meer vriendinnen die haar gemist hebben schat" zegt Briana. "She's all yours" zegt Jane en laat me los. Ik loop op haar af en omhels haar meteen. Mijn hoofdpijn is inmiddels al wel heel erg gezakt. Ik huil nog steeds en kijk naar mijn schouder. Een natte vlek, wat een jankballen. Ik laat haar los en glimlach. Daarna komen Lissa en Katie op me afgesneld en val ik wel op de grond, gelukkig breekt het zachte tapijt de grond mijn val. "Meiden, ik stik bijna" krijg ik er nog uit. "Oeps" zegt Lissa lachend en knuffelt me. We staan zo voor ongeveer een minuut en dan knuffel ik Katie. "Trouwens, er is nog iemand" zegt Bri vrolijk en hij loopt naar me toe. "O my god! Gabriel" zeg ik blij en omhels hem. "Heb je me gemist joh" zegt hij en ik sla zachtjes op zijn borst. We laten elkaar weer los en hij loopt naar Briana. Ze drukt een kus op zijn wang en ik sla mijn handen voor mijn mond. "Hoelang!" zeg ik verbaasd. "Vijf of zes maanden ongeveer" zegt ze. "Gefeliciteerd!" zeg ik blij.

"Oké, dus morgen om half een in de stad?" vraag ik nog voordat ze weglopen. "Ja" zegt Katie. "Tot dan" zeg ik blij.

Ik plof vermoeid op de bank. M'n joggingbroek en shirt hangen een beetje losjes om mijn lichaam en ik sluit moe mijn ogen. "Weltrusten Rosie" hoor ik Stefan nog zeggen. Hij drukt een kusje op mijn voorhoofd en ik val in slaap.

------------------------------------------------------
O MY FREAKING GOD!! IK STA TWEEDE IN TIENERFICTIEE😱😱😱

Jep toch wel een hoofdstuk want ik had echt veel inspiratie en ik moet pas over ongeveer een half uur naar school dus..

Thank you all❤️❤️
Love you

1317 woorden xx❤️